Vandaag is mijn beste vriendin jarig. En ter ere van haar verjaardag schrijf ik deze blog. Nu loop ik er al langere tijd over na te denken een blog over haar te schrijven maar op zo een mooie dag, haar geboortedag een blog posten is natuurlijk wel een prachtig eerbetoon.

Eergisteren nog vroegen mijn kinderen aan mij: “mama, hoe lang ken je tante Lisbeth al?”

Mijn antwoord: “al heel lang”. Maar uit de ene vraag rolt natuurlijk de volgende dus toen mij gevraagd werd hoe ik haar heb leren kennen moest ik er even voor gaan zitten. Want eigenlijk werd ze pas mijn BFF toen ik in Amsterdam ging studeren, terwijl ik haar al veel langer kende.

We gaan terug naar de tijd van mijn middelbare schooltijd. Ik zat op de leukste middelbare school van Curaçao, al zeg ik het zelf, namelijk het Peter Stuyvesant College, afgekort PSC. Het was een openbare middelbare school en het zat op een bijzondere plek aan een zeer drukke weg. Wat de locatie zo bijzonder maakte was dat wij als buren de plaatselijke GGZ hadden, de Capriles kliniek. Omdat in mijn tijd er nauwelijks incidenten waren op school, stonden de hekken altijd open. Iedereen kon erin en eruit. Geregeld hadden we dan ook bezoek van een bewoner van de Capriles Kliniek. Ze werden vaak uitgelachen, maar ik heb toch altijd een zwak gehad voor de zwakkeren in onze maatschappij. Ze deden geen vlieg kwaad, maar ‘a change of scenery’ van tijd tot tijd gun je iedereen.

Ik ging braaf naar iedere les en spijbelde zelden (het is echt zo, en ik zeg het niet alleen omdat mijn moeder mijn blogs trouw leest). Maar het viel mij wel op dat er een clubje vriendinnen waren die ik meer op het schoolplein zag slenteren dan in een klaslokaal zitten. Ze leken allemaal op elkaar en stemden vaak af naar welk strand ze zouden gaan. The three stooges.. Ik groette ze maar echt kennen deed ik ze niet.

In 1995 verhuisde ik van Curaçao naar Nederland en ging studeren aan de Hogeschool van Amsterdam. Mocht je gaan zitten rekenen, ik heb ernstig lang gedaan over het behalen van mijn Havo diploma en bleef in het vijfde jaar maar zakken. Maar de aanhouder wint en met mijn diploma op zak kon ik eindelijk gaan starten met een ander leven.

Het gebouw, genaamd de Droogbak,  waar mijn opleiding in huisvestte was oud, kolossaal en zeer indrukwekkend.

Droogbak, Amsterdam

De locatie was perfect, je stapte het Centraal Station Amsterdam uit, keek naar rechts en zag het gebouw zo voor je staan. Ideale locatie. Van binnen was het pand net zo indrukwekkend als van buiten en voor mij was het een feest om iedere schooldag het gebouw binnen te stappen. Het eerste jaar verliep goed. In het tweede jaar kwamen er ook een aantal nieuwe studenten in mijn klas en ergens hogerop werd bedacht dat het voor mij, maar ook voor de nieuwe studente wel fijn zou zijn als er twee eilandgenoten samen in één klas zouden zitten. En wat bleek? Het ging om één van de three stooges. We herkenden elkaar direct (want we blijven er goed en jong uitzien!) en vanaf dat moment begon onze vriendschap.

Lisbeth haar situatie was wat anders dan die van mij. Kampte ik nog met enorme heimwee, Lisbeth was al op jonge leeftijd op zichzelf gaan wonen in Nederland. Zij was dus al zoveel stappen verder dan ik, desalniettemin klikte het direct tussen ons. Hadden we ergens een tussenuur? We gingen direct de binnenstad in. Slenteren door de V&D, wandelen door de Kalverstraat, binnenwandelen in de Hema, er samen achter komen dat er een klein Antilliaans restaurant verborgen zat in één van de binnenstraatjes in Amsterdam, zéér dichtbij onze school? Niets was ons te gek. Ik zal niet zeggen dat wij samen de stad onveilig maakten maar gezellig dat was het zeker.

