Af en toe schrik ik wakker en denk ik: “mijn gunst, heb ik mijn deadline gemist?”. En met de deadline bedoel ik dus het vervangen van mijn Mirena; mijn anticonceptie. Om de vijf jaar moet hij vervangen worden en als vrouw ben je er zelf verantwoordelijk voor om op de datum te letten. En geloof mij, ik ben 45 dus let ik er erg goed op. Misschien een beetje té maar je weet wel- op een gegeven moment is het goed zo met het baren van kinderen en ondanks dat je eierstokken altijd wel een beetje blijven rammelen, zijn de rammelaars wel erg afgezwakt en hoor je nauwelijks belletjes meer rinkelen.

Ik wist dus dat het jaar 2020 hét jaar zou worden en dat mei dé maand zou zijn. In verband met corona en mogelijke vertragingen met afspraken belde ik op tijd naar de huisartsenpraktijk. Voor de assistent verder wat kon vragen legde ik uit dat ik niet van plan was om het te laten vervangen door de huisarts. De vorige keer was geen succes en leek het meer op een lange speurtocht. Met een mijnlamp op mijn huisarts zijn voorhoofd en wat barbecue tangen in mijn lady parts was het die beste man na enkele pogingen niet gelukt iets te vinden en ging ik met onverrichte zaken én flinke krampen in mijn buik weer terug naar huis. Met dus nog steeds dezelfde Mirena in mijn buik. Toen ik een week later bij de gynaecoloog was, liep ik na een kwartier zonder buikkrampen weer naar buiten. Mét een vers geplaatste spiraal in mijn buik. (Interesse om deze hilarische blog te lezen? Je vindt hem hier.)

Ik stoot mij vaak tegen deurposten aan maar was absoluut niet van plan mij weer aan déze post te stoten. De doktersassistent merkte aan mijn korte uitleg dat het inderdaad het verstandigst was om mij direct naar het ziekenhuis te verwijzen maar vertelde wél dat zij in verband met corona geen idee had hoe lang het zou duren voor ik een afspraak zou krijgen. Ik vroeg daarom maar direct hoeveel speling qua tijd ik had. Helaas kreeg ik al snel het gevoel dat ze wellicht aan het Google-en was want ze kwam met termen als ‘waarschijnlijk’ en ‘mogelijk’. Ik zuchtte een aantal keer diep en zei ‘mevrouwwww, U begrijpt dat ik géén risico’s kan nemen hé? Ik ben 45, heb drie kinderen en ik vraag niet voor niets vervroegd een afspraak’. Maar mevrouw wist het niet zeker en had ik dus het gevoel er niets aan te hebben.

Want wie gaat een aantal keer per dag in plaats van mij overgeven? Wie gaat die meloen uit je klein gaatje persen? En wie gaat het kind opvoeden? Precies. Zij niet! Dus wilde ik écht zekerheid. Maar die gaf ze mij dus niet. Ik raakte (nog) niet zwaar in de paniek modus, ik had nog tijd en speling. Maar drie weken later had ik nóg geen oproep voor het ziekenhuis dus belde ik ze zelf op. Ik vroeg hoe het zat en kreeg te horen dat de verwijsbrief wel binnengekomen was maar ze door corona pas na de derde week van mei afspraken mochten maken. En toen begon ik wel lichtelijk te zweten. Intussen heb ik het gevoel dat ik overal zwangere vrouwen zie. En overweeg ik toch maar naar mijn huisarts te gaan. Dan maar weer wroeten en proberen. Deze keer dan maar geen zwarte rouwkleren maar wat zomers. Als die beste man tóch met zijn barbecuetangen en een mijnlamp op gaat wroeten in mijn vrouwelijke opening, dan kan ik net zo goed in de zomerse stemming blijven en een vrolijk zomerjurkje aandoen.

Dit verhaal wordt zeker weten vervolgd dus to be continued…