Dansende moeder

Home  >>  blog  >>  Dansende moeder

Dansende moeder

13
dec,2014

28
  blog

George en HildaMijn vader overleed 2 jaar geleden. In het begin, het was nog zo vers, hield ik het precies bij. Hoeveel dagen hij overleden was. Een week, 10 dagen, een maand, 3 maanden, zes maanden. Nu zijn we meer dan twee jaar verder en het komt op de vijfde van de maand wel eens voor dat ik denk, het is zijn sterfdag vandaag. Ik weet niet of het hem lag in de combinatie van arts zijn of dat het in zijn karakter lag maar mijn pa was erg nuchter. Soms té vond ik. “Er is een tijd om te komen en een tijd om te gaan”. Maar ook “als we geboren worden krijgen we direct een stempel in ons paspoort voor onze vertrekdatum, alleen weten we niet wanneer”. Dat waren een aantal van zijn lijfspreuken. Hoe dan ook, hij was nuchter en realistisch. Dus toen hij in Nederland was voor een operatie en we na de operatie eindelijk naar hem toe mochten kwamen we de kamer binnen en zei hij “ik heb slecht nieuws, het ziet er niet goed uit”. Op zulke momenten wenste ik dat hij wat omwegen kon nemen om slecht nieuws te vertellen.

Het resultaat was wél dat het een lange weg is geweest maar een mooie waardevolle weg tot hij stierf. Vlak na zijn overlijden zei zijn oncoloog tegen ons dat hij mijn vader zes maanden had gegeven. Hij bleef 2 ½ jaar. Mooie jaren. Want eigenlijk veranderde er niet ontzettend veel. Mijn vader bleef werken. Zelf na zijn wekelijkse chemokuur. Hij stond op, pakte zijn mobiele telefoon en liep het ene ziekenhuis uit en wandelde het volgende ziekenhuis weer in. Van chemokuur naar zijn lust en leven: het werk. Hij was al jaren gepensioneerd maar ontdekte jaren later dat hij toch liever werkte. Dus toen hij de kans kreeg om in een privé ziekenhuis als OK consultant te werk te gaan zei hij geen nee. In het begin werkte hij er kosteloos, later kreeg hij ervoor betaald. Hij kreeg een eigen kantoortje maar maakte van de boom in de tuin zijn kantoor. Hij kreeg een computer maar gebruikte een bruine map, pen en papier als zijn schrijf- en denkwerk. Er waren voldoende parkeerplekken maar claimde de enige tent als zijn privéparkeerplek voor zijn Cadillac. Hij streed een brave strijd, had nauwelijks pijn en pas toen hij vond dat de chemo echt niet meer deed wat het moest doen, stopte hij ermee. Hij was realistisch en sprak met mij over zijn leven, maar ook over de dood. Ik vroeg hem op een warme Decemberdag wat zijn wensen waren als hij overleden was en hij antwoordde: “Jullie mogen met mij doen wat jullie willen. Als ik dood ben, ben ik zo dood als een pier. Maar nu ik erover denk, cremeer mij maar: zo hoeft je moeder je niet verplicht te voelen mij op te zoeken bij een graf. Zo hoeft zij zich niet verplicht te voelen om te blijven wonen omdat ik hier begraven lig”.