In die tijd genoten wij nog van een ov-jaarkaart en daar maakten wij gretig gebruik van! We maakten er een missie van om naar bioscopen en winkelcentra buiten Amsterdam te gaan. Wij maakten onze werkgroepjes op school gek door goed de website van de KLM in de gaten te houden en zeer goede last-minutes acties te boeken en een weekje naar Curaçao te gaan. Tja, familie is zeer belangrijk in de Antilliaanse cultuur. Dat waren nog eens de goede oude tijden waarbij de KLM, als ze een vlucht van de dag erna niet vol kregen, opeens een aantal stoelen voor een zeer gereduceerd tarief wegdeden. Weg waren wij!

In ons derde stagejaar mochten wij stage gaan lopen. Stage lopen in het buitenland zat er als mogelijkheid ook tussen. Dat hoefde je ons geen twee keer te zeggen: opnieuw waren wij weg: Lisbeth naar Curaçao, ik naar St. Maarten. Omdat ik zowel privé als voor mijn stage regelmatig naar Curaçao vloog, kon ik Lis ook op Curaçao vaak zien. Ideaal want het was nog lang niet de tijd van de smartphones en zelf mobiele telefoons. Een heel jaar mochten we genieten van het dichtbij je familie zijn terwijl je bezig bent met je opleiding.

We keerden na een jaar weer terug naar Nederland en gingen ons laatste studiejaar in. En toen ontving Lis 17 jaar geleden een telefoontje uit Curaçao die niemand wilt ontvangen, haar moeder bleek ziek te zijn. Voor haar een enorme klap want zij was enig kind en werd grootgebracht door haar moeder en grootmoeder. De twee belangrijkste vrouwen in haar leven. Zo snel als ze het te horen had gekregen, zo snel was ze vertrokken. Niet lang na haar vertrek verliet haar mooie en lieve moeder op 31 december het leven. Maar hoe het leven kan verlopen: ze vertrok naar haar eiland en verloor haar moeder, maar kwam een maand later met een nieuw leven in haar buik terug. Hoe verdrietig het verlies van haar moeder ook was, dit was prachtig nieuws. Alsof ze een mooi geschenk terugkreeg voor het verlies. Helaas besloot Lis met haar opleiding te stoppen want natuurlijk zeer begrijpelijk was maar dat betekende niet dat zij stil bleef zitten.

Lis is één van de krachtigste vrouwen die ik ken. Ze zal anderen vrijwel nooit om hulp vragen, al zou dat wel fijner zijn geweest in bepaalde situaties. Ze is sterk, sterker dan elke andere vrouw die ik ken. Want ondanks haar verdriet in verband met het verlies van haar moeder, ze bleef krachtig. Ze zorgde goed voor zichzelf omdat zij ook een nieuw leven in zich droeg. Voor Lis is het zeker niet altijd gemakkelijk geweest, ze ging weer werken, ging op zichzelf wonen en deed alles zelf. Zo trof ik Lis op een dag in haar appartement aan, hoogzwanger op een trap, en bezig om haar huisje te verven. Ze was op 24 september uitgerekend en ik heb haar nog zo gevraagd om te proberen om niet op die dag te bevallen aangezien ik in India was voor de bruiloft van goede vriendin Romina. Toch beviel ze op precies die dag van haar mooie dochter want tja, baby’s wachten niet. Trots was ik! Ik was tante geworden en was vastbesloten om dat kind te gaan verwennen.

Inmiddels is dochterlief alweer 16 jaar! Ongelofelijk. Al die tijd is Lis vader én moeder tegelijk geweest. Niet altijd even gemakkelijk maar ze zet door! Ze is één van de rustigste personen die ik ken, en ze heeft engelengeduld.

Vandaag is mijn bestie Lis jarig, ik ben trots op het feit dat zij mijn bestie is. We kunnen uren met elkaar aan de telefoon hangen, ook als ik haar net gezien heb. Ondanks dat we 40 minuten van elkaar verwijderd zijn en elkaar niet zo vaak zien als ik zou willen, ben ik blij dat we vriendinnen zijn en ook zullen blijven.

Wij voelen onszelf nog 21 jaar, zo gaan we ook met elkaar om, en zo zal het ook blijven want ons motto is: “je bent zo jong als je je voelt”. En oud zijn wij nog lang niet. Om haar verjaardag te vieren, gaan we lekker een dagje met z’n tweetjes op stap en gaan we Antwerpen onveilig maken. Okay, misschien gaan we vroeg naar bed maar we gaan wel lekker saampjes een dag op stap. Slenteren door de stad, af en toe een theetje drinken, een baantje trekken in het zwembad van ons vier sterren hotel: als we maar samen zijn. Net als 20 jaar geleden want zo lang kennen we elkaar al.

Lis, pabien met je 22^ste verjaardag. Ik ben er trots op dat je mijn bestie bent…