Vandaag is ze 23 geworden. Pffff, 23. Een mooie leeftijd zul je denken. Vind ik ook maar als het om je eigen kind gaat, is het wel even slikken.

Deze blog is een eerbetoon aan mijn dochter. Mijn kleine muis, want al mag ze vandaag 23 kaarsjes uitblazen op haar taart, voor mij blijft ze altijd die kleine muis. Ik heb al eerder een blog over haar geschreven en ik hoef niet in herhaling te vallen. Ik zag haar voor het eerst toen ze een maand of 5 was. Ze was het kleinste meisje dat ik ooit had gezien van vijf maanden. Ze was alert, lachte de hele tijd en had de leukste giechel ooit. Ik was op slag verliefd. Het leven loopt soms raar want een maand later woonde dit kleine meisje permanent bij ons in huis. In mijn slaapkamer sliep dit mini mensje in een klein bedje. Ze was klein, mager en had heel dun haar. Er waren wat zorgen dus zat ik al snel met haar bij de kinderarts. De zorgen waren behoorlijk terecht maar met behulp van de hele familie en heel veel knuffels kwam ze er bovenop. Ik probeerde nog een tiener te zijn en ging af en toe stappen maar al snel kwam ik tot de conclusie dat dit niet echt haalbaar was. Want rond vijf à zes uur in de ochtend was dit mini mensje al klaarwakker. Wacht!! Was dit niet het tijdstip dat ik weer thuis kwam na het stappen? Ja dus dat liet ik snel varen.

Ik voelde mij verantwoordelijk en nam haar overal mee naar toe. Geweldig vond ik het, en zij hopelijk ook. Intussen had ik ook te maken met haar bio-mama en bio-papa maar ik zag het als een verrijking voor dit kleine meisje, zoveel verzorgers en ouders om je heen. Ik ging studeren en moest haar achterlaten. Tranen van verdriet. Van beide kanten. Mijn ouders zorgden goed voor haar en ik nam een abonnement op de KLM en de KPN. ’s Avonds belde ik om een slaapliedje te zingen, toen ze naar zwemles ging of naar de kleuterklas, was ik er ook. Een kans om stage te lopen op Curaçao liet ik niet gaan: ik was er als de kippen bij.

Ze ging naar de basisschool die letterlijk naast het kantoor van mijn vader was. Als een kindje lelijk was gevallen, konden ze direct bij mijn vader terecht. Ik was tevreden over haar school en haar rapporten hebben tot vorig jaar, toen ik een nieuwe kast kreeg, gehangen aan de binnenkant van mijn kastdeur. Ze mocht naar de Havo maar door omstandigheden thuis bij haar bio-mama redde ze het eerste jaar niet en ging zij een niveau lager zitten. Ze is altijd een zeer pienter meisje geweest. Erg leergierig en kon gemakkelijk leren. Ik wist: dit meisje gaat het ver schoppen. Toen ik hoogzwanger was van onze jongste vloog ik naar Curaçao om bij de Kinderbescherming alles te regelen zodat zij bij ons kon komen wonen in Nederland, zodat zij rust kon krijgen en zich kon concentreren op school. Zij maakte haar VMBO af en startte met de Havo.

En nu, nu is ze 23. En is zij inmiddels gestart met het HBO. Ze studeert pedagogiek en reist iedere dag van Rotterdam naar Amsterdam voor haar studie. Ik bewonder deze kleine muis: ondanks zoveel tegenslagen in haar prille leven en alle zorgen en lasten die zij nog dagelijks op haar schouders voelt, gaat zij ervoor. Ze heeft een doel en die gaat ze nog bereiken ook. Ze woont op zichzelf en kan prima aarden in haar huisje. Ze geeft wat ze kan geven en opgeven? Dat is geen optie. Af en toe vang ik een vleugje van opvoeding op, dan ben ik gerustgesteld. Ergens heb ik iets goed gedaan denk ik dan.

23 is ze vandaag; mijn kleine muis. Eigenlijk al een mooie jonge volwassen vrouw maar in mijn ogen zal ze altijd die kleine muis blijven.

Kleine muis: van harte en ik kan het niet vaak genoeg tegen je zeggen: ik ben trots op je!