Het is maart. Dat betekent dat er binnenkort in ons gezin veel verjaardagen achter elkaar zijn. Ik zeg wel binnenkort maar eigenlijk vieren we volgende week al verjaardag één. Het zit namelijk zo: ik beviel eind maart van mijn zoon. Een week te vroeg. Nog geen tien dagen later was het mijn verjaardag. Ik weet nog goed hoe dat voelde toen ik net bevallen was. Zó raar en on-echt. Voor het eerst je verjaardag vieren als je net moeder bent geworden. Ik was er totaal niet mee bezig en volgens mij heb ik het niet echt als verjaardag beleefd.

Ik bedoel: je zit nog midden in je ‘OMG, ik heb nét een kind gebaard!!! OMG OMG’- fase en je ‘hoezo maandverband als je bevallen bent? How about jáár-verband!’-fase. Dan heb je nog de ‘ik doe geen oog dicht ’s nachts: I NEED SLEEP’- fase en vergeet niet de ‘hoe lang gaan mijn borsten nog lekken?’- fase. Dan heb ik het niet eens gehad over de ‘hoe lang moet ik nog in deze tentkleren lopen?’- fase oftewel ‘word ik ooit weer de oude?’-fase. Ik weet niet van jullie maar ik ben niet zo een model die een kind eruit perst en direct daarna weer in mijn oude kleren past. Not for me. But all for a good cause.

Hoe dan ook; ik was net bevallen en vierde mijn verjaardag door lekker samen te eten met mijn man, ouders die speciaal voor de geboorte van hun kleinkind uit Curaçao waren gekomen, mijn surrogaatmoeder tante Sjaan, mijn zusje die natuurlijk niet weg te slaan was bij haar newborn neefje and last but not least, in de box mijn pasgeboren zoon. Maar net 10 daagjes oud. Gelukkig had mijn moeder gekookt maar het was niet echt about me op deze dag. Ik keek constant in zijn box of hij nog leefde (dankzij een incident op dag 1; hij stopte met ademen) en natuurlijk had hij vaak honger (en ik ook!).

Twee jaar later; ik stond op het punt om te bevallen van kind nummer twee. Een meisje deze keer. Van baby nummer 1 wilde ik het niet weten (maar niet heus) tijdens de zwangerschap maar bij de tweede kon ik het bij de 20 weken echo niet laten om toch maar te spieken wat het geslacht was. Ik was uitgerekend op 1 april (en dat is geen grap), gelukkig bleef ze wat langer zitten. Lijkt mij namelijk geen grap zo een bevalling. En zeker niet op 1 april. Ze bleef nog rustig een paar dagen zitten. Helaas voor mij want ze bleef doorgroeien. Met als gevolg een pasgeboren baby die op een peuter leek! Dat betekende ook dat ik nog geen twee weken daarvoor haar grote broer zijn verjaardag vierde met een enorme toeter als buik. Jeetje, ik kon bijna niets meer. Zwaar frustrerend was het om een peutertje in huis te hebben die nog in de luiers was. Ik kon door die buik namelijk niet bukken, maar ik kon het ook niet maken om dat arme kind acht uur lang met dezelfde luier rond te laten lopen; dat was namelijk de tijd dat zijn papa op het werk was en mij na thuiskomst weer kon helpen met onder andere het verschonen van een luier. En kort voor de bevalling had je dan weer mijn verjaardag; ook geen pretje met zo een buik.

Later realiseerde ik mij pas dat wij met z’n drieën wel heel snel achter elkaar jarig waren: de 21^ste, de 31^ste en dan de 6^de van de volgende maand. Drie rammen in één huishouden. Dat betekende dus: veel partijtjes en/of uitdeelmomentjes op school! Ik heb wel eens de opmerking gehad dat het wel erg praktisch is om de verjaardag van de kinderen op één dag te vieren maar ik vond dat niet bespreekbaar. Het zijn twee kindjes dus ook twee verjaardagen.

Nu zit het mij in de weg dat ik Antilliaans ben. En degenen die zelf Antilliaans zijn of de Antillianen en hun gewoonten van dichtbij kennen, weten wat dit betekent op feest-vieren gebied. Namelijk: groots. Niet kleins in ieder geval. Ik vergeet het nooit meer: ik was naar een feest als kind, ik denk dat ik een jaar of 7 was, en ik kwam op het feestje aan in mijn mooiste feestkleren en zag wel 3 of 4 taarten staan. De één nog mooier dan de ander. Ik bleef in de buurt van die taarten lopen en spelen want ja, ik wilde zeker een stuk van deze taarten. Meervoