Het is alweer langer dan een maand dat ik voor het laatst een blog schreef. Iedere keer als ik wat wilde schrijven, leken mijn woorden op te zijn. Vandaag dacht ik: ik heb een mooie reden en voldoende woorden om weer een blog in de lucht te gooien. Want over een uur ben ik jarig!

Afgelopen week was mijn zoon aan de beurt: 15 alweer! De dag na zijn verjaardag zei hij tegen mij: “wat vreemd! Ik heb mij niet persé jarig gevoeld. Zal dat komen omdat ik ouder ben geworden?”. Ik ben hem nog steeds een antwoord schuldig. Ik weet dat het jarig zijn je niet automatisch het confetti gevoel geeft. Dat gevoel moet je zelf creëren! Nu ben ik niet al de hele maand met 31 maart bezig maar vandaag dacht ik wel: wat fijn. Ik mag weer een jaartje erbij meemaken. Ik neem jullie graag mee in mijn afgelopen jaar.

In 1 jaar tijd heb ik 2x covid gehad. De eerste keer stevig met flinke naweeën, de tweede keer milder gelukkig. Het werk hobbelt gewoon door; nooit een saai moment kan ik je vertellen. Met mijn eigen bedrijf ben ik ook lekker bezig geweest; ik heb flink wat klussen mogen doen voor andere organisaties en hoop dat het zo mag blijven. De afwisseling, mijn intellectuele creativiteit kwijt kunnen: ik houd ervan. Dat het het komend jaar net zo leuk blijft als afgelopen jaar.

Het afgelopen jaar is ook een jaar van verdriet geweest: dierbaren die wij niet bij ons konden houden. Ermee proberen te leven. Met vallen en opstaan.

Ik ben ook weer begonnen met studeren (what’s new!). Voor een verdieping van mijn oude studie moest ik weer naar de universiteit en ik kan je vertellen: ik heb het onderschat. Het combineren van leren, werken en een gezin valt niet mee. Daarnaast ligt het tempo mega hoog dus veel tijd voor mijzelf is er niet en helaas is de balans sinds september 2021 weg. Hopelijk rond ik de lessen dit jaar af en heb ik met mijzelf afgesproken enkele weken geleden dat als ik er iets langer over moet doen, het maar zo moet.

Ik heb Kerst en Oud en Nieuw onverwachts op Curaçao moeten vieren. Met covid, in isolatie en zonder mijn gezin maar het heeft mij ook zoveel gebracht. Het was voor het eerst in zeker 10 of 11 jaar dat ik de jaarwisseling op het eiland gevierd heb. De laatste keer toen mijn vader nog onder ons was. Nu was ik op het moment dat het 1 januari werd, helemaal alleen aangezien iedereen al sliep, maar ik nam een glaasje drinken mee naar het balkon, legde mijn hand op de sigarendoos van mijn vader waar zijn as in ligt en wenste hem alle goeds toe. Daarna liep ik naar het balkon waar ik met een 180 graden uitzicht kon genieten van vuurwerk wat op het eiland afgestoken werd. Gelukkig mocht ik 2 dagen erna weer naar huis maar langer bij je familie zijn, óók onder deze omstandigheden, is altijd fijn.

In een jaar tijd zijn wij ook verhuisd. Wij zijn 2 dorpjes verder gaan wonen, in een kleiner dorp maar een fijner huis. Wij hebben 2 konijntjes rondhuppelen in de tuin en het komt zeker maandelijks voor dat mijn man en ik tegen elkaar zeggen dat het erg fijn wonen is hier. Wij verhuisden net nog in de lock-down toen alle winkels gesloten waren, er een avondklok was én ik niet eens bij de sleuteloverdracht kon zijn omdat ik nog in isolatie lag dus dat was een flinke uitdaging. Het is evengoed gelukt!

Ik ben dankbaar dat ik nog een jaar mag meemaken. Ik weet het, het jaar is nog niet om en je weet nooit wat er kan gebeuren maar ik heb zin in het komende jaar. Het jaar waarin ik als 47-jarige oma word. Het jaar waarin mooie dingen staan te wachten en wij dus een nieuw gezinslid mogen verwelkomen onder ons. Het jaar waarin wij nieuwe herinneringen maken met elkaar, zonder elkaar, met anderen. Het jaar waarin ik wéér ga proberen een betere balans te vinden, mijzelf zal beloven om nooit op te geven, om meer te gaan genieten van alles en iedereen om mij heen. Met andere woorden: werk aan de winkel maar op een fijne manier! Salut…