Mijn weekenden zijn mij weer heilig. Met andere woorden; ik pak de zaterdag weer terug, ik hoef namelijk niet meer naar school op deze dag en dat kan resulteren in een pyjama dag, een luie dag, een ik-ga-de-hele-dag-niet-naar-buiten dag of een studeerdag. Het is zelfs okay om alleen maar wasjes te draaien, als ik maar mijn pyjama uit kan doen om te douchen om erna weer diezelfde pyjama weer aan te kunnen doen (mét schoon ondergoed hoor).

Gisteren was echter een andere dag. Ik bleef zo lang mogelijk liggen maar op een gegeven moment moest ik er toch uit. Iets met kinderen die honger hadden. Dus sjokte ik uit bed, wachtte zo láng mogelijk met douchen en bedacht mij dat ik geen zin had in een bh. Normaliter is dat een no-go met mijn bustemaat maar ik heb 1 dikke trui waarvan ik zeker weet (ik hoop het althans) dat je niet kan zien dat ik geen bh aan heb. Dus werd dat mijn zaterdag outfit en gingen we vrij laat lunchen. Nu hadden wij gisteren een afspraak met een zonnepanelen adviseur en in onze belevenis kwam hij pas om 14 uur. Nog nét voldoende tijd om snel de tafel af te ruimen, stofzuigen, verdwaalde kledingstukken van beneden naar boven te brengen én om de kinderen een activiteit te geven zodat ze bezig zouden zijn. Maar meneer stond om half 2 voor de deur, onze vergissing! Intussen wordt er bij ons geleefd dus hadden mijn man en ik een paar seconden om het huis netjes te maken en om meneer wat drinken aan te bieden. Gezien het feit dat we een team zijn, was het zo gebeurd. Tot we eindelijk gingen zitten en ik mijn zwarte bh dichtbij meneer zag zitten. Die heb k snel weg geritseld. Mission not so completed.

Intussen waren we anderhalf uur verder. Meneer was weer vertrokken, ik had geen zin meer om te stofzuigen en o ja, over enkele maanden hebben we zonnepanelen op ons (garage)dak. Intussen was ik ook nog een live webinar aan het volgen die georganiseerd was door grote zus Shirley. Zeer interessant! Dochterlief en manlief waren even weg, tussendoor had ik tijd om te studeren als de webinar even een pauze had. En toen was het tijd om naar buiten te gaan want we kregen in onze straat hoog bezoek van de Sint. Mijn man waarschuwde mij van te voren al; verwacht in dit klein dorp geen roetveegpieten. Even twijfelde ik nog of ik naar buiten zou gaan maar besloot het tóch te doen. Op zich was de organisatie wel leuk gedaan; het bleek een heuse disco stoet. Veel kleur, muziek, vrolijkheid, bange en opgewonden kindjes en veel pepernoten. Wat er ook waren, waren alleen maar zwarte pieten. Nu zal ik niet meedoen met de KOZP beweging maar ik vind wel dat het tijd wordt voor beweging. Verandering. Rekening houden met de gevoelens van anderen. Een beweging die langzaam op gang komt. Maar schijnbaar hier niet. Nóg niet tenminste. Achteraf begon mijn (blanke) man er als eerst over: ‘plaatsvervangende schaamte’ is wat ik als eerst hoorde. Ik weet dat hij het had gezegd maar ik had wel wat mixjes verwacht. Ook dát was teveel gevraagd. Intussen wilde ik zo snel mogelijk weer in mijn huis zijn. De meeste buren waren alweer vertrokken, of mee met de stoet of weer in huis. En ik? Ik was ook blij om weer thuis te zijn, de laptop te pakken, weer verder te kijken naar de live webinar die gehouden werd op Curaçao, én om na te denken over wat ik net had gezien. Niet 100% een verbazing aangezien het gesprek in West-Friesland vaak nog gaat (juist met mij) over ‘asielzoekers/gelukszoekers/er zijn al geen huizen voor ‘ons’ eigen volk/hoofddoeken/zwarte piet is een traditie’ zaken. Iedereen zijn eigen mening, zolang je elkaar laat uitpraten, even de tijd neemt om naar elkaars mening te luisteren (geldt nét zo goed ook voor mij!) en respectvol naar elkaar toe bent.

Zoals vriend H vandaag zei: “we komen er wel!”. Dank H voor deze bemoedigende woorden. Ik zal wat meer geduld moeten hebben. En misschien maak ik het niet eens mee meer, zó langzaam kan het ook gaan, maar die golfbeweging ís gestart.