Sint en Piet 2015. Met de aluminium folie staf

Onze zoon is 9.  Maar ondanks zijn leeftijd dé grootste Sint vriend allertijden. Afgelopen jaar toen Sinterklaas weer (gelukkig) onderweg was naar Spanje, zeiden mijn man en ik tegen elkaar dat het tijd werd om hét grote geheim te vertellen. Je weet wel, dat het allemaal doorgestoken kaart is. Dat degenen die je het meest vertrouwt en dacht dat die je nooit zouden voorliegen het tóch hebben gedaan.

Het lijkt of commercie het echt steeds gekker maakt. Vanaf augustus liggen hier in Nederland de pepernoten alweer in de schappen. Gewone pepernoten, pepernoten met pure, melk- of witte chocolade erom heen. Taai taai, marsepein. Noem het maar op. Ik weiger om zo vroeg in het jaar al de Sint gekte binnen te halen. Toch haalt de tijd je in. Al is het maar om het hele Pieten gebeuren. Ik blijf erbij dat het een volwassenen discussie is, tot nu toe heeft al die negativiteit mijn kinderen niet bereikt. Begin november zwicht ik alsnog en komen de eerste pepernootjes in huis. Best vroeg maar dit jaar kwam de Sint ook erg vroeg aan in Nederland.

Onze zoon gaat er helemaal in mee. De karatestok van zijn vader of mijn bezem worden opgeofferd en omgetoverd tot staf. De afgelopen jaren werd er een staf van aluminium folie gemaakt, dit jaar kocht ik een echte bij de Action. Eén die je bovenop je stok steekt. Dolgelukkig was hij. Hij gaat weer op zoek naar rode dekens. Of dekentjes met rood erin. Zoals de Cars deken. Dat is goed genoeg voor hem want het heeft rood erin. Hij zwiept hem over zijn schouders en aan de voorkant gaat er een broodclipje omheen zodat het niet van zijn schouders afglijdt. Meestal wordt er van rood karton een mijter gemaakt maar dit jaar kocht ik voor het eerst één in de winkel.

Ieder jaar bij de intocht heeft hij een prachtig plekje helemaal vooraan. Hij krijgt volop de aandacht want alle pieten verwarren hem met de echte Sint. Van de Sint krijgt hij ook veel aandacht; even een praatje, een handje want tja, het is net of de echte Sint zichzelf in spiegelbeeld aantreft. In een mini versie dan. Ik glunder van trots. En blijdschap voor mijn zoon. Want hij gelooft zo in Sinterklaas. En hoe mooi is het als de échte Sint even voor je stil blijft staan en een praatje met je maakt. Je gunt je kind alle liefde en geluk in de wereld en daar is dit écht onderdeel van.

Intocht 2016

Wij merken wel wat verschil ten opzichte van de afgelopen jaren. Was het vroeger zo dat hij iedere dag om zes uur ’s avonds gekluisterd zat voor de tv in verband het Sinterklaas journaal, nu maakt hij er geen punt van als hij het mist want er is altijd nog Uitzending gemist. Hij gaat ook niet meer met zijn Sint tenue aan naar school. Het geloven wordt iets minder. Maar hij gelooft nog steeds. Geen twijfel mogelijk. Sinds vorig jaar doen ze in de klas aan surprises. Schijnbaar voor veel ouders hét moment om het aan hun kinderen te vertellen. Wij zagen hier geen aanleiding voor. Surprises of niet, zoonlief blijft geloven want “de Sint heeft het zó druk!”.

Morgen gaat de Sint weer richting Spanje. Samen met zijn pieten. Een mooi moment zou je denken om het aan onze zoon te vertellen. Want hij wordt over 3 maanden 10. Maar wij zien ervan af. Wij genieten teveel van ons mooi mannetje die zoveel geniet. En hebben als ouders unaniem besloten dat wij het hem vertellen als hij 24 wordt…