mijn babyzusje

Najaar 2016. Ik loop al langer met het idee rond om met de feestdagen naar Curaçao te gaan. Ik heb last van heimwee, net even wat extra’s in de winter. Het is ernstig druk in mijn hoofd en ik verlang naar rust. Mijn man moedigt mij aan om naar mijn familie te gaan met Kerst maar ik besluit het niet te doen want ik had juist de sterke behoefte om samen te zijn als gezin. En aangezien KLM en/of TUI doet aan boycotten tijdens de feestdagen was het dankzij hen niet mogelijk om met het hele gezin naar Curaçao af te reizen. Ik zet het dus uit mijn hoofd maar twijfelaar die ik ben, het suddert nog vaagjes door mijn hoofd.

15 december 2016. De laatste dagen app en Skype ik wat meer dan normaal met mijn zusje die op Curaçao woont. Op een gegeven moment Skypet zij mij terwijl ik in de judozaal naar de judokaprestaties van mijn kindjes zit te kijken. Ik sluip naar de kleedzaal en neem het gesprek aan. Het werd een bijzonder en emotioneel gesprek. Ik ga die avond naar huis, zie mijn man en word weer emotioneel en kruip in zijn armen. Ik fluister wat in zijn oor en weet: ‘ik ga naar huis’.

Acht dagen later. Ik sta héél vroeg op, pak mijn klein trekkoffertje en trek om kwart voor zes in de ochtend de deur achter mij dicht. Iedereen slaapt. Het is winter maar ik heb het warm.

16 uur later. Ik sta te wachten en heb het nog steeds warm. Ik hoor getoeter, kijk achterom en lach. Ik stap bij mijn zusje in de auto en geef haar een flinke omhelzing. Ik zit naast mijn zusje, wij gaan eerst op zoek naar een ijsje en mijn moeder weet van niets. Ik zit naast mijn zusje en weet; dit is de beste beslissing ooit.

Veilig geland & opgehaald door zusje lief

Twee uurtjes later. Ik lig muisstil op het bed van mijn zusje en haar aanstaande man en hoor mijn moeder binnenkomen bij mijn zusje thuis. Zij praten over koetjes en kalfjes en opeens hoor ik mijn zusje haar stem steeds dichterbij komen. Mijn hart bonst in mijn keel, zolang ik in Nederland woon, verras ik mijn moeder wel vaker. Vaker wel dan niet met mijn vader als partner in crime. Helaas nu niet meer. “Ik heb een verassing voor je” zegt ze en ze schuift haar door haar aanstaande gemaakte prachtige houten deur open. Mijn moeder kijkt argwanend naar binnen en ziet mij liggen op haar bed. Alhoewel, zij ziet mij wel maar ook weer niet. Ongeloof. Haar hand voor haar mond en ze moet bijkomen. Ik sta als een domme te filmen maar besluit snel dat dat niet zo fijn is en stop. Natuurlijk krijg ik de voorspelbare vragen: “hoe lang weet je het al? Waar zijn de kindjes? Hoe lang blijf je?”. De antwoorden geef ik in dezelfde volgorde: “8 dagen, kindjes zijn thuis, 5 dagen”.

De volgende dag: het voelt zo fijn om thuis te zijn. Ik blijf überkort maar besluit er extra van te genieten. Ik ga met mijn zusje naar Punda, de stad, om de laatste kerstinkopen te halen. Ik ben onverwachts gekomen dus mijn moeder strest om het feit dat er geen cadeautje voor mij onder de kerstboom ligt. Ik koop mijn eigen cadeautje en mijn zusje en ik lunchen samen. Dat kind eet als een bouwvakker, waar laat ze het en samen rijden wij daarna naar een winkel om een fotolijst te kopen. Wij pakken het in en maken ons klaar voor het kerstdiner. Er worden veel mensen verwacht. Gezellig en ik heb er zin in. Er ligt voor iedereen één cadeautje onder de kerstboom, behalve voor mijn moeder. Zij krijgt er twee maar dat weet zij nog niet. Als iedereen aan het genieten is van hun cadeautjes zegt mijn zusje dat er nog één voor mijn moeder onder de boom ligt. Ze begrijpt het niet, dat was toch niet de afspraak? Ze pakt het tasje aan waar 3 kleine cadeautjes onder liggen. Ze pakt nummer 1 uit. En begrijpt het niet: waarom krijgt ze een handdoekje met gaten erin? Wacht! Was dit handdoekje niet van mijn oudste zoon? Klopt. Pak cadeautje 2 maar uit: ze pakt het uit en heeft een klein fotolijstje in haar hand met een zwart wit fotootje erin. Cadeautje nummer 3 is een mutsje. Ze weet het wel maar weet het ook niet. Zet haar hand voor haar mond en is sprakeloos. De anderen niet want er is een klein beetje verwarring. Het kwartje valt.

