Beschermd
Ik denk dat ik er al vaker over geschreven heb maar ik heb constant een ‘geluks-gevoel’ om mij heen hangen. Niet eens het gevoel van ‘jeetje wat ben ik gelukkig’ maar meer een beschermend gevoel. Ik denk dat dat woord meer de lading dekt. Gisteren werd dat gevoel weer meer dan duidelijk alleen was het niet ik, maar mijn oudste dochter die beschermd werd.
Ik ben net terug van een weekje vakantie. We hebben het heerlijk gehad maar afgelopen dinsdag was het weer werk aan de winkel. Gisteren was het in principe een vrije dag en had ik een vrijwilligersdagje gepland. Ik zat dus net in de auto en reed net achteruit voor mijn huis toen mijn oudste dochter belde. Ik nam op zoals ik altijd opneem als mijn kinderen bellen maar deze keer hoorde ik haar in paniek snikken aan de andere kant van de lijn. Als moeder ga je vaak uit van het ergste. Ik ving nog net de woorden: “we hebben een auto-ongeluk gehad” op en ik wilde haar 3000 vragen tegelijkertijd stellen. Wat ik haar precies gevraagd heb weet ik niet maar ik vroeg of ze veilig was, of er ergens bloed was, waar haar vriend W. was, of ik hem even aan de telefoon mocht hebben (want het was erg stil aan de andere kant van de lijn: was hij écht okay?) en of ze rustig kon door ademen. En dan wat antwoorden maar zeker niet in de juiste volgorde: er was geen bloed te zien, ze stonden achter de vangrail, er was een vrachtwagen met 120 km achterop hun auto gebotst, zij waren tegen een andere auto aangebotst, er was niets gebroken, iedereen leek okay, haar vriend had ik aan de lijn gehad en hij was heel kalm.
Maar mijn dochter was dat niet. Ze huilde, was in paniek, wist niet wat er gebeurd was, de auto was helemaal total loss (who cared?), en toen ik haar vroeg of ik naar haar toe moest komen zei ze direct ja. Ik reed zo rustig mogelijk naar mijn vrijwilligers meneer en zorgde ervoor dat hij veilig in de rolstoeltaxi werd gezet. We zouden namelijk samen naar de tandarts gaan voor zijn jaarlijkse controle maar dat kon dus niet. Ik legde de situatie uit, belde de tandarts op met de vraag of ze hem konden opwachten en belde toen mijn man op. Ik werd emotioneel toen ik hem sprak want welke moeder wilt haar dochter zo verdrietig horen? Mijn man gaf mij de opdracht om rustig en r-u-s-t-i-g naar Rotterdam te rijden want ze zou niets hebben aan een paniekerige moeder. Dus reed ik rustig en voorzichtiger dan normaal naar Rotterdam. Ik haalde ze op bij het bergingsbedrijf en toen ik eenmaal binnen was en ze mij zag, kwamen de tranen opnieuw. Ook ik had moeite om mijn tranen te bedwingen want toen ik hun auto zag, besefte ik mij opeens dat het een wonder was dat ze levend uit hun auto waren gestapt.
Ze zijn die dag zeker beschermd. Als ik het een beetje mag beschrijven: de achterkant was helemaal door de achterbank gedrukt. Ik had ze niet lang geleden een kinderstoel geleend voor het jongste half-broertje van mijn dochter, die was helemaal ingedrukt. Gelukkig zat hij er niet in. De airbag van mijn dochter was uitgeklapt en er lag vooral veel glas, niet alleen in de auto maar ook in de broek van mijn schoonzoon. Ook de rechtervoorkant was flink beschadigd. Toen mijn schoonzoon zag dat een ongeluk niet te vermijden was, reed hij richting de vangrail. Er reed namelijk een auto met aanhangwagen voor hen, met 7 personen in de auto. Je kent het wel: een auto met nog drie stoelen in de achterbak. Mijn schoonzoon heeft in een seconde bedacht dat als hij recht op de auto voor hem zou botsen, de hele aanhangwagen tegen drie mensen waaronder kinderen zou komen en het niet zo goed zou eindigen. In die 15 minuten dat ik daar was, heeft de vader van het gezin ze zeker een aantal keer bedankt voor de manier hoe mijn schoonzoon tegen ze aan gebotst is. De aanhangwagen had wat beschadigingen opgelopen en de trekhaak was van de auto afgebroken maar dat was het ook. Het gezin was net onderweg op vakantie naar Friesland. Ook zij hadden geluk.
Ik ben dankbaar voor de hulpdiensten die er binnen enkele minuten waren. Terwijl ik met mijn dochter aan de telefoon was hoorde ik een ambulance verpleegkundige tegen mijn kinderen zeggen: “ik ben André en ik kom kijken hoe het met jullie gaat”. Pas toen kon ik de telefoon met een geruster moeder-hart neerleggen. Ook de politie was er snel want degene die het ongeluk waarschijnlijk veroorzaakte, reed gewoon door.
Toen ik mijn kinderen veilig in de auto weer had, reed ik extra voorzichtig naar hun huis. Ik nam ze mee om te lunchen en belde met hun verzekering om de schade te melden. Er was weinig over van de auto waar ze zo hard voor gespaard hadden, ze hadden de auto nét drie maanden en gisteren teruggekregen van een kleine reparatie. Een auto is maar een auto. We weten het. Ik zie echter ook twee hardwerkende jonge mensen die veel van elkaar hebben en een mooie toekomst aan het plannen zijn. Als studerende en hard werkende jongeren is het echt even slikken als je allereerste auto het nog geen drie maanden heeft volgehouden. Ik zie echter ook twee jonge mensen voor mij die elkaar gisteren heel vaak vasthielden, waarschijnlijk nog niet helemaal beseffende wat er precies gebeurd was. “Mam, het ging zó snel” zei mijn dochter enkele keren.
Mijn oudste is mijn kind. Met ook biologische ouders. Toen ze naast mij zat toen ik ze net opgehaald had, gaf ik haar het advies haar bio-ouders (die op Curacao wonen) zeker geen app te sturen maar even te video-bellen. Zodat ze met hun eigen ogen konden zien dat ze okay waren. Ik had dat namelijk niet en ik had heel veel onrustige cellen in mij toen ik naar ze toereed. Toen ik ze beiden in mijn armen hadden gesloten en goed had uitgekeken naar wonden, krassen en sneetjes en zag dat het gelukkig meeviel- mijn dochter had een bult en bij haar linker-oog twee sneeën met nog wat bloed, een blauwe plek en veel nekpijn en hoofdpijn en haar vriend hoofdpijn en rugpijn) toen kon ik mijn ademhaling wat beter onder controle krijgen. Ik kan mij voorstellen dat haar ouders die zo ver weg woonden niet even naar ze toe konden gaan.
Tegen een uur of zeven in de avond bracht ik ze weer naar huis nadat we een hapje hadden gegeten en we de verzekeraar hadden gebeld. Ze waren beiden moe en wilden onder de douche stappen en niet te laat naar bed. Het was tijd om weg te gaan en ze het samen te laten bezinken. Uiteraard hing ik weer vroeg aan de telefoon met mijn kinderen vandaag. Ook ik ben enorm geschrokken maar besef mij constant, hoeveel geluk ze hebben gehad en hoe ze beschermd zijn. Misschien wel een beetje door mijn vader die het er altijd over had dat hij onze beschermengel zou zijn als hij er niet meer was, en haar opa (van bio-moeders kant die onlangs overleed). Wie of wat haar ook beschermde, we zijn dankbaar dat ze er nog zijn.