26 december 2021. De planning was om kerst en oud en nieuw te vieren in ons nieuw huis. Samen met ons viertjes. Of vijf-en als de oudste tijd had voor ons. Maar het leven loopt altijd anders dan gepland. Daarom valt het leven niet te plannen. Ik ga terug naar vorige maand.

Vorige maand kreeg ik een DM van mijn zusje haar beste vriendin. “Ik hoef je niet te zeggen dat je zusje 40 wordt: wat zijn de plannen?” 40! Shoot, die stond even niet op mijn netvlies. 40! Wel reden om er te zijn. Dus boekte ik een vlucht (to make a long story short) en op 11 december stapte ik in een vliegtuig en 10 uurtjes later was ik er (to make a long trip short want het was laaaang). O ja, mijn moeder wist niet dat ik kwam maar er speelde natuurlijk wel iets meer mee. Niet alleen was mijn zusje jarig, maar mijn moeder zat middenin een verbouwing en er moest nog best wel wat gebeuren. Dus ik kwam óók om mijn handen uit de mouwen te steken. En dat deed ik ook: een overstroming in de badkamer? Alles weg gedweild. Een barbershop stofzuigen? I did it (wát een haar overal: tot in de kleinste kiertjes). Oppassen? Graag!

Intussen zegeviert covid ook hier op het kleine eiland en deed ik mijn best om voorzichtig te zijn. Sowieso zijn mondkapjes hier een normaal verschijnsel in iedere winkel of supermarkt dus dat zat wel goed. Maar het eiland is klein en alles gaat gewoon door. Dus vierde ik gezellig (mét QR code) de verjaardag van mijn zusje, bleef die nacht bij mijn bestie Luís slapen en ging het leven weer door. Die maandag deed ik nog een zelftest want ik ging uit eten met mijn zus (negatief) en bereidde ik mij voor op mijn vertrek naar huis die donderdag. De regels werden intussen aangescherpt en het was wat onduidelijk of je nou wél of niet een PCR/antigeen test moest doen om weer terug te gaan maar voor mijzelf en anderen besloot ik hem in te plannen voor die donderdag. Alleen begon ik mij op woensdag ziek te voelen en besloot die dag om mij te laten testen. Ik veranderde de antigeen naar een PCR test en lag wat ziekjes op bed. Die avond kreeg ik de uitslag: wederom een positieve uitslag.

De moed zonk mij in de schoenen. Hoe, hóe ging ik dit aan mijn kinderen en man vertellen? Wie had ik allemaal besmet? Ik vond het vreselijk. Maar ik voelde mij ook vreselijk. Want ik dacht ook voor ik de uitslag kreeg: hoe ga ik morgen een lange vlucht uitzitten? En ook nadat ik de uitslag kreeg: gelukkig heb ik niemand op het vliegveld en in het vliegtuig besmet. Gelukkig heb ik mijn man en kinderen niet besmet. De GGD belde de volgende dag en het bron- en contact onderzoek werd opgestart.

Inmiddels is mijn vliegtuig al weer een aantal keer heen en weer vertrokken naar Amsterdam en Curaçao. Zonder mij. De regels zijn hier aangescherpt en ze pakken de boostercampagne (wederom) sneller op dan in Nederland. Helaas heb ik ook mijn moeder besmet want ik sliep iedere avond sinds mijn aankomst naast haar. Dus hoeven we niet apart in isolatie maar konden we samen Kerst vieren. Ik mis mijn gezinnetje enorm en vaker wel dan niet moet ik mijn dochter troosten omdat ze mij zo mist. Ik ben ontzettend trots op mijn man dat hij doet wat hij moet doen en 24×7 huisvader is. Vandaag heeft hij gegourmet met de kids en was ik er via whats app video bij en gisteren hebben we via Teams cadeautjes uitgepakt. Het was anders en apart but the best we could do.

Kerstvieren met mijn gezin via Teams

vs. Kerst vieren op Curaçao, cadeautjes voor de deur gezet

Nu heb ik in maart ook covid gehad en was ik nog niet gevaccineerd (want wederom liepen we wat achter. Mijn moeder was toen lang en breed gevaccineerd) maar toen was ik écht ziek. Ik had 40.5 graden koorts, kon nauwelijks denken en lag moederziel alleen op een klein kamertje met uitzicht op sneeuw en mist. Er kon 1 raampje open. Nu is de situatie anders. Dankzij mijn vaccinaties voel ik mij niet fit maar heb ik maar 1 dag koorts gehad. Ik hoest wel en heb ook keelpijn (dit had ik in maart niet), heb hoofdpijn en zit goed vol maar de spierpijn hield maar 1 dag aan. Ik bivakeer in mijn oude slaapkamer waarbij 2 ramen open zijn en tegenover de ramen de deuren wagenwijd openstaan. Als niemand in de buurt is, wandel ik even in de tuin, ik heb mijn eigen badkamer en als ik iets wil eten of drinken, loop ik naar de keuken. Als ik op bed lig of zit, zie ik mijn lief klein neefje rond fietsen of steppen, of zie ik nichtjes Z en MK langslopen, spelen of fietsen. Iedere keer lacht en zwaait neefje I naar mij en zegt dan: “dag tante Vanessa”. Ik wil het liefst bij mijn gezinnetje zijn maar op deze manier in isolatie zijn does not suck! Als ik mij iets beter voel en ik niet meer zo verstopt ben, ga ik ook zwemmen (zolang niemand in mijn buurt is).

Happy Hour met mijn zusje vop gepaste afstand

Intussen ben ik er nog niet. Fit voel ik mij zeker niet en een aantal keer per dag begin ik mij opeens erg beroerd te voelen en moet ik meteen kunnen liggen. Ik heb geen idee wat de gevolgen van deze 2e covid ronde zijn en wat voor een ravage het weer achterlaat in mijn lijf. Ik was nl nog niet geheel herstellende van de 1e keer maar merk wel dat deze tweede keer anders is. Ik focus mij nu op mijn herstel en niet meer besmettelijk zijn zodat ik zodra ik uit isolatie mag, als de sodemieter in het vliegtuig stap en weer naar mijn man en babies ga. Hoe mijn leven er dan uitziet, zie ik dan nog wel. Voor iedereen anders: be and stay safe!