Al sinds mijn puberteit heb ik helaas vaak last van blaasontstekingen. Of zoals artsen sjieker zeggen: urineweginfecties. De een krijgt het (gelukkig voor hen) nooit, de ander (zoals ik) vaker. Dit weekend ben ik weer aan de beurt. Ach, met alle covid-19 perikelen die gaande zijn, kan dit er ook nog wel bij. 2020 is wat mij betreft een zinkend schip. Ik begon deze blog gisteren terwijl ik in de wachtkamer zat van de huisartsenpost. Blaasontstekingen krijg ik namelijk nooit door de week, altijd in het weekend. Zo ook gisteren.

Vroeger hoefde ik nooit naar een huisarts.  Mijn pa vervulde deze rol voor mij. Bijzonder handig en we waren er altijd snel bij als er weer een blaasontsteking om de hoek was komen kijken dus kreeg ik direct antibiotica ervoor en was ik de volgende dag alweer pijn-vrij. Toen ik in Nederland kwam wonen in 1995 kreeg ik ook een voorraad medicijnen mee maar nu hij al 8 jaar overleden is, is mijn voorraad helaas ook weer op. Dus moet ik wachten op een afspraak, wachten op de apotheek, vaak wachten op de uitslag van het plasje-in-een-potje.

De afgelopen maand heb ik twee keer getwijfeld of ik wellicht een blaasontsteking onder de leden had. Ik voelde mij niet perfect maar de klassieke verschijnselen had ik niet. Dus stelde ik een bezoek aan de huisarts uit. Maar gisteren trok ik het niet meer. En besloot ik om toch maar even advies te vragen aan de huisarts. Normaal krijg ik direct antibiotica maar de arts vertrouwde het niet toen ik vertelde dat ik koorts had dus moest ik toch even langs komen. Ik kon gelukkig nog twee uurtjes blijven liggen. Ik moest wat eerder weg want ik moest mijn auto in de oplader zetten wilde ik daar aankomen en weer terug komen thuis (nadeel elektrische auto). Gelukkig kon ik aan de sneloplader in de buurt van het ziekenhuis. Ik merkte dat ik echt niet lekker was, normaliter pak ik er een netflix filmpje bij als ik moet wachten, deze keer dacht ik alleen maar aan mijn bed. Een half uur later werd ik gelukkig al binnengeroepen en werd mijn temperatuur gemeten (inmiddels door de paracetamol weer een graad gezakt), mijn zuurstof opgemeten en mijn urine getest. Het wees inderdaad op een infectie maar er moest toch overlegd worden met de arts omdat ze de koorts erbij niet echt vertrouwden. Er werd een kweekje genomen die ik eerst langs de eerste hulp mocht brengen en erna mocht ik naar de apotheek wandelen voor de medicatie.

Ik kreeg een kuur van 14 pillen mee die ik gelukkig mag fijnstampen (want er komt geen pilletje door mijn keel maar ik had er al direct spijt van toen ik het oploste: nog nooit eerder heb ik zoiets smerigs geproefd) en reed weer naar huis. Eenmaal thuis rolde ik zo mijn bed weer in en ik heb zelden zoveel geslapen in een weekend als dit weekend. De koorts blijft helaas aanhouden en ik voel mij levenloos. Dus blijf ik binnen, ziek ik goed uit en neem ik trouw (kokhalzend) de antibiotica in. Ik heb nog 11 pillen te gaan. Ik heb mij voor de zekerheid maar alvast ziek gemeld voor morgen. Kan ik weer flink slapen.

And ladies and gentlemen: that’s makes me the Blaasontsteking Queen.