Alhoewel ik mij besef dat de titel wellicht misleidend kan zijn gaat het in deze blog niet over horloges. Wel over het haar op mijn hoofd. Ik heb er namelijk veel van. Niet een beetje veel maar hueeel veel. Met dank aan mijn vader.

Het zit namelijk zo. Ik heb een blanke Joodse Surinaamse moeder. Die vroeger pikzwart haar had. Vooral sluik. Toen leerde zij mijn vader kennen. Een mooie (ik mag het wel zeggen) gekleurde (behoorlijk donker hoor) man met kroeshaar. De échte; het type horloge veren. Ze kregen verkering, trouwden, kregen kinderen. Drie stuks in totaal. Ik ben de middelste. En de lichtste. Zo licht zei mijn zusje Chiarra altijd dat ik ‘licht gaf in het donker’. Mijn zusje heeft de donkerste huidskleur, een donkere mokka kleur. Daarna mijn broer, die is wat lichter dan mijn zusje. Maar dan kom ik: niet blank, niet donker maar wel behoorlijk ‘blankjes’. En dan komt de haar kwestie: mijn broer heeft grote krullen, maar heeft zijn haar altijd erg kort dus ik kan mij niet herinneren hoe zijn haar eruit ziet als het lang is en mijn zusje heeft prachtige krullen. En veel. Ik was er jaloers op (ik geef toe dat ik er nog steeds jaloers op ben). Ik kamde dagelijks haar haar. Heerlijk vond ik het.

En dan kom ik. Kroes. Horlogeveren. Geërfd van mijn vader. Niets mee te doen. Mijn moeder had geen idee wat zij ermee moest. Iedere dag onderging ik pijn als het gekamd moest worden. En maakte ik er een drama van. En op een dag was zij er klaar mee. Zij bracht mij naar een kapster in het vroegere Van der Valk hotel in Punda en zij knipte zo mijn twee staartjes eraf. Sindsdien leek ik op een jongetje. Ik heb er een trauma aan overgehouden want 2 jaar geleden besloot ik dat ik klaar was met mijn onhandelbare haar. Jarenlang heb ik mijn haar verwaarloosd door het te relaxen, straighten, curly erin te gooien: allemaal chemische troep. 2 jaar geleden ging ik naar een Amsterdamse kapper, verre familie van mijn vader nota bene en zei ik bij binnenkomst: “alles eraf”.

Zo gezegd, zo gedaan. Anderhalf uur later stapte ik de kou in met een kort koppie. Ik voelde mij weer 5. Als een jongetje. Vreselijk vond ik het maar toen begreep ik mijn moeder opeens wel beter. Het was zó gemakkelijk, ik was binnen 2 minuten klaar met mijn haar. Geen pijn meer, snel klaar, geen gezeur en gehuil meer. En most of all: geen dure producten en behandelingen meer.

Inmiddels zijn we bijna 3 jaar verder en heb ik ontdekt dat mijn haar ontzettend snel groeit. Niets is er meer over van het jongenskoppie. Ik voel me weer een meisje. Met langer haar. En veel. Veel horlogeveren. Omdat ik van huis uit nooit de handvatten heb meegekregen hoe om te gaan met mijn haar (please people: een joodse vrouw krijgt met een gekleurde man een gekleurd kind met kroes haar) is het wel nog een dagelijkse strijd wat ik met ál dat haar moet doen. De tussenoplossing is voorlopig Youtube en beste vriendje én kapper Luis voor privé workshops als ik op Curaçao ben. Maar tot nu toe gaat het goed, krijg ik veel complimenten (‘wat een prachtig haar, mag ik even voelen?’), heb ik er nog steeds geen spijt van dat ik natural ben gegaan én ben ik trots op mijn prachtig haar welke ik heb geërfd van mijn mooie vader. Maar ben ik ook wel hueeel erg blij dat ik kinderen heb gekregen met mijn Nederlandse man en ik de taferelen van mijn moeder bespaard ben gebleven!