*Anoes. Mijn eigen naamgeving voor anus. Want dat staat en leest iets vriendelijker.

Deze blog gaat- yup, je voelt hem al aankomen- over mij anoes. Ik moest er even over nadenken of ik hier wel een blog over zou schrijven en toen dacht ik: maar 5 jaar geleden schreef ik ook al eens een blog over het verwijderen van een spiraal uit mijn vayaya dus dan kan dit er ook wel bij. Dus dames en heren, bij deze een blog over mijn anoes.

Het zit namelijk zo: al enkele maanden heb ik last van mijn darmen. Nu ben ik daar bekend mee omdat ik het Prikkelbare Darmsyndroom heb (PDS) maar de laatste maanden was anders dan anders. Af en toe wat bloedverlies, andere stoelgang patroon; het zat mij niet lekker. Dus maakte ik een afspraak bij de huisarts. Dé huisarts waar ik na mijn hernia-blunder-verhaal niet graag meer kom maar de doktersassistent dacht deze keer wél een beetje mee en vroeg of ik bij mijn vaste huisarts wilde gaan of bij een vrouwelijke huisarts. Direct een goed excuus om bij een andere te gaan en heel eerlijk gezegd vond ik het ook een beetje akward dus boekte ik een sessie in bij de andere huisarts. Omdat het kerstvakantie was en deze huisarts vrij was kon ik al direct op 4 januari om kwart over acht in de ochtend terecht.

Dus dames en heren: daar zat ik dan. Om kwart over acht eerst tegenover een vrouwelijke huisarts in opleiding die mij heel veel vragen stelde. Over mijn stoelgang, hoe lang ik deze klachten al had maar ook of er darmproblemen voorkwamen in de familie. Toen ze alles had uitgevraagd, toen kwam hét moment. Ik mocht plaatsnemen op de onderzoekstafel en om het verhaal een beetje prettiger te maken: er werd enkele dagen het nieuwe, al bijzondere jaar in, een vinger in mijn anoes gedouwd. Daar lag ik dan. Ik dacht aan mijzelf maar ook aan deze huisarts. Heb je net een fijne kerstvakantie gehad: is dit je eerste patiënt van 2021. Ik maakte er een flauwe grap over maar dacht snel ook weer: als ik praat, gaat het écht niet beter dus bleef ik maar stil. En was het snel weer over. We bedachten samen een plan A en B en startte met plan A. Maar die had niet het gewenste resultaat dus nu heb ik komende week een vervolgonderzoek in het ziekenhuis.

Lieve mensen: ik kijk er niet naar uit. Sowieso kom ik nu nauwelijks ergens i.v.m. corona (ik ben al 9x getest en vind dat al 9x teveel) maar deze keer gaat er geen vinger in de anoes maar een hele camera. Ik weet dat het geen ouderwetse camera’s zijn met een dikke batterij eraan vast maar toch: het voelt onnatuurlijk. Denk ik. Weet ik zeker. Maar het moet. Dus ga ik wel heen. Maar hoeveel ik ook naar meditatiemuziek luister (Spotify rocks), het blijft een vervelende gedachte zijn.

Ik sprak er met mijn oudste zus over: ook arts. Zij zit er bovenop en vraagt steeds naar de vervolgstappen. En dat begrijp ik ook. Dus vertelde ik haar dat ik komende woensdag mijn vervolgonderzoek heb. En wat zij tegen mij zei- dat vergeet ik helaas niet. Zij zei het volgende: “Meisje. Als ze je vragen of je een roesje wilt of verdoving, zeg direct ja. Want dit wil je niet in je herinnering hebben”. Hoe rustig ik eerst was, hoe zenuwachtig ik nu geworden ben. Ik weet dat artsen altijd heel eerlijk tegen je zijn. Maar dit heeft helaas niet geholpen.

Dus voor het laatst: ladies and gentlemen: aankomende woensdag zal ik rustig in- en uitademen. Zal ik dat roesje nemen als het mij aangeboden wordt (ik doe gewoon alsof het een pina colada is). Zal ik aan mijn meditatiemuziek denken. En zal ik het rocken zoals ik andere dingen ook rock. Ik weet niet of het lukt om lekker naar huis te rijden maar voor de zekerheid neem ik een kussentje mee.

Wordt vervolgd.