Tenminste, zo voelt het. En dan in positieve zin. Want gisteren had ik eindelijk een afspraak bij en de pijnpoli en ging ik door de MRI. Eindelijk want ik wacht er al drie maanden op. Drie maanden geleden. Het voelt zo lang geleden maar eigenlijk is het maar net geleden. Drie maanden geleden verging ik van de pijn. Wist ik van ellende niet meer wat ik moest doen. Sliep ik slecht, had ik last van bijwerkingen van de pijnmedicatie en wandelde ik ongeveer drie uur per dag. Drie maanden geleden zat ik in de ergste pijnpiek die ik ooit in mijn hele leven heb gevoeld, en dan reken ik mijn bevallingen ook mee. Bevallingen? Appeltje eitje vergeleken met de pijn die ik voelde. Ik moest op krukken lopen, vertikte ik het soms om te liggen omdat het opstaan juist erg veel pijn deed en had ik mijn man nodig om mij uit bed te tillen. Drie maanden geleden kon ik ongeveer een maand niet auto rijden, liep ik verdoofd rond door de medicatie en moest ik mij noodgedwongen ziek melden. Ik wilde het niet maar ik kon echt niet anders.

En nu, nu zijn we- in totaal- vier maanden verder en gaat het écht de goede kant op. Gisteren legde ik de anesthesist uit dat ik qua pijn vier maanden geleden- op een schaal van 1 tot en met 10- op een vijftien zat. En ik overdreef niet. Nu zit ik op zijn slechts op een vier. Meneer zei direct: “dan heb ik goed nieuws mevrouw, en dat is dat wij u dan niet gaan behandelen”. Hoe raar het ook klinkt, ik was opgelucht. Opgelucht omdat ik het uiteraard niet zag zitten om een injectie middenin mijn hernia te krijgen. Opgelucht omdat het beter gaat. Ik zat 20 minuten tegenover deze man en ik had mij nog nooit zo begrepen gevoeld. Ik voelde mij gehoord omdat meneer direct aangaf dat hij onlangs ook een hernia had gehad en veel pijn had geleden. We waren pijnverwanten. Ik voelde mij gehoord omdat meneer naar mij luisterde, mij uit liet praten en antwoord gaf op ál mijn vragen, zelfs als hij het antwoord niet wist, en veel tekende zodat het duidelijker voor mij werd. Vroeger als mijn vader, ook specialist, namelijk chirurg, mij wat uitlegde, tekende hij ook alles uit. Zo werd het duidelijker en begrijpelijker. Ik zat gisteren weer even naast mijn vader in de woonkamer. Meneer van gisteren legde alles rustig uit en haalde ook diverse nieuwe onderzoeken naar voren. Hij nam zijn tijd. Maar hij gaf mij ook hoop.

Want meneer de arts zei gisteren dat het de goede kant op gaat. Dat als het zo doorgaat qua pijn, ik rond de Kerst pijnvrij zal zijn. Dat ik zeker ook moet gaan zwemmen, het liefst in warm water en twee keer in de week. Ik vroeg het maar en vroeg of ik weer mocht gaan spinnen en ja, zelfs dát mocht. Meneer de arts legde uit dat ik mocht stoppen met die 50mg morfine die ik nog innam. Meneer legde uit dat door het sporten een stofje in mijn hersenen vrij komt wat bijna hetzelfde effect als de morfine zou hebben. Ik kijk er nu al naar uit.

De MRI was iets minder prettig omdat ik niet fijn lig als ik op mijn rug lig en het nu 20 minuten moest volhouden. Ik was meer bezig met het ongemak in mijn rug dan het claustrofobisch gevoel wat je kan krijgen van zo een nauwe buis (zeg, is het eens voorgekomen dat door een defect mensen klem komen te zitten in zo een MRI apparaat?). Ik bedacht mij dat ik wel een MRI had gewild 3 maanden geleden maar ik helemaal niet naar het apparaat had kunnen lopen, laat staan kunnen liggen op dat bed voor 20 minuten. En nu is het afwachten wat het resultaat zal zijn.

Ongeacht van het resultaat; ik ben dankbaar. Dankbaar dat het beter gaat, ik al twee dagen geen morfine meer slik, dat ik weer goed kan nadenken en geen last meer heb van bijwerkingen. Dat ik gezond ben en dat ik geëindigd ben bij een specialist die mij begreep. Doorhad wat ik meemaakte en mij hoop heeft gegeven.

En vanaf nu, ga ik blijven genieten. Genieten van het blijven wandelen, van het weer onderdeel kunnen uitmaken van mijn gezin. Van het weer kunnen werken en van het leven. Genieten van het feit dat het mij gegund is om gezond door het leven te gaan.