Zij is zwanger, ik word tante, mijn moeder wordt weer moema. Mijn babyzusje (nét 35 geworden) is in verwachting. En ik mocht bij de bekendmaking zijn.

Vijf dagen later. Ik stap weer in het vliegtuig. Wat heb ik genoten! Van mijn moeder, nichtjes Z en M, mijn zusje. Lekker veel Netflix kijken samen en veel gezwommen. “Wij zien elkaar snel weer en zorg goed voor jezelf”.

Maart. Mijn moeder is hier op vakantie. Wij hebben de Ikea overleefd en rijden naar de Arena Boulevard. Wat een drukte, ik vermoed een voetbalwedstrijd. Als ik met veel moeite ook nog de parkeergarage inrijd weet ik het zeker: geen goede dag om naar de Arena te gaan. Ajax tegen Feyenoord. Overal mensen om ons heen, politie, paarden, genieters. Snel glippen wij die megastore binnen, weg van de drukte. Af en toe worden wij opgeschrikt door harde vuurwerk knallen. Wat een grote winkel, waar begin je? Grote buiken, buggyparken met obstakels, het is voor mij lang geleden. De Prénatal. Toen ik wist dat mijn zusje in verwachting was, waande ik mij in 2009. Ik was zwanger en wat gaat er een wereld voor je open! Ik kon niet snel genoeg beginnen met het inslaan van spullen, de wereld vertellen dat ik zwanger was. Mijn zusje? Nou die is compleet anders. Ze heeft het haar naasten inmiddels verteld maar hangt het niet aan de grote klok. Ik heb voor de zekerheid tot aan twee keer toe gevraagd of ik er een blog over mocht schrijven. Het mocht. Haar boodschap was echter wel het volgende: “Keep it real!”. Toen zij mij op 15 december vertelde dat ze zwanger was, waren wij beiden emotioneel. “Je komt toch wel voor de bevalling?”. Wat is dat nou voor een stomme vraag: natuurlijk kom ik! Twee keer op en neer in krap een half jaar tijd: geen probleem! Ik word weer tante.

babyshoppen in Prénatal, niet eens voor mij maar wel leuk..

Toen mijn moeder zou komen, stuurde ik mijn zusje een PDF bestand van de Prénatal met de volgende opdracht: kijk wat je nodig hebt en kruis alles aan. Voor je beeldvorming: het was een A4 vol met mogelijkheden. Ik vroeg er 2-3 keer naar en haar antwoord: navelbandjes en een nagelschaar. Toen ik in december naar haar toe ging, vloog ik zonder koffer. Hoeveel heb je nodig voor 5 dagen? Niet veel nee. Dus had ik 1 korte broek, een paar shirts, 1 jurkje, ondergoed en veel babyspulletjes mee. Ze keek haar ogen uit: “zoveel”. Ach meis, dacht ik, dit is maar het begin.

