December is voor mij een speciale maand. Maar sinds een jaar of twee ook een maand met dubbele gevoelens. Op Curaçao vierden we thuis niet echt uitbundig Sinterklaas. Tuurlijk, ik mocht mijn schoen zetten. Maar zusje lief, die maar liefst 6 jaar jonger was dan ik, heeft het wel héél lang volgehouden om te geloven in die beste man. Achteraf geeft mijn moeder wel toe dat mijn zusje het misschien wel een beetje overdreven heeft. Echt geloven doe je natuurlijk niet meer als je 10 bent. Maar ik, ik hield wijselijk mijn mond, want als je jongere broertje of zusje gelooft, “geloof” jij automatisch ook mee. Lees: krijg je ook cadeautjes. Ik weet het nog heel goed, we hadden een tuin vol met mooi groen gras en iedere keer plukte (trok) ik (bruut) weer gras uit de tuin om het bij mijn schoen neer te zetten. Nu heb ik zelf kindjes die écht nog geloven (ze zijn 5 en 7).  Zingen, schoentjes zetten en die gezichtjes als ze beneden komen en een cadeautje zien: priceless.

Intussen is die beste man weer onderweg naar een welverdiende vakantie in Spanje. Gelukkig. Want wat minder was, was het feit dat de kinderen erg vroeg (lees: voor 6 uur ’s ochtends) aan het bed stonden. “Is Sinterklaas al geweest mama/papa? Kom je mee kijken?”. Vergeet niet dat ik in Nederland woon, dichtbij het water. En dat het December is, dus winter..

Maar nu, nu is het officieel voorbij. Ik weet niet hoe dat bij mijn collega-ouders is, maar bij mijn kinderen duurt het wel een paar maanden voordat Sinterklaas uit hun systeem is.. Hoe dan ook: de kerstboom staat inmiddels weer in de woonkamer. Een echte dit jaar. En de kindjes mochten hem helemaal zelf versieren, met uitzondering van de lichtjes want alles met een stekker is verboden voor kinderhandjes.

Kerst was bij ons op Curaçao echt heel speciaal. Want mijn vader was jarig op eerste Kerstdag. En mijn oma ook maar die is helaas al lang geleden heen gegaan. En hoe akelig is het om over mijn vader te spreken in verleden tijd, want ook mijn vader is ongeveer 2 1/2 jaar geleden heengegaan. Twee jaar geleden met kerst, toen mijn vader net overleden was, is mijn moeder naar ons toegevlogen. Ondanks de kou! Wat een heldin! Om haar kleinkinderen en haar beste vriendin tante Sjaan om zich heen te hebben als dé dag aan zou breken. En mijn zusje was er ook als verassing. En zo hebben we zijn verjaardag overleefd. Dubbel gevoel. En binnenkort is het weer zover. Mijn moeder blijft lekker op Curaçao (who blames her?), met mijn zusje en broer met diens geliefden en aanhang. Ik blijf hier. Met mijn twee kindjes en man. Mijn man en ik hebben vorig jaar besloten: op deze dag blijven we in onze pyjama’s lopen, ik in mijn vader zijn kamerjas (was zijn favoriete kledingstuk) en eten we pizza! En vieren we mijn vader zijn verjaardag ‘George a.k.a. Sjorrie-stijl’: namelijk: niets moet, alles mag. Mijn vader was een heerlijke vent: hij liep de hele dag in zijn badjas, mét sigaar, ook als er visite was. En zo hebben we ook afscheid van hem genomen, in een prachtige kamerjas.

Ik weet, op 25 december gaan we het veelvuldig over hem hebben. Gegarandeerd met wat tranen erbij maar dat mag. Maar zeker met veel gelach en herinneringen! Want: “het leven is kort” zei hij altijd. Dus moeten we volop genieten van iedere dag die we hebben. A.k.a “Sjorrie-stijl”.
Fijne kerst iedereen!