Afgelopen week leefde ik in een roes, en was het net een rollercoaster. Los van het feit dat ik téveel hooi op mijn vork genomen had (vaste baan-ZZP klussen-studie), kon ik het allemaal nét aan. Toen kregen we het bericht dat Jermain overleden was. Niet onverwachts, wel zeer verdrietig nieuws. Ik was, zeker net als anderen, verdrietig en zweefde tussen een ‘hoe verdrietig dat je er niet meer bent’ en ‘wat fijn dat ik je heb mogen leren kennen’ gevoel in. Mijn hart was bij zijn naasten, zijn dierbaren en er ging geen minuut voorbij dat ik dacht: jullie leven staat écht stil op het moment.

Enkele dagen later volgde er een prachtige, kleurrijke rouwkaart. Met de details voor het nemen van afscheid van Jermain. Door allerlei omstandigheden lukte het mij niet om thuis afscheid van hem te nemen maar ik had ook een beetje het gevoel dat het nemen van afscheid bij hen thuis meer voor de allernaasten zou zijn. Ik wilde hun tijd niet opslokken. Meer een gevoel wat bij mij speelt vrees ik want de gelegenheid was er juist voor iedereen die er behoefte aan had. Toen ik las dat de uitvaart zaterdag zou zijn, werd ik even stil. Nóg stiller. Want dat was net het moment dat ik mijn examen op school had. Niet iets wat je even verzet. Toch voelde het niet goed. Het bleef in mijn hoofd tollen. Ik zweefde  tussen ‘ik moet afscheid nemen’ tot aan ‘maar hoe zit het dan met school?’. Ik was moe, ik was verdrietig en ik wilde zo graag afscheid nemen van Jermain. Dus trok ik de stoute schoenen aan, belde ik met de leerkracht, zei eerst nog dat ik naar school zou komen maar na vele tranen later, en een uur later, mailde ik terug en zei ik dat ik de volgende ochtend niet zou komen. Het voelde niet goed. Niet goed voor mij, niet goed voor Jermain.

Vanaf het moment dat ik het besluit, mijn besluit, een besluit voor Jermain, had genomen, voelde ik mij meteen lichter. Ik ging met een warm gevoel naar bed, en stond met een beter gevoel weer op. De volgende ochtend was ik vroeg op, droeg ik mijn Happy Socks (speciaal voor hem) en was ik op weg naar zijn geliefde Utrecht. De uitvaart was prachtig. Geheel geregisseerd door Jermain himself. De erehaag bij binnenkomst, de Surinaamse dragers, het dansen, af en toe werd er ook geklapt, van tijd tot tijd een glimlach en de prachtige kist. Een simpele houten kist waar zijn liefsten een mooie boodschap, tekening of gedicht op hadden geschreven/gekleurd/achtergelaten. Aan het hoofd een klein bordje van drijfhout met Curaçao erop.

Terwijl ik daar zat voelde het goed. Ik heb de tissues die ik had helemaal stuk gehuild. Ik heb af en toe gelachen en heb genoten van alle mooie foto’s, filmpjes, mooie woorden aan toe. Ik heb troost gegeven én gekregen en ik heb naar mijn gevoel waardig afscheid van hem genomen. Toen ik wat ging drinken in de koffiekamer, ging ik zitten bij een vroeger speelkameraadje van ons op Curaçao. Hij kende mij niet meer maar onze vaders kenden elkaar wel. We spraken over hoe mooi de uitvaart was, hoe we Jermain kenden en spraken over ons eiland. Op een gegeven moment keek hij mij aan met zijn grote blauwe ogen en zei hij: volg je hart. In alles. Luister altijd naar jezelf. En toen zei ik: “daarom zit ik op het moment ook hier”.

Terugrijdend naar huis, nam ik een wat oudere meneer mee die met het openbaar vervoer naar de uitvaart was gekomen. Ik hoefde niet persé in Amsterdam te zijn maar wilde het ommetje wel maken. We waren nog geen 5 minuten verder of hij bleek een volle neef van een goede vriendin van mijn moeder te zijn én mijn moeder heel goed te kennen. Sterker nog, zijn moeder was als een tweede moeder voor mijn moeder geweest. Ik was enkele jaren geleden nog met mijn moeder mee geweest naar zijn moeder. Eenmaal veilig thuis gebracht, werd ik uitgenodigd om binnen een kopje thee te drinken. We hebben nog nagepraat over Jermain en over onze families.

Gisteravond viel ik als een blok in slaap. Ik had een goed besluit genomen en had bijna níet naar mijzelf geluisterd. Iets waar ik zeer zeker spijt van zou hebben gehad. Toen ik voor de allerlaatste keer afscheid nam van Jermain, zette ik mijn hand op zijn prachtige houten en ruwe kist. Op de plek waar het woord Curacao geschilderd was. Ik bleef stil, keek ernaar en sprak hem stilletjes toe.

Jermain, we hebben gekke maar erg leuke tijden beleefd op ons dushi Korsow. Wat heb ik gelachen op PSC, als je weer gek deed, uit de klas liep terwijl de les nog bezig was, een grote clownsbril ophad of kei harde scheten liet. Waar iedereen- ja, óók leerkrachten- bij waren. Je positiviteit maar vooral je levenslust, de liefde die je had voor de mens en het leven- dáár kunnen zoveel mensen van leren. Maar het feit dat ik die, ook al is het van ver af- mee heb mogen maken voelt als een cadeau. Één die niemand ooit nog van mij weg kan nemen.

Drumi dushi.