Dat ik intussen weer aan de pijnmedicatie zit en weer een negatief sportadvies heb gekregen van de fysiotherapeut, sucks. Toch probeer ik dagelijks, soms wel eens per uur de positieve dingen uit het leven te filteren. Baal ik dan niet van de pijn die ik de hele dag voel? You bet. Vloek ik dan nooit omdat ik weer 3000 stappen achteruit ben gegaan? Zeker! Al vloek ik onverstaanbaar en binnensmonds. Maar het is wat het is en eerlijk is eerlijk; er zijn ergere dingen in de wereld. Het is jammer dat de pijn terug is maar ik koester die 2½ maanden dat ik volledig pijnvrij was. Voor nu betekent het dat ik weer dagelijks moet (blijven) lopen, en wellicht daar wel drie keer per dag van moet maken. Het betekent dat ik waarschijnlijk met krukken moet lopen want de eerste stappen na een zit van maximaal 10 minuten zorgt ervoor dat het té pijnlijk is om te lopen en ik bijna door mijn hoeven zak.

Maar deze blog heet niet voor niets ‘Mrs. Positivo’. Want ik ben nu eenmaal een positief persoon. Ik houd van het leven terwijl ik net als jij ook tegenslag ken. Ik geniet van de kleine dingen die mijn pad op komen en dat kan wat kleins zijn zoals op bezoek gaan bij mijn vrijwilligers-opa, het zien van velden vol kleurrijke tulpen of het ontvangen van twee kinderboeken tijdens een werkoverleg met de bibliotheek. Ik bloei ook op als ik de tijd neem om mijn haar te wassen- een proces van minimaal twee uur-  en de laatste uitgekamde vlecht loslaat op mijn hoofd. Ik word supervrolijk als ik een What’s app video telefoontje krijg van neefje Imani (1) die met de telefoon van mijn zusje op stap gaat en honderden (nu nog onverstaanbare) woorden tegen mij zegt. Als ik ‘hoofd-schouder-knie-en-teen’, ‘ik zag twee beren’ en ‘olifantje in het bos’ voor hem zing. En ja, ik zing ze alle drie, soms wel drie keer achter elkaar.

Vanwaar deze positiviteit? Ik denk dat ik erfelijk belast ben. Mijn vader was namelijk precies zo en zijn allereerste zin in de morgen was altijd ‘goedemorgen zonder zorgen’. Hij had een enorm groot vertrouwen in de mensen die hij kende, misschien een beetje té waardoor ik in ieder geval na zijn dood erachter kwam wie het goed bedoelde en wie niet. Daarnaast heb ik ook een moeder die ondanks de tegenslagen in haar leven en het verlies van haar man nadat ze 100 jaar samen waren, iedere dag geniet van haar tuin, van haar kleinzoon én Facebook. Een moeder die mijn man altijd app’jes en PM-tjes stuurt die mijn man niet durft open te maken als hij op zijn werk is. Een moeder die enorm veel humor met zich meedraagt, ook erfelijk belast meen ik wat haar broer, mijn oom Henk vond zichzelf té grappig en maakte ook de hele dag grappen. Grappen die niet altijd in dank zijn afgenomen door zijn kinderen en vrouw.

Al deze punten, plus het feit dat ik gezegend ben met een lieve, grappige en gekke man én drie kinderen, het feit dat ik familie heb waar ik intens van geniet, het feit dat ik twee hele goede vrienden heb, dát zorgt ervoor dat ik positief in het leven sta en mijzelf gelukkig prijs. Ik noem het gratitude en van een lieve (en zeer positief gestelde) vriend Ulrich heb ik het volgende geleerd waar ik deze blog graag mee afsluit- zie het als een cadeau: gratitude is the new attitude!