Omdat mijn zusje blijkbaar vindt dat een nagelschaartje en navelbandjes voldoende zijn voor de eerste maanden na de bevalling heb ik intussen flink huisgehouden. Kleertjes, een zwembroekje, speentjes, hydrofiel luiers, noem het maar op. Samen met mijn moeder kochten wij matrasbeschermers, dekentjes, een omslagdoek, washandjes, plastic bestek, een draagzak, noem het maar op. Maar een baby moet ook in bad dus belt mijn zusje mij op een dag op en klaagt over het feit dat ze op zoek waren gegaan naar een bad. Winkel 1 heeft wat ze zoeken maar zei ze: “honderd zeventig gulden! Ik dacht het niet!”. Ze verliet de winkel met haar aanstaande en ging dapper naar winkel 2. Daar was hetzelfde badje een tientje duurder. Gedesillusioneerd reden ze zonder badje weer naar huis. “De wasbak zal het prima doen als badje” was de conclusie van mijn zusje. Mijn moeder en ik zijn nog steeds in Prénatal, op de bovenste verdieping. Op zoek naar een babybadje want ik laat die baby niet in de wasbak wassen. Ik zie het badje wat zij graag wilt, die hier uiteraard veel goedkoper is en zoek naar de juiste kleur. Want, de opdracht was: de kleur van het badje moet passen met de kleuren in mijn badkamer. Het werd wit.

Anderhalf uur later lopen wij de Prénatal weer uit. Een flink stuk armer maar een babybadje, nagelschaartje, navelbandjes, beddengoed, draagdoek voor de baby én nog wat andere spullen rijker. Alsof wij in verwachting zijn. Ik ben een stuk armer maar voel mij een stuk rijker.

Mijn zusje is bijzonder. En bijzonder nuchter. Ze is zwanger maar ook weer niet. Als je snapt wat ik bedoel. Deze baby is zo gewenst maar ze ziet het wel! Zo vertelde zij mij laatst dat zij zich had ingeschreven voor een zwangerschapscursus. Prima plan vond ik maar zij had achteraf (lees: een paar uur later) toch wel spijt. Want: “is dat nou echt nodig?”. Nou ja, ik vind van wel. Bij de tweede heb ik er overigens niet aan meegedaan want ik had het al een keer geflikt. Maar zusje lief vond het achter afgezien toch zonde van de tijd en het geld. “ik kijk op Youtube wel naar filmpjes”. Ik probeerde uit te leggen dat dat niet zo werkt tot ze haar antwoord al klaar had, en dat was snel: “luister. Denk je écht dat al die vrouwen in Biafra Afrika ook naar een zwangerschapscursus gaan? Denk je écht dat zij op YouTube naar films over een bevalling kijken? Nee! Maar ze zijn wél moeder”. Mijn conclusie: ze had een punt. En meer kon ik er niet meer over zeggen.

Nuchterheid zelve. De dag voor mijn moeder haar vertrek moesten wij weer naar Prénatal. Want ik had een voedingsbeha gekocht bij de Hema maar toen ik een foto stuurde, stuurde ze in een record tempo een ‘hell no dat ik dát aan ga doen’ terug. Dus moesten wij op zoek naar een mooie voedingsbeha. Terwijl wij er waren skyp’te ik haar en liet alle kleren in die winkel zien. Er kwam een dame op mij af die daar werkte en vroeg of ik zwanger was. Ik lijk er wel op maar ben het niet was mijn antwoord. Maar deze dame aan de telefoon is het wel en die zat, met uitzicht op de zee, met haar benen op een stoel, op een afstand van 12 uur aan te wijzen wat wij moesten kopen aan positiekleding. Een uur, twee mooie bh’s, twee broeken, een shirt en twee jurken later verlieten wij de Prénatal weer.

De volgende dag vertrok mijn moeder met 50 kilo aan ruimbagage richting Curaçao. Met minimaal 25 kilo aan babyspulletjes. Eenmaal op Curaçao, bekeek mijn zusje en haar aanstaande alle uitgestalde babyspullen, lieten het vervolgens daar staan en nam mijn zusje haar kleding mee naar huis om te passen.

Inmiddels zijn wij bijna twee weken verder en schrijf ik deze lange blog met naast mij een envelop uit Curaçao, met mijn naam erop met daarin die twee mooie Prénatal bh’s. Ze zaten toch niet zo lekker. Of ik ze wil ruilen voor twee Hema voedingsbeha’s.

Over krap twee maanden waan ik mij weer op Curaçao. Om bij mijn zusje te zijn als zij het leven schenkt aan haar eerstgeborene. Ik zal er zijn, zoals zij er ook was toen mijn zoon geboren werd. Ik word tante, mijn zusje moeder en mijn moeder moema.