Deze blog gaat zeker niet over het uiten van mijn mening over de hele covid pandemie en hoe én de overheid én mensen om mij heen omgaan met de regels. In de tussentijd, 2 jaar verder, zou je niet beter weten dan dat iedereen een mening heeft, er opeens heel veel virologen in 2 jaar tijd cum laude afgestudeerd zijn aan de Facebook academy en dat er nieuwe woorden ontstaan zijn als ‘wappies’, etc.

Deze blog gaat over mijn huidige situatie. Namelijk 3 van de 4 gezinsleden die covid hebben. Het verbaast mij hoe rustig ik eronder ben. Zeer waarschijnlijk omdat ik 4 weken geleden zelf ziek werd en een positieve covid test onder mijn neus geschoven kreeg. Nou, dát was wel een shock want ik zou eigenlijk de dag erna weer terugvliegen naar huis. Ik dacht alleen aan de reactie van mijn kinderen, mijn man, geen Kerst en Oud en Nieuw met mijn gezin kunnen doorbrengen. Maar de tijd gaat snel. Veel sneller als je omringd door zon, een neefje en nichtjes en je familie aan het herstellen bent. Ik knipperde met mijn ogen en ik was weer in Nederland. Nog een beetje brak en met een covid brein maar blij om weer terug te zijn.

Volgens de Curaçaose en Nederlandse GGD, ben je voor zeker 8 weken immuun. En hoef ik niet in quarantaine als een huisgenoot of iemand met wie je in nauw contact bent geweest, covid blijkt te hebben. Ik weet nog van vorig jaar toen ik voor het eerst besmet bleek te zijn én goed ziek, dat die 3 maanden immuniteit die ze je toen gaven, als een groot cadeau voelde. Ik was namelijk extreem voorzichtig en deed enorm mijn best om niet besmet te raken. Toch gebeurde het in dat ene uurtje tijdens een spoedvergadering over een cliënt: ik werkte alle dagen thuis maar voor deze ene cliënt moest ik naar de plek waar ze tijdelijk verbleef. Ik bleek besmet te zijn geraakt door iemand van het personeel; eerst zat ik ver van haar maar ik wisselde van plek met de moeder van de cliënt. Grote fout dus. Want ik was de enige die besmet bleek. Die 3 maanden immuniteit betekende voor mij 3 maanden leven met minder angst om besmet te raken. Ik bleef voorzichtig maar 3 maanden niet door een teststraat was al een hele vooruitgang. Wat zeker niet grappig was, waren de naweeën van covid; ik heb mij enorm slecht gevoeld en heb tot 2 maanden geleden nog veel last gehad van haaruitval en (intussen weer opgelaaid) oorsuizen.

Maar goed, ik stapte hersteld en wel weer in het vliegtuig. Ik wist dat er wellicht wel besmette mensen aan boord zaten, maar ik voelde mij voldoende veilig. Ik hervatte mijn werk weer en kwam bij mensen thuis waar soms doodleuk werd gezegd dat hun zoon/dochter in quarantaine zat en hun kind mij dan kwam groeten. Ik kwam met mensen in aanraking die niet deden aan de max van 4 mensen op visite per dag. Ik bleef/blijf mij voor nu redelijk veilig voelen. Evengoed stuur ik cliënten de dag of ochtend van te voren een app en geef aan klachtenvrij te zijn en vraag ik of zij dat ook zijn.

Maar goed, ik heb dus ook schoolgaande kinderen. Op de middelbare school. Velen kwamen terug van ski vakantie en kijkend naar de snelheid van de nieuwe Omikron versie hield ik mijn hart vast en dacht: één van deze dagen gaan mijn kinderen in quarantaine moeten. Dat het zo snel kwam, had ik niet door want op een vrijdag bleef mijn dochter bij een oud buurmeisje spelen (ik vroeg nog of het wel zo verstandig was maar bedacht mij toen dat het erg lastig voor een 12- jarige is om helemaal niets te doen) en de volgende dag appte het vriendinnetje dat ze een positieve zelftest had. Mijn dochter kreeg de volgende klachten en had zondag een positieve zelftest. Diezelfde zondag begonnen de klachten bij zoonlief en ook hij had de volgende dag een positieve zelftest. Inmiddels zijn deze testen ook positief bij de GGD bekend.

Mijn man vindt zichzelf schijnbaar immuun. Ondanks dat hij uit de buurt bleef van de kinderen, op een dinsdag bij 2 besmette collega’s was geweest bleek achteraf. Hij begon af en toe een beetje te kuchen en onder druk van mij, deed hij verschillende zelftesten. Ik voelde namelijk aan dat hij gewoon positief zou zijn en op donderdag moest hij van mij weer een test doen (hij begon ook te klagen over hoofdpijn) en ja hoor, binnen 5 minuten had hij een mooie dikke rode streep erbij op de zelftest. Drie met covid, ik zonder. Ik blijf voorlopig even uit de buurt van mijn zwangere oudste dochter en werk zo goed als thuis. Ik ga alleen de deur uit om boodschappen te halen en verder is het huis helemaal schoon, worden alle wasjes gedraaid en mag niemand bij ons naar binnen. Manlief dacht de afgelopen dagen het nog te kunnen uitbuiten, ik kreeg vaker wel dan niet het volgende naar mij toe geslingerd:

• ik ben erkend covid patient (ipv erkend toeslagenaffaire slachtoffer)
• ik kan niet zelf koffie zetten
• als je naar beneden gaat, hoe kan ik je dan bereiken als ik iets nodig heb?

Voor ik verder ga wil ik even een kanttekening plaatsen. Meneer verplaatst zich gewoon als een ander door ons huis. Hij kucht en puft wat meer dan normaal maar ziet er prima uit, ruikt en proeft alles en de hoofdpijn is alweer allang verdwenen. Gisteren had hij een off-day en vandaag geeft hij aan dat hij het gevoel heeft minder lucht te hebben maar hij zit momenteel lekker te programmeren op zolder en heeft vandaag het konijnenhok schoongemaakt. Kind 1 mag vandaag uit quarantaine, kind 2 morgen. Ons leventje draait gewoon verder en we houden ons netjes aan alle maatregelen plus nog een beetje extra erbij.

Ik zal op dag 5 nadat mijn man uit quarantaine is, op advies van de GGD toch een PCR-test laten afnemen, just to be sure. Als deze negatief blijkt, ga ik weer bij de oudste op bezoek. Intussen doen we ons ding en hoop ik dat La Rona snel verdwijnt uit ons huis. Ik heb haar niet gevraagd binnen te komen en vind haar bijzonder vrijpostig. Op naar een covid-vrij huis!

Stay safe!