Het mooiste vond ik dat hij mijn moeder ook voorbereidde op zijn dood. Avond na avond, nacht na nacht lagen ze naast elkaar, en spraken zij over van alles. Wat weet ik niet maar wat ik wél weet is dat mijn vader één ding op zijn netvlies had staan. En dat was mijn moeder. Zijn poeskarotje. En voor haar moest hij zorgen. Haar moest hij voorbereiden en goed achterlaten. Wij kinderen waren al volwassen, maar zijn vrouw, zij was alles. Die ochtend dat mijn vader het leven liet omarmden wij, haar drie kinderen mijn moeder. Ze vroeg zich af wat ze zonder hem moest. Die man die ze liefhad sinds ze 15 of 16 was. Ik had mijn vader, nog geen 24 uur voor zijn dood nogmaals beloofd dat wij goed voor haar zouden zorgen. Dat hij zich daar niet druk om moest maken en het los moest laten. We gingen naar mijn vader toe, hij lag vredig, zo vredig had ik hem al een tijdje niet gezien. Hij lag er met een glimlach. Hij was vertrokken zoals hij dat zo graag had gewild, in zijn slaap. Mijn moeder pakte zijn hand vast en riep zijn naam. Huilde voor hem. En toen zij, voor op dat moment afscheid had genomen kreeg zij een kracht om haar heen, het was mooi om te zien. Verdrietig dat ze was, zo sterk als ze werd. Mijn moeder is een mooie vrouw. En een sterke vrouw. Zij krijgt, nu 2 jaar na zijn overlijden veel complimenten. Dat ze er goed uitziet, en zo vol energie is. Ik denk dat het deels door mijn vader komt, doordat mijn vader en moeder de tijd hebben genomen en de tijd hebben gekregen om afscheid van elkaar te nemen, doordat mijn vader realistisch was en er geen verhaal omheen knoopte. “Het is zoals het is” zei hij af en toe tegen mij als ik verdrietig was en hem vertelde dat ik het oneerlijk vond. Ze hebben mooie jaren beleefd en ook minder mooie jaren maar ze hebben wel optimaal de tijd genomen om afscheid van elkaar te nemen. Ik blijf het koesteren en ik blijf hun verhaal vertellen. Toen ik vorige week al drie dagen geen Skypecontact kon krijgen met mijn moeder maakte ik me niet al te druk. Mijn zusje woont in de buurt en als er wat is stuurt ze mij een berichtje. “Pak de telefoon op en bel je moeder” zei mijn man toen ik het weer opnoemde dat ik al lang niets gehoord had. Kennelijk werd ik ook onrustig. Ik belde en we hadden binnen 5 minuten weer Skype contact. “Ja” zei ze,” ik was druk, donderdag was ik naar een opening ergens. Vandaag was ik de hele dag met Joan op stap. Naar een kerstmarkt, maar het stelde niet veel voor hoor. Echt niet. Toen wilde ik gaan lunchen maar Joan zei dat ze nog pom in huis had. Ik ben direct blijven zitten. En gisteren, gisteren hadden ze een gratis openlucht concert ter ere van muzikant Prudentia.” Ik luisterde en zag mijn moeder al staan of zitten op een openlucht concert. Toen ging ze verder: “Ik had mijn stoeltje mee maar er kwam een meneer naar mij toe met een hoed. Hij vroeg mij ten dans. We hebben de he-le avond gedanst”.

Ik moest op dat moment glimlachen, want ik zag mijn dansende moeder voor mij en bedacht mij dat, ondanks dat zij mijn vader mist, het leven heeft opgepakt, zichzelf heeft opgepakt en dansend verder door het leven gaat. En het mooiste van alles: ze had de volgende dag géén spierpijn zei ze. Geen spierpijn van het dansen…

28 Comments so far:

  1. Ingrid Heyer schreef:

    Mooi neergezet lieve nicht! En ja, wij waren erbij die avond met Macario Prudencia. Ze heeft genoten! Zoals ze van het LEVEN geniet.

  2. Josephine M. schreef:

    Ik herken m’n vader. Ik herken m’n stiefmoeder. Ik herken m’n familie. Mooi geschreven. Ga zo door Zus. Dikke kus brassa en chapeau!!

  3. Lisbeth Wijngaarden schreef:

    Prachtig geschreven. Ik werd er helemaal emotioneel van!
    Je ouders zijn mooie mensen zowel van binnen als van buiten daarom ben je ook een mooi mens!! Ik weet zeker dat ze trots op je zijn!!! Ik ben trots op jou bff!! Ksjs

  4. Hanna Albrecht schreef:

    Heel mooi verwoord. Een bijzondere man is je vader! En je mooie moeder is een sterke vrouw!
    Liefs

  5. Salina schreef:

    Leuk Vanessa ga zo door. Leest lekker weg en dat is heel wat voor mij!

