Ik mis hem nu al, mijn leen-opa. Om de week ging ik in het weekend bij hem langs, altijd met gebak. Gewoon om gezellig bij hem te zitten, soms muziek te luisteren, verhalen van vroeger op te duikelen, voor te lezen uit één van de religieuze tijdschriften die hij op zijn tafel had of om een familielid te bellen. Veel bezoek kwam er niet bij hem maar de laatste tijd is hij gaan aanvoelen als verlengd familielid.

Door corona kwamen er strenge regels in het verzorgingstehuis waar hij het zo fijn had. Tijdens de eerste lock-down mocht er zelfs drie maanden geen visite komen en had ik hem al zo lang niet gezien. Gelukkig kon ik hem een aantal keer via Facetime zien maar veel begreep hij niet van de moderne technologie. Op het eind kwam ook dit verzorgingstehuis met alternatieve oplossingen en bouwden ze een container om tot corona-proof familiehuisje. Met een dik glas tussen ons in kon ik toch naar hem toe en hem eindelijk weer live zien. Maar aanraken kon ik hem niet en zo heb ik de laatste 10 maanden zijn zachte handen niet vast kunnen pakken. Ook niet toen hij overleden was, de kist moest helaas dicht.

Wat heb ik van hem genoten. Ondanks dat hij bijna niet sprak. Ik genoot ervan als ik zag hoe zijn ogen oplichtte als hij mij zag. Hoe hij mijn naam zo lief zei met alle kracht die hij op dat moment in zich had. Als hij in het ziekenhuis lag, ging ik hem áltijd opzoeken. Toen ik 3 maanden op sabbatical was in het buitenland, zorgde ik ervoor dat we konden Facetimen. Hij was mijn surrogaat opa, mijn leen-opa, mijn gebakjes opa.

Hoe erg ik het ook vind dat hij er niet meer is. Hoe veel ik hem ook al mis- vandaag zou ik bij hem langs moeten gaan als dat had gekund, al was de crematie pas 8 dagen geleden. Hoe raar ik het ook vind dat ik geen slagroomgebakjes meer langs kan brengen die hij met 3 happen meteen op at. Zoveel heb ik van hem genoten. Zoveel heeft hij mij gegeven. Liefde, warmte, een glimlach. Het was het allemaal waard. Vrijwilligerswerk heeft ons bij elkaar gebracht. Het had zo moeten zijn en ik had het voor geen goud willen missen.