Jarenlang dacht ik, net als elke andere vrouw, dat ik vruchtbaar was. Dus voorzorgsmaatregelen moest nemen om geen kinderen te krijgen toen ik er nog niet klaar voor was. Toen bleek dat ik zeer moeizaam zwanger kon raken dacht ik toen: heb ik jarenlang voor niets de pil geslikt? Gelukkig lukte het na een jaar lang wel; een jaar in het ziekenhuis lopen, dagelijks mijzelf te injecteren met hormonen én met heel veel doorzettingsvermogen, en raakte ik zwanger van mijn zoon. Morgen wordt hij alweer negen!

Daarna vond ik het wel welletjes en had ik in mijn hoofd dat het toch niet gemakkelijk ging dus koos ik ervoor om het nadenken over anticonceptie uit te stellen na de geboorte van mijn zoon. Maar de natuur en het menselijk lichaam zijn complex, na een jaar raakte ik onverwachts (maar zeer welkom) zwanger van baby nummer 2. Zij wordt over twee weken alweer zeven. Ik was toen wel geschrokken ja dus mijn dochter was er nauwelijks uit en ik overvroeg de verloskundige direct welke anticonceptie ik in kon nemen. Het werd de pil maar ik moet er wel bij zeggen dat ik slecht ben in het slikken van medicijnen. Ik ben wat er ook boven ons leeft dankbaar dat ik gezond ben en geen pillen hoef te slikken want het zou dramatisch zijn. Als ik hoofdpijn heb en paracetamol moet innemen bijt ik erop. Het is vreselijk smerig maar ik heb geen keus! Het lukt gewoonweg niet. Hetzelfde gold voor de pil; hoe klein het ook is, het duurde wel vijf minuten voor ik het had ingeslikt. Tegen de tijd dat ik het doorslikte was het al bijna opgelost dus het gleed dan vanzelf door mijn keel. Dat zou het dus niet worden.

Ik maakte een afspraak bij de huisarts om verschillende opties te bespreken. Ik had natuurlijk zelf ook wat voorwerk gedaan en uiteindelijk werd het een spiraal. Maar ja, dat ding moest ook mijn lijf in en ik ben daar geen ster in. Toevallig moest ik voor een ingreep een dag het ziekenhuis in en gezien het feit dat ik onder algehele narcose zou zijn peilde ik in het ziekenhuis of het ook mogelijk was om direct dat ding erin te douwen; ik bedoel, ik zou toch onder algehele narcose zijn. Een win-win situatie leek mij. Het bleek geen probleem te zijn en toen ik ontwaakte uit de narcose leek het alsof er niets gebeurd was. Ideaal.

Vijf jaar later. Een spiraal heeft een geldigheidsduur van vijf jaar. Een jaar daarvoor kreeg ik al de zenuwen. Want wat erin gaat, moet er ook uit. Ik stelde het maken van een afspraak zo lang mogelijk uit maar een paar weken voor de houdbaarheidsdatum zou verstrijken belde ik de huisarts. Ik mocht twee weken erna langskomen en moest er voor zorgen dat ik een uur van te voren twee paracetamol had ingenomen. Toevallig was ik net herstellende van een hernia en was ik onder de zware medicatie. No way dat ik twee paracetamol zou innemen vlak voor zo een zware ingreep (overdrijven is een deel van mijn talenten).  Want ik had iets gedaan wat ik eigenlijk niet had moeten doen, namelijk googlen op ‘pijn verwijderen spiraal’. De verhalen waren lang niet altijd vrolijk.

Toen de dag naderde, werd ik steeds nerveuzer. Een paar dagen voor het zover was, belde de huisartsenpraktijk. Of de afspraak verschoven kon worden. No problem dacht ik direct; uitstellen die handel. Maar dat was maar van korte duur want drie weken later moest ik er toch echt aan geloven. Ik slikte de hernia medicatie in, kleedde mij helemaal in het zwart en reed met trillende benen naar de huisartsenpraktijk. Waarom in het zwart? Ik was gewoonweg in de rouw. Ik wist namelijk dat het pijn zou doen en daarom was ik niet vrolijk gestemd. Daarnaast voelde het ook zeer bijzonder om met een inlegkruisje in mijn tas te lopen; alleen al om een pakje te kopen terwijl ik er maar één of twee nodig had; bijzonder eigenlijk dat ze die dingen niet per stuk verkopen in de winkel.

