Mijn kleine muis,

Vandaag ben je 25 jaar geworden. Een kwart eeuw. Maar vooral, al 25 jaar min vijf maanden dat je in mijn leven bent. Ons leven eigenlijk want intussen heb je van mijn kant er ook een Elmar, broertje en zusje bij. Maar wat maken deze paar maandjes nou precies uit? Precies. Niets. En daarom mag ik je al 25 jaar mijn dochter noemen. Al 25 jaar ben ik rijker omdat jij, mijn kleine muis op een dag in mijn leven kwam. Zomaar. Om gelukkig nooit meer weg te gaan.

Je hebt het niet altijd gemakkelijk gehad. De moeder Teresa in mij, de leeuwenmoeder in mij kwam al heel snel naar boven toen je bij ons kwam logeren. Eerst logeren en toen sluimerend wonen. Je was klein, zó klein maar je groeide al snel. Je was een mini-mens met veel oorontstekingen, een hele grappige en aanstekende lach en je liep al toen je superklein was. Je werd enorm vroeg wakker, vaker wel dan niet om vijf uur in de ochtend en vroeg dan al om rijst met vlees. Uitgaan en voor je zorgen, dat ging niet echt samen kwam ik al snel achter. Ik was 18 maar al snel werd jij mijn prioriteit. Ik sleepte je overal mee naar toe; aardrijkskunde les op de avondschool, een aerobics les, een happy hour; je vond alles best en ik ook. Als ik maar voor je kon zorgen.

Fast forward naar nu. Van vijf maanden naar vijfentwintig jaar. Een prachtige vrouw die een duidelijk doel voor ogen heeft. Inmiddels al in je derde HBO jaar. Van Havo naar Mavo. Van Mavo naar VMBO. Van VMBO (omdat het Nederlands schoolsysteem dat zo nodig vond) naar Havo. Van Havo naar HBO. Een studie Pedagogiek. De appel valt niet ver van de (pleeg)boom. Gelukkig mag ik je af en toe helpen met een interessante schoolopdracht, maar nog mooier: ik ben zo trots op hoe je het doet. Iedere dag van Rotterdam naar Amsterdam om naar school te gaan.

Vandaag ben je 25. Je lieve opa, net overleden, zou zó trots op je zijn vandaag. Het zijn moeilijke weken, dagen, minuten en seconden voor je geweest. Maar gelukkig heb je een netwerk en deel je wat vaker je zorgen, je gevoelens en je verdriet. Met deze brief wil ik tegen je zeggen dat ik mij bevoorrecht voel dat ik gekozen ben om voor je te zorgen. 25 jaar geleden. Ik was er niet toen je op de wereld kwam, op 8 mei, maar ik ben iedere verjaardag daarna wel in je leven geweest. Het is niet altijd even gemakkelijk geweest. Er is een tijd geweest dat ik dacht dat ik je voorgoed kwijt was. Afstand, dat is wat je nodig had en moeders geven hun kinderen wat ze nodig hebben.

Ik ben nooit gestopt om trots op je te zijn. Ik ben nooit gestopt om van je te houden. Mijn hart is niet vol genoeg om van al mijn kinderen te houden, iedere keer een beetje meer. Als ik zie hoe mooi je bent van binnen en buiten, kan ik alleen maar trotser op je zijn. Af en toe heb je het al over het stichten van je eigen gezinnetje. Als moeder maak ik daar uiteraard soms een grap over (“ik zie er te jong uit om oma te worden”) maar het enige wat ik voor je wens, niet alleen op deze verjaardag maar iedere dag, is dat je krijgt waar je voor wenst. Je verdient het. Je hebt er hard voor gevochten. Je vecht er nog steeds hard voor en ik weet, met je geweldige lieve vriend- ik kan mij geen betere schoonzoon wensen-  om je heen dat je zal krijgen waar je op hoopt. Want je verdient het.

Lieve kleine muis. Mijn pop. Vandaag ben je 25. Al 25 jaar ben ik rijk. Rijker dan dit, kan ik niet worden. Gefeliciteerd met je verjaardag. En bedankt dat ik je mama mag zijn.

xxx, mama (Vanessa)