Toen ik zwanger was van mijn vierjarige groeide mijn buik de laatste maanden wel heel erg hard. Nee, een tweeling zat er niet in, maar wat wél? Ik bracht het toch ter sprake bij de verloskundige en ze gaf ook wel toe dat het erg hard ging. Nadat ik door de medische molen was geweest en ik géén zwangerschapssuiker bleek te hebben, gelukkig maar, hield de verloskundige het erop dat het gewoonweg een gezonde Hollandse baby zou worden. Vreemd, ik ben getrouwd met een echte Westfries maar groot, nee, ik kan niet zeggen dat hij groot is qua bouw. Wel lang maar dáár wordt een buik toch niet zo groot van?

Maar wat nu? Volgens mijn verloskundige kon ik gewoon thuis bevallen want, zei ze, ik kan wel tien of elf ponders ter wereld brengen. Juist.

Enkele dagen voor mijn laatste bezoek aan Curaçao kreeg ik mijn 20 weken echo. Na lang aarzelen (niet helemaal waar) gaven we (lees: ik) aan het geslacht te willen weten en werd mij verteld dat het een meisje werd. Ik was anderhalf jaar eerder bevallen van een gezond, prachtig jongetje Finn; dit zou nog eens heel leuk worden! Met moeite, héél veel moeite hield ik het verborgen voor mijn moeder. Maar vier dagen later zat ik heerlijk op het balkon van mijn ouderlijk huis op Curaçao en overhandigde ik mijn moeder een cadeautje. Ze maakte het open en daar zat een echo in, samen met een klein roze mutsje waarop stond ‘it’s a girl’. Mijn moeder keek ernaar, niet eens naar mij, sloeg haar hand voor haar mond en rende naar het vertrek waar mijn vader was en ik hoorde haar nog gillen “George, George, we krijgen een k-l-e-i-n-d-o-c-h-t-e-r!!!”. Met mijn grote buik kon ik niet achter mijn moeder aan rennen maar ik hoorde mijn wél vader zeggen: “mi gado, daar gaat de inhoud van m’n portemonnee”. Zo voorspeld, zo gebeurd. Ik ben met een koffer vol roze spulletjes weer richting Nederland gegaan, de één nog schattiger dan de ander.

En toen het moment suprême: de bevalling. Ik kon de laatste weken niets meer; die buik was zo groot dat ik Finn niet meer uit zijn bed kon tillen, zijn luier niet kon verschonen, helemaal nada. En toch besloot dat kleine meisje in mijn buik langer te blijven zitten dan we hadden gehoopt. Volgens mijn verloskundige zou zij niet te lang wachten met het overtijd zijn want tja, straks paste het niet meer! Lekker dan.

Maar toch, na een weekje langer te hebben overgelopen begon het te rommelen. Ik belde de verloskundige, twijfelde toch en bedacht me: dit kind is zo groot, we gaan toch maar voor de ziekenhuisbevalling. Mooi niet want mevrouw de baby wilde met een sneltreinvaart komen en tegen de tijd dat de verloskundige kwam, moest ik al bevallen. En wel binnen 20 minuten. Maar nu, mijn dochter was en ís zó eigenwijs: ze zat vast met haar schouders. Het bleek achteraf, van horen zeggen een spannende paar seconden te zijn geweest maar dankzij de deskundigheid en de kalmte van de verloskundige, en, verbeeld ik mij, het feit dat ík goed instructies kon opvolgen, werd mijn dochter geboren. Een tienponder; een gezonde Hollandse flinke baby (zijn Antilliaanse baby’s ook zo groot? Waar bleef dat Antilliaans/Surinaams bloed?). Een grote baby met grote grijze ogen die inmiddels qua kleur maar zijn blijven hangen op groen. Maar vooral: een grote baby! Al die roze (lees: kleine) kleertjes die mijn moeder gekocht had: allemaal! Te klein! En mijn verloskundige? Die had gezegd: gelukkig is het goed gekomen en is Sara Anaïs gezond. Vijf jaar later wordt ze met de dag eigenwijzer, weet ze het allemaal beter en moet het allemaal op háár manier. En vragen wij als ouders ons (lachend) af: heeft de verloskundige ons voorgelogen? Is het allemaal wel goed gegaan? Bestaat er ook zoiets als het ondernemen van juridische stappen tegen je verloskundige als het gaat om dit soort zaken en kunnen wij het bonnetje weer inleveren?