Afgelopen week vertelde mijn zoon mij dat hij mij nauwelijks ziet. En ik vaak na 22 uur ’s avonds thuis kom. Nu wil ik direct hierop reageren voordat ik verder ga met mijn blog. Want mijn zoon vertelde mij dit op die ene dag dat ik inderdaad na het werk na mijn bestie Lis was gegaan. En dat was voor het eerst in zeker vijf weken tijd. Maar voor mijn zoon voelde het wel zo dus dan moet je daar als ouder ook op inzoomen. Niet lang voor ik dit serieus gesprek met mijn zoon had gehad, had mijn man mij inderdaad verteld dat de kinderen hadden geklaagd over mijn lange werkdagen. Ik werk namelijk sinds februari fulltime. En dat is voor het eerst sinds de kinderen geboren zijn.

Toen ik een jaar of tien geleden voor de GGD ging werken, werkte ik 24 uur per week. Nou ja, op papier dan want in het echie werkte ik soms wel het dubbele. Maar, dat extra werken deed ik dan thuis. Op de vrijdagen was ik vrij, op de maandagen en donderdagen werkte ik een halve dag. Het mooie van het werken bij mijn ex-werkgever is dat het flexwerken werd gestimuleerd. En dat kwam mij goed uit. Op deze manier kon ik de kinderen drie dagen in de week van school halen, mijn man één dag en was er opvang thuis op de dinsdag. De kinderen waren niet anders gewend dan dat er altijd iemand thuis was om ze op te vangen. Toen ik echter door bijzondere omstandigheden extra hard aan het werk was bij mijn nieuwe baan- ik piekte een week in februari op de 60 uur- en zij mij een fulltime contract aanboden, had ik het allang thuis met mijn gezin over gehad. Ze moesten namelijk weten waar ik mogelijk ‘ja’ op zou zeggen: mama zou niet meer 3 dagen in de week thuis zijn om ze op te vangen. En het flexwerken is moeilijker vol te houden als je in de jeugdzorg werkt. En als laatst- werken in Hoofddorp en omstreken is niet om de hoek.

Maar toen kwam corona. En liep de wereld even vast. We leefden in de pauze stand; kinderen thuis, thuis werken, afspraken via Zoom, Teams, Whereby etc. Mijn revalidatieproces lag ook stil en toen het eindelijk allemaal weer langzaam opstartte, kreeg ik online fysio en werkte ik voorzichtig 1 of 2 dagen op kantoor. Nog in Amsterdam. Inmiddels ging ik weer meer naar kantoor en het klopt- er zijn weken geweest dat ik dagelijks in Hoofddorp te vinden was. En als ik 20 minuten over vijf vertrek, betekent het ook dat ik 20 over 6 thuis ben. Als iedereen al gegeten heeft en mij de hele dag niet gezien heeft (want om om 9 uur beginnen betekent om 8 uur uit huis vertrekken en dan slaapt iedereen meestal nog). Dat mijn zoon mij op zijn manier dus aansprak afgelopen week, klopt.

Het blijft zoeken. Het blijft speuren naar de balans. Het blijft moeilijk. Mijn gezin komt op de eerste plaats. Maar fulltime werken, werken in een supernieuw team, werken in de jeugdzorg én werken zo ver weg blijft nieuw. Niet alleen voor mijn gezin maar ook voor mij. Het is plannen, schuiven als dominostenen met je 8 uur per dag wat ik ook moet registreren (en anders werk ik op papier dus niet voldoende) en de ballen in de lucht houden. Het betekent ook dat ik moet proberen om zo 50/50 mogelijk ons huwelijk en de verantwoordelijkheden als ouders te verdelen want op dit moment is mijn man 5 dagen per week thuis aan het werk terwijl de kinderen meer thuis zijn dan normaal en ben ik de afwezige moeder.

Wat echter geen zoektocht is, is mijn focus. Focussen op mijn gezin, mijn prioriteit. En dat ik nog erg zoekende ben, so be it. Ik kom er wel. En daarom is het ook goed als je kinderen je dit soort signalen durven te geven. Soms werkt je kompas even niet en ben je de richting kwijt. Maar ik heb mijn zoon vorige week beloofd dat ik meer thuis ga werken. Dat ik ook realistisch ben, en dat het soms ook voorkomt dat ik wat later thuis kan zijn maar dat zij- mijn (3) kiddos en man- mijn focus zijn. Van afwezig naar zichtbaar. Dat is wat er zal gaan gebeuren.