She said yes!!
Enkele weken geleden stuurde mijn moeder (woonachtig op zonnig Curaçao) mij een app. Of ik bij de gemeente Amsterdam de geboorte akte van mijn broer kon opvragen. Hij had het nodig voor het afsluiten van een verzekering. Aangezien wij in Nederland vrij gemoderniseerd zijn, kon ik het online aanvragen. Op het moment dat ze wilden weten waarom de akte aangevraagd werd en ik op het punt stond om ‘anders’ aan te kruisen en ‘aanvraag verzekering’ wilde opschrijven, dacht ik: ik ga het tóch even navragen bij mijn broer. Dus stuurde ik mijn broer een app en gaf aan dat de gemeente graag wilde weten waarom de akte aangevraagd werd. Mijn broer die voor zijn werk zijn telefoon praktisch de hele dag vasthoudt, stuurde direct het volgende antwoord: “trouwen”.
Kort maar krachtig. 1 woord. Voldoende om direct te weten dat niemand anders het wist en het zo moest blijven. Ik typte het woord ‘okay’ terug en ging aan de slag. Ik vroeg direct 2 aktes aan (better safe than sorry) en het afwachten kon starten. Door een fout bij de gemeente Amsterdam duurde het echter vrij lang dus belde ik ze op en gaf aan dat het urgent was. Ik had de aktes toen binnen 3 werkdagen. Gelukkig vloog mijn aanstaande schoonzusje haar beste vriend de volgende dag naar Curaçao dus vertrok ik op een donderdag extra vroeg van huis om op Schiphol de aktes persoonlijk af te geven. Wetende dat het zeker in goede handen zou aankomen dezelfde dag. En dat deed het ook.
Het weekend daarvoor belde Mila, de aanstaande bruid. Ze klonk vrolijk en vroeg of mijn broer inmiddels had verteld waar de aktes voor nodig waren. Ze vertelde er direct bij dat hij wel graag wilde dat ik erbij zou zijn. Mijn antwoord: “uiteraard”. En zo begon het aftellen. Ze hielden er rekening mee dat ik bepaalde werkafspraken niet kon afzeggen en ik deelde alvast mee op het werk dat ik naar mijn broer zijn bruiloft zou gaan. Intussen had Mila ons in de familie groepsapp een foto gestuurd met de kleurenkaart die bij de bruiloft hoorde dus wisten we wat ons te wachten stond voor wat betreft onze kleding. Op afstand hielp mijn bestie Luís mij met het uitzoeken van een jurk, schoenen, had hij al door wat hij met mijn haar en make-up wilde doen en was ik ready for departure. Fast forward naar een week later: het ging allemaal snel, ze gingen binnen een week in ondertrouw en de mooiste foto’s kwamen voorbij van een verliefd paar.
En toen, toen kon het aftellen écht beginnen. Mijn schoonzus wachtte al 20 jaar op deze dag: 8 september. Sinds ze mijn broer leerde kennen, heeft ze schijnbaar een bruiloft zitten plannen. Ontzettend romantisch. Met veel hulp van vriendinnen, vrienden, zussen, en anderen werd een minutieus draaiboek in elkaar gezet. Mijn moeder en ik moesten op zoek naar foto’s waar mijn broer en vader op stonden. Ik mocht de uitnodigingen maken- wát een eer. Twee versies: 1 voor de uitgenodigden- in verband met Covid mochten het er maar maximaal 50 zijn, en 1 voor alle anderen die te horen kregen dat ze zouden trouwen maar in verband met Covid helaas niet aanwezig konden zijn. Tussen een fulltime baan, het regelen van een hoop om überhaupt op een vlucht naar Curaçao te kunnen komen én een gezin, werden de uitnodigingen wel 5x aangepast: ik deed het met veel plezier. Intussen was ik geland op het eiland. De foto’s waren inmiddels al uitgezocht en mijn broer had een ring van mijn moeder uitgekozen voor zijn aanstaande. Toen de ring was uitgezocht én was schoongemaakt moest de aanstaande hem nog passen. Maar Mila wilde de ring zelf niet zien en niemand anders mocht het zien dus werd iedereen de kamer uitgestuurd. Mila ging op haar bed liggen, deed giechelend een kussen op haar hoofd en stak haar hand uit. Ze was heel duidelijk: ik wil de ring niet zien én ook niet voelen. Ik belde intussen mijn moeder via video- bellen zodat ze kon mee besluiten of de ring paste of niet. De ring was zelf een beetje aan de grote kant maar Mila kwam met een oplossing: ze vloog de kamer uit en kwam met een andere gouden ring die ze boven haar trouwring zou plaatsen. Ook dat was afgetikt.
