Kijk…
Kijk…Het zit zo. Terwijl ik vandaag een allerlaatste duik in het zwembad nam, dacht ik terug aan de afgelopen weken. En de afgelopen jaren eigenlijk. Het zit namelijk zo dat ik erin geloof dat dingen lopen zoals ze horen te lopen. Ik had nl allang weer in Nederland moeten zijn, bij mijn man en kinderen. Op het werk. Maar het liep anders. Eigenlijk hoefde ik achteraf geen covid test te doen om terug te vliegen maar de informatie die ik kreeg was veel en niet samenhangend. De dag voor ik vertrok begon ik echter klachten te krijgen en boekte ik de antigeen test om naar een PCR test. Ik begon mij gedurende de dag steeds beroerder te voelen maar tóch was die positieve uitslag een shock.
Ik schreef er al een blog over dus ik hoef niet in herhaling te treden maar ik kan je wel zeggen dat die 10 isolatie dagen vrij snel voorbij vlogen. Er was 1 dag dat ik écht dacht: ik verveel mij. Wat kan ik nog doen. Maar ja, toen het moment kwam dát ik daadwerkelijk ook de autohekken uit mocht rijden dacht ik ook: “maar wáár moet ik dan naartoe?”. Dus bleef ik thuis. Pas een halve dag later stapte ik onwennig in de auto om nog wat laatste boodschapjes voor de oudste te scoren en was ik enkele uren later weer thuis.
Het had zo niet moeten lopen. Maar ik accepteer wat ik niet kan veranderen dus ik legde mij erbij neer, hopend dat ik niet net zo ziek zou worden als de vorige keer. Gelukkig werd mij dat bespaard (iets met ik hoefde maar 1 vaccinatie maar nam er 2). Hoe gek het ook klinkt, maar op Curaçao in isolatie zijn is veel prettiger dan in Nederland. Alle ramen en deuren staan hier open, okay, mijn ma had ook covid dus we konden ons samen isoleren, ik zag mijn neefje en nichtjes langs fietsen, lachen en spelen en ik ben zeer en zeer dankbaar voor het feit dat ik Kerst en Oud&Nieuw digitaal met mijn gezinnetje kon vieren.
Terwijl ik baantjes aan het zwemmen was en de chloor lucht zich om mij heen sloot, dacht ik terug aan vier jaar geleden toen ik besloot: ik ga een aantal maanden kei- en kei hard werken en dan een sabbatical nemen. Enkele uren later schepte ik er een stukje boven op en dacht: maar wát als ik naar het buitenland ga? Met mijn gezin? Het is namelijk zo dat ik heel graag mijn kinderen meer wil laten zien dan de dorpjes waar wij wonen. Toen ze klein waren nam ik ze mee naar voorleesmiddagen, Madurodam, voorstellingen, etc. Intussen zijn ze al tig keren naar Curaçao gegaan, hebben we ze meegenomen naar enkele plekken in Europa, hebben ze genoten in Central Park in New York én hebben ze levensgrote malls in Miami en Minnesota gezien. En we zijn er nog niet.
Mijn kinderen moeten mij helaas ook vaak missen als ik weer een korte trip maak naar mijn geboorte eiland. Soms omdat een intense heimwee als een zware deken over mij heen valt. Of omdat er een familielid ziek is of overlijdt. Of als er een zwangerschap aankondiging is. Het klinkt vreemd voor velen maar voor ons is het vrij ‘normaal’.
Terwijl ik deze blog typ, een paar uurtjes voor ik weer het vliegtuig in stap en naar mijn ingepakte (hopelijk niet ál te zware) koffer kijk, denk ik terug aan de afgelopen 3 weken dat ik hier ben geweest. Oorspronkelijk zou ik er zijn voor 11 dagen, het werden er 12 meer. Ondanks dat ik wellicht zo goed als mijn hele familie heb aangestoken met covid (sorry iedereen..) en geen enkele keer in de zee heb gezwommen, heb ik met volle teugen genoten. Ik heb mijn neefje dagelijks – dit alles voor ik ziek werd uiteraard- naar school gebracht en gehaald. Ik heb mijn nichtje vaak ook van school gehaald en weer naar naschoolse activiteiten gebracht. Ik heb veel met Jos zitten appen (leuk!) en ik heb 2x mogen genieten van een voetbal training van de 4-jarige. Ik ben naar het kindermuseum geweest en ben SuperVriend geworden zodat zij ook een beetje extra steun krijgen. Ik heb lekker met mijn voeten in het zand op het strand genoten van een lekkere lunch met de grootste zus. Ik heb veel (heel veel) opgeruimd samen met mijn moeder. Ik heb hier en daar geklust. Ik heb nóg meer opgeruimd. Ik heb heul veel gezwommen (weliswaar in een zwembad maar iedere ochtend voor 7 uur lag ik er al in). Ik heb mijn beste vriend weer in de armen mogen sluiten en we hebben veel gelachen, over serieuze onderwerpen gesproken en ik heb een nachtje bij hem gelogeerd. O ja, ik heb mijn moeder wéér weten te verassen met mijn komst (écht de laatste keer mam!) en ik heb een taart gebakken voor mijn zusje haar 40ste verjaardag want dát was de hoofdreden dat ik gekomen ben.
Kijk, het zit zo…Je moet iedere dag genieten van wat op je pad komt. Al is het maar iets kleins, het leven bestaat niet alleen maar uit geurige en kleurige bloemen. Take it as it is, pluk wat je kan en het komt zeker goed.