Nog 7 minuten te gaan.

Vol hoop leun ik naar voren en tuur ik uit het klein raampje bij mijn linkerburen.

Ik zie land. Mijn eiland!

Het eerste waar ik aan denk is dat dit het eiland is waar mijn vader overleden is en zijn laatste adem uitblies.

Maar ook, het eiland waar ik geboren ben.

Thuis.

We landen veilig. Eerst loop ik nog op de vloer van het vliegtuig, dan de slurf maar eindelijk op mijn geboortegrond.

Ik ben thuis…

De hitte komt mij tegemoet zodra ik naar buiten loop want ik heb warme kleren aan. Maar het geeft niet.

Ik laat de warmte over mij heen komen. De o zo bekende warmte.

Het geeft niet. Want ik ben thuis.