8 september. Het was zo ver. De avond ervoor had ik van Mila haar zus het draaiboek gekregen. Ook ik had een kleine rol in de bruiloft: ik mocht de ringen van Mila en hun dochter Ziva en het horloge van broer Jim aan ze overhandigen. Op de dag zelf deden we het zo rustig mogelijk en kwam mijn broer langs om te lunchen en lekker met ons neefje te zwemmen. Mila stuurde rond een uur of 6 in de ochtend al een app. Dat ze vlinders in haar buik had. Wij ervoor moesten zorgen dat Jimmy op tijd klaar zou zijn, hij er goed uit moest zien, we niet te laat mochten aankomen én dat hij the love of her life was. Zo ontroerend. We waren tien minuten te laat en de bruid was al klaar. Ik mocht haar van te voren bewonderen en ze zag er werkelijk adembenemend uit. Vanuit de ruimte waar zij was- ondergedoken en niet in de buurt van mijn broer- was ze aan het video-bellen met haar zus die rondliep. Op deze manier kon Mila zien hoe het eruit zag, kon ze instructies geven en nog aanpassen wat aangepast moest worden. Toen het tijd was om plaats te nemen en het eerste lied ‘the circle of life’ uit de speakers kwam mét de allermooiste foto’s van nichtje Ziva- stroomden mijn tranen al onafgebroken op mijn wangen. Toen erna Louis Armstrong ‘Wonderful life’ zong en er ook mooie foto’s van mijn broer en vader op het scherm kwamen, werd ik ook emotioneel. Ik miste mijn vader: hij zou zo trots zijn geweest op mijn broer maar op één of andere manier wist ik ook dat mijn broer het wist. En toen erna ‘Butterfly kisses’ kwam met mooie foto’s van Mila met haar ouders was het ook ontroerend.
Maar wat ontroerender was, was het moment dat mijn broer samen met mijn moeder naar het altaar kwam lopen. Was het moment dat Mila naar mijn broer en Ziva- samen met haar broer en zus- kwam lopen. Nooit eerder had ik mijn broer zo trots zien kijken. Nooit eerder had ik Mila zo verliefd zien kijken. Nooit eerder had ik zo een mooie bruiloft mogen meemaken. De woorden die vloeiden waren mooi. Het geven van de ringen was emotioneel. Het altaartje waar Mila naar toe ging, geheel volgens haar geloof was ontroerend. En het moment dat Jimmy volgens Joodse traditie het glas stuk trapte was bijzonder. Het moment waarop de trouwambtenaar aangaf dat ze getrouwd waren was geweldig. En toen Jim, Mila en Ziva wegliepen en de het confetti kanon met een knal confetti de lucht in knalde was feestelijk. Het moment waarop Mila haar beste vriendin luid gilde: “MI AMIGA A KASA (mijn vriendin is getrouwd)!!” was ontroerend en geweldig tegelijkertijd.
En het feest achteraf, klein en intiem, was onvergetelijk.
20 jaar dromen in 2 weken voorbereid. Precies zoals ze het wilde. Maar dan met minder mensen. Maar niet getreurd want we leven in moderne tijden en velen konden het via Zoom volgen. Mensen uit Amerika, Nederland, Dubai en Israël.
De volgende dag ging ik langs. Ik kwam binnen en zei: “Mw. Lo-A-Njoe!”. En weer straalde Mila.
Intussen is het alweer 5 dagen geleden dat mijn broer en zijn vrouw trouwden. Inmiddels ben ik weer terug in Nederland. Maar geniet ik nog steeds na. Het was één van de mooiste en intiemste bruiloften die ik ooit heb mogen meemaken. Ik kan met de volle 100% zeggen dat we genoten hebben. Resteert mij om deze blog af te sluiten met het volgende:
SHE SAID YES!!!