de eendenbek

Na vijf minuten wachten was het zover, de huisarts riep mij naar binnen. Ik mocht in een onderzoekskamer plaats nemen en de arts legde kort de procedure uit. Ik vertelde dat het voor mij de eerste keer zou zijn. Niet dat dat echt uitmaakte maar toch vond ik het nodig om het te vertellen. Ik mocht plaatsnemen op de tafel, benen goed uit elkaar. De lamp kwam erbij en dokter M (fictieve naam of course) vertelde dat hij eerst de huidige spiraal moest localiseren (ik voelde mij net een GPS apparaat). Er kwam een eendenbek aan te pas (ik haat die dingen) maar hij liet het wel netjes onder stromend water warm worden. Normaal hoort een arts het even tegen je been aan te tikken zodat je kan voelen of het de juiste temperatuur had maar schijnbaar was dokter M zeker van zijn zaak. Hij verzuimde om dat te doen en bracht het direct naar binnen. Alleen maar om erachter te komen dat het veel te heet was. Het begon dus direct met een verbrande doos. Geen goed begin. Toen ik van die schrik bekomen was, en hij honderd keer zijn excuses aangeboden had begon het echte werk. Hij zocht en zocht, het leek wel een eeuwigheid te duren maar het duurde niet langer dan vijf minuten tot hij tot de conclusie kwam dat hij het niet kon vinden.

En toen kwam het; hij kondigde aan dat het erg vervelend was maar dat hij op de tast moest zoeken. Op de tast!! En dat moest middels een tang. Niet zomaar een tang, een Tang met een hoofdletter T. Dat ding was ontzettend lang en ik zette mij schrap. Het leuke was dat dokter M aangaf dat ik mij moest ontspannen. Mooi gezegd dokter M. Hoe dan ook, het moest gebeuren dus de dokter ging op zoek. Op de tast. Na een paar minuten voelen, kon hij het niet vinden. En het deed zeer dus hij stopte ermee. Hij nam even een adempauze (en ik kreeg ook een pauze cadeau) en ik mocht hem volgen naar zijn kantoor waar hij even moest nadenken over vervolgstappen en mogelijkheden. Eén van de mogelijkheden was doorverwijzen naar de gynaecoloog. Maar hij wilde het nog één keer proberen. Of ik het akkoord vond. Waarom niet, ik was er toch. Dus liep ik weer achter hem aan richting de onderzoekskamer en nam weer plaats op de tafel. Wat ik vergeten ben te melden aan het begin van dit verhaal is dat dokter M knap is. Heel erg knap! Normaal niet erg als je bijvoorbeeld voor pijn aan je pink naar je arts gaat maar om je arts zo in je doos te laten kijken? Nee, erg akward.

Dokter M was zenuwachtig, nog zenuwachtiger dan eerst en begon lades open en dicht te maken, op zoek naar de juiste gereedschap. Eindelijk was het zover en ging hij weer op zoek. Het duurde niet lang (maar lang genoeg om pijn te doen) voor hij er weer een punt achter zette. Niet te vinden. Ik werd weggestuurd, nog steeds in de rouwkleding met pijn en steken in mijn buik, niet wetende wat zich er allemaal in mijn lijf afspeelde. Ik had mijn kleding er goed op afgestemd (was een voorgevoel) en ging met een heel andere kijk op mijn huisarts (en hij ongetwijfeld op mij) weg. Als ik naar mijn huisarts ga voor pijn aan mijn vinger of voor pijn aan mijn enkel, zal ik altijd denken aan zijn speurtocht.

Notabene: een week later lag ik weer op een onderzoekskamer in het ziekenhuis. Deze keer had ik een zuster naast mij die mijn hand vasthield en een gynaecoloog die middels een echo de spiraal binnen een minuut had gelokaliseerd en nog beter, binnen 30 seconden eruit had getrokken. Met de juiste gereedschap. En aangezien hij toch bezig was, ook direct binnen een mum van tijd de nieuwe erin had geplaatst. Ik ben weer voor vijf (inmiddels vier) jaar zoet en weet dat ik de volgende keer niet bij dokter M maar in het ziekenhuis zal aankloppen.