Afgelopen week zijn mijn gezin en ik (minus 1 want de oudste woont al samen) op reis gegaan. Deze keer een keer niet naar Curaçao (bel de krant en de NOS!) en bleven we niet thuis maar besloten we op reis te gaan naar een ander Europees land. Nu is het zodat als ik vakantie heb, ik automatisch denk aan Curaçao. Curaçao is mijn thuisbasis, mijn eiland, mi isla stima. Het eiland waar ik ben geboren, waar ik ben opgegroeid, waar mijn hele familie woont. Geen wonder dat ik er dus graag naartoe ga, ieder moment dat het maar even agenda-technisch past. Maar ik ben niet alleen. En naar Curaçao gaan plus drie kost al gauw €10.000. Ja, je leest het goed: als we met z’n allen gaan in de zomervakantie kan het ons zomaar zoveel geld kosten.

Ik had een weekje vakantie tegelijkertijd met mijn man. Dus leek het mij leuk om samen op avontuur te gaan. Nu zijn wij volwassenen die het heerlijk vinden om thuis te blijven. Home sweet home. We hoeven niet persé weg dus hadden wij nog geen plannen. We plannen sowieso niet graag. Daarbovenop ben ik herstellende van een pijnlijke rughernia en wist ik enkele maanden geleden niet eens of ik nu zou kunnen lopen of in een vliegtuig had kunnen zitten. Nóg een reden om niet te kunnen plannen. Enfin, vorige week zei ik tegen mijn man dat we misschien nu wel moesten gaan nadenken. Dus stapte ik op een zeer warme donderdagmiddag op de fiets. Richting het reisbureau. Ja, ze bestaan nog en in ons dorp is er nog zo een geweldig bureau. Ik gaf aan dat ik op vakantie wilde en, schrik niet zei ik tegen mevrouw, over 3 dagen weg kon. Ze schrok. En ze vroeg ons of we dan wel een idee hadden waar we naar toe wilden. Eigenlijk wisten we dat niet persé maar ik was voorbereid op deze vraag en had mijn man geforceerd om na te denken over een top 3. Ik ging dus naar het reisbureau en vertelde dat Schotland ons wel wat leek. Of een Scandinavisch land. Ik kreeg 2 dikke boeken mee, wat opties voor het vliegen naar Schotland, het huren van een auto maar ook de mededeling dat het lastig zou zijn om een accommodatie te vinden.

Toen de kinderen die avond gingen slapen, hield ik mijn man nog even gevangen. We gingen vanavond echt wat kiezen was mijn boodschap. Nadat we alles over Schotland hadden opgenoemd en opgeteld zei mijn man plotseling dat hij helemaal niet €3000 wilde uitgeven aan een weekje vakantie. En toen waren we weer bij 0 beland. Maar niet getreurd. Hij zei toen resoluut dat we naar Denemarken zouden gaan en gewoon zouden rijden die kant op. En toen was er weer een focus. Via AirBnB koos ik een leuk appartement en 3 dagen later zaten we in de auto richting Denemarken. We reden er in ongeveer 8 uur naartoe omdat ik niet al te lang achter elkaar kan zitten in de auto in verband met mijn hernia. Ik reed van huis weg, ik reed Duitsland in en weer uit en ik reed Denemarken in. Ik voelde mij een stoer wijf. En een Antilliaan in Denemarken.

Het was buitengewoon fijn om als gezin samen naar een nieuw land te gaan. Om sowieso samen te zijn. Geen laptop (voor mij dan want mijn man had hem gewoon mee) maar wél een goed dik boek. En een schriftje en een pen. Om samen op avontuur te gaan en verschillende nieuwe plekken te ontdekken. Het was heerlijk om met je eigen auto op reis te gaan en om mobiel te zijn. Het was gewoon een goed idee om naar Denemarken te gaan. Wij verbleven op een groot eiland, Funen, in de hoofdstad Odense. Het viel mij ook op dat Denemarken niet heel erg divers is qua cultuur. Hier en daar kwamen we Nederlanders tegen, vooral in Legoland (yup, we zijn gezwicht voor Legoland maar hebben het extreem lang volgehouden want de kinderen zijn inmiddels 10 en 12) maar Antillianen ben ik zover als ik weet niet tegengekomen. Het zou wel erg leuk zijn geweest maar misschien een volgende keer. We liepen gezellig rond in Kopenhagen en ik wachtte geduldig toen mijn man tot twee keer aan toe naar een game-winkeltje ging.

Inmiddels zijn we weer terug en verliep de terugreis voorspoedig. Zoals mijn moeder mij geleerd heeft, kwamen we thuis en had ik alles opgeruimd in 3 kwartier tijd, draaide er al een was én was ik gedoucht. Ik heb geleerd dat het erg fijn is om af en toe weg te gaan als gezin. Helemaal weg van thuis. En op avontuur te gaan. Ik had nooit gedacht dat ik als Antilliaan op een autoreis zou gaan. Helemaal naar Denemarken. En om een keer niet naar Curaçao te gaan. Maar ik moet eerlijk bekennen: ik kijk alweer uit naar een volgende (auto)reis. Naar Schotland, Zweden, IJsland of Finland. Wie weet kom ik daar wél Antillianen tegen. Want de wereld is klein. En toch ook wel groot. Genoeg om uit te kiezen in ieder geval!