genieten van de zon

In Nederland is het weer onverschillig. Zo hebben wij twee weken geleden echt een prachtige zondag gehad. Zó lekker dat mensen aan het BBQ-en geslagen waren en alle terrasjes vol zaten. Een paar dagen later was het weer koud en een kleine week later sneeuwde het gewoonweg. Niet te geloven. Maar sinds enkele dagen is het weer lekker weer en door de vrije Paasdagen komt het goed uit.

Als de zon schijnt, gebeurt er wat met mij. Ik word vrolijker, ik maak gelukshormonen aan én de donkere winterwolk verdwijnt langzamerhand uit mijn hoofd. Zo ook vanmorgen. Ik moest wat cadeautjes in ons stadsdorp kopen en met dit prachtige weer bedacht ik mij geen seconde; ik pakte mijn fiets, zette mijn Spotify Easy Listening muzieklijst op en fietste met een flinke omweg naar de stad. Ik genoot van de muziek, van de mensen om mij heen én de zon. Een flink uur later kwam ik tevreden, mét veel cadeautjes weer thuis.

Nadat we geluncht hadden, pakte mijn man zijn zonnebril en kondigde hij aan naar de stad te moeten om een pakket (alweer!) op te halen bij het postkantoor. Ik vroeg of ik mee kon rijden want ik was gewoon vergeten om een cadeautje voor mijn man zijn oma te kopen die vandaag 92 is geworden. En ik was vanochtend al in de stad geweest. Mijn man keek mij aan, van top tot teen, en zei: schoenen aan, we gaan wandelend naar de stad. Hij had er geen boodschap aan dat ik al geweest was en zei dat het goed voor mijn hernia pijn was om te wandelen. Dus liepen we vijf minuten later richting de stad. Goed voor mijn hernia pijn én voor onze relatie want hoe vaak hebben we even ‘us-time’? Weinig kan ik je zeggen. Enfin, het was gezellig, het was verfrissend én het was lekker warm.

En dat laatste is waar het om draait. Ik klaag nooit over de hitte maar ik kan je wel zeggen dat warmte in Nederland anders is dan warmte op Curaçao. Ik zei namelijk tegen mijn man dat deze zon niet zo fijn is voor zijn vitiligo. Op doktersadvies moet hij namelijk zoveel mogelijk uit te zon blijven. Dus maakte ik de opmerking dat hij het behoorlijk zwaar zal hebben op Curaçao als we tezijnertijd gaan emigreren. Ik kreeg twee reacties terug, namelijk een middelvinger (hij zei, en ik citeer: “kijk even naar mijn hand hier”) en het antwoord dat hij waarschijnlijk binnen twee weken van mij gaat scheiden en terug remigreert naar Nederland. Ik ken mijn man inmiddels al heel lang dus gaf hem een schouderklopje en liep net zo verliefd weer naast deze kerel. Genietend van de zon.