Emotioneel van mijn oma

Home  >>  blog  >>  Emotioneel van mijn oma

Emotioneel van mijn oma

3
jan,2015

5
  blog

OmaMijn oma, oma Miep is 101. Een prachtige en respectabele leeftijd. Ze is geen onbekende van het oud worden, haar vader werd 106.

Oma Miep is eigenlijk niet 100% mijn oma. Ik zal vertellen hoe het in elkaar zit. Ze is namelijk de zus van mijn echte oma, maar die overleed op vrij’ jonge’ leeftijd, ik was ongeveer 15. Niet echt iets voor in de familie. Ze heeft de 80 wel gehaald. Mijn oma had een aantal zussen en een tweelingbroer, waarvan oma Miep nog de enige in leven is. Toen ik in Nederland kwam studeren besloot ik om oma Miep op te gaan zoeken. Eén keer werd steeds vaker. Ik studeerde in Amsterdam en oma woonde in de Iepenweg, in Amsterdam Oost.

Toeval bestaat niet zei mijn vader altijd. En zo kwam het dat toen ik aan de Universiteit van Amsterdam ging studeren ik in Oost ging studeren. Nog geen 5 minuten lopen bij mijn oma vandaan. En zo kwam het dat ik wel een aantal keer in de week bij oma te vinden was. Ik nam altijd een Joods appeltaartje voor haar mee (en stiekem ook voor mezelf), dat vond ze lekker.

Oma woonde nog op zichzelf, op de begane grond en deed niet zomaar voor iemand open. Daarom was de gouden regel: 3 keer aanbellen. Alleen dan nam ze de moeite om op te staan en de deur open te maken. Ik vond het altijd gezellig bij oma. Er waren genoeg tijdschriften aanwezig (en ik houd van tijdschriften lezen): Privé, Story, het maakte niets uit, als het maar een roddelblad was. Oma wist mij ook alles te vertellen over iedere BN-er. Maar probeerde niet te komen als Goede Tijden, Slechte Tijden op tv was, je kwam er weliswaar wel in maar veel zei ze niet tegen je.

Oma ‘kookte’ ook zelf; ze ontving kant en klare maaltijden van de thuiszorg en warmde deze dan op. Als Surinamer had ze altijd wel wat te klagen over het voedsel: té zacht (‘ik heb toch tanden?’), te zoutloos (‘waarom?’), te eenzijdig (‘altijd hetzelfde’). Dus nam ik regelmatig zelfgemaakte soep mee, mét mais en zelfgemaakte gehaktballetjes want dat vond ze zo heerlijk. Of bami , nasi of maïzena koekjes. Ze hield van lekker eten.

Nu lijkt het, omdat ik in de verleden tijd schrijf dat mijn oma er niet meer is. Gelukkig is dit niet de situatie. Ze is er nog. Maar ze veranderde wel op het moment dat ze ongelukkig was gevallen en haar heup niet meer werd zoals het was. Oma moest lang revalideren en lag eerst in het VU ziekenhuis. Ik ben een aantal keer bij haar op bezoek geweest en begon mij af te vragen of oma wel terug naar haar huis kon. Nee dus. Ze was inmiddels 94 en zonder intensieve hulp was niets meer mogelijk. Het verschil in zorgen voor een oudere in Nederland of Curaçao en Suriname werd direct merkbaar. Niet dat het onwil was maar de situatie in Nederland is gewoon heel anders; de huizen zijn hier anders gebouwd: begane grond/woonkamer en wc, 1e verdieping/slaapkamer en badkamer en dat maakt het direct onmogelijk om een oudere die slecht ter been is op te vangen. Dus moest oma naar een verzorgingstehuis. Dezelfde als waar haar zus, oma Hilda ooit gewoond heeft en ook is gestorven. Toeval bestaat niet.

Oma woont er nu al 7 jaar. Tot haar ongenoegen. Ze heeft het er niet naar haar zin. Ze is gestopt met tv en dus Goede Tijden, Slechte Tijden kijken. Zij kan mij niet meer op de hoogte houden van de laatste roddels van de BN-ers want ze leest geen tijdschriften meer en haar eetlust is zo goed als weg. Daarnaast heeft ze voor alles hulp nodig: eten, naar de wc gaan, naar bed gaan, opstaan. Kortom, oma is enorm achteruit gegaan.

Natuurlijk is ze ook ouder geworden en verander je als mens. Maar ik zie ook direct de gevolgen van de genomen (en komende) bezuinigingen. Veel wisseling in personeel, weinig personeel, weinig tijd, lange wachttijden, tussen de vriendelijke, ook niet geïnteresseerd en ‘minder vriendelijk’ personeel. En daardoor ook mijn oma die daar niet wilt zijn.

Ik ben gek op mijn oma! Probeer, ondanks de afstand zo vaak mogelijk bij haar te zijn. Ik mis ook geen verjaardag van oma want iedere keer besef ik mij dat dit haar laatste verjaardag zou kunnen zijn. Maar, ik ben wel tot de conclusie gekomen dat ik iedere keer als ik daar weg ga en weg ben, emotioneel word van oma. Omdat haar wereld zo klein geworden is, ze slecht/niets meer ziet, slecht hoort. En ze beter verdient.

Mijn oma. Vroeger was het zo leuk als ik wegliep uit haar appartementje uit de Iepenweg. Nu pik ik steeds een traantje weg als ik haar in de steek laat in Buitenveldert.

5 Comments so far:

  1. liesbeth guicherit schreef:

    Vanessa je schrijft zooo mooi, een lust om te lezen. Prijzenswaardig is wel dat je het kan opbrengen om haar op te zoeken. Ja meid, het zal niet altijd even makkelijk zijn, maar neem nu het nog kan langzaam afscheid van oma. Straks is het voorbij.

  2. Magda Samson schreef:

    Vanessa, je bent een geweldig mens, een hart van goud heb jij
    En wat kan je zo mooi schrijven

  3. Hanna Albrecht schreef:

    Mooi

  4. Salina schreef:

    Prachtig!!!

  5. […] zijde. 102 mocht ze worden. Een prachtige respectabele leeftijd. Mijn oma. Eerder heb ik al een blog over haar geschreven omdat het zo een bijzondere vrouw was. Nu moet ik helaas in verleden tijd over […]

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.