  6. Jeanne-Marie schreef:

    Vanessa, de tranen sprongen me in de ogen. Precies jouw vader en moeder. Maar zo was Sjorrie ook naar zijn vrienden, eerlijk, het is zoals het is. Ik mis die man. Xx

  7. Hilda samson schreef:

    Thank you Vanessa,
    Zo emotioneel
    Maar ook blij word ik
    Van je blog,
    So proud of you

  8. liesbeth guicherit schreef:

    vanessa, je bent een geweldige dochter. Trouwens jullie alle drie. Zeer zorgzaam naar jullie moeder.Eigenlijk onnodig te zeggen want het was te vewachten. Jullie ouders waren er altijd voor jullie. Je hebt dit stuk geschreven uit geheel jouw hart. Ga ermee door!! Inderdaad was George heel erg realistisch. De laatste keeer in Sur., was hij alleen en kwam stiekem in een geleende auto naar de gonggrijpstraat, het 1ste wat hij zei “zeg niet aan poeska dat ik rijd in Sur.hoor” 2de was : Liesje je moet met je vriendin praten, dit is mijn laatste trip naar hier. Om eerlijk te zijn , heb ik dit niet kunnen opbrengen. Al met al ook ikkan een boek schrijven van huize Lo. George was een echte Mati!! Hijkijkt vol trots naar beneden, believe me. Brassa

    • Vanessa schreef:

      Tante Lies,
      Wat een mooie reactie. Allemaal. Maar het raakt mij dat ik wat lees wat ik nooit eerder gehoord heb over mijn vader. Daarnaast, was hij geen gevaar op de weg in Su? Het is goed gekomen! Dank je voor je mooie woorden.

  9. guiselle gummarus schreef:

    Vanessa, heel mooi geschreven. Jij weet het, ik kende jouw vader als de baas van mijn moeder. Een geweldige dokter en persoon. Je moeder een geweldige vrouw. Ga zo door !!!!!!.

  10. Liesbeth Koopmans schreef:

    Mooi verhaal Vanessa!

  11. denise schreef:

    vanes, ik ben trots op je.
    leuke blog, mooi verhaal, leest lekker weg. ik wacht op een boek, haha. xxxoo

  12. Magda Samson schreef:

    Heel mooi geschreven, wat een prachtige ode aan je vader.
    En je kan inderdaad trots zijn op je moeder, zij is een kranige vrouw.
    Mooi geschreven , Vanessa

  13. Hilda samson schreef:

    Ook ik wist dit niet liesbeth,
    Stiekem de auto pakken,
    Was geen links verkeer
    Meer gewend,
    Dat typeerde hem wel,

  14. jantien tijmens schreef:

    Vanessa,
    wat mooi verwoord (wist niet dat je die kwaliteit ook had)
    Wat een “warm”verhaal , mooi om te lezen dat jullie band als familie zo liefdevol is. Daar zullen heel wat mensen jaloers op zijn . Als je verteld (na het sporten )over je familie ,vertel je vol liefde
    Mijn ouders leven nog (god zij dank) maar ik hoop ,als het zo ver is, dat ik dan ook zo “vol” op deze manier kan afscheid nemen
    *.Je vader is vast heel trots op je
    jantien

  15. Lilian van Leeuwaarde schreef:

    echte reactie kan pas als ik klaar ben met snikken! Tot dan!

  16. Carlo Vasquez schreef:

    Hoi!

    What is the website about vaness ?

  17. Margita schreef:

    Prachtig ! Ontroerend.!

  18. Regitta schreef:

    Lieve Vanessa,
    Ook ik heb met heel veel emotie gelezen!
    Heel mooi neergezet! Dat typeert jou maar meer nog het product van je ouders! Hij leeft voort in jou en je moeder klasse ! koester het en blijf de band warm houden! Een echte TOPPER je schrijftalent!!
    Volgende week hard lopen haha

  19. Chantal Hollander schreef:

    Erg mooi geschreven Vanessa, thank you for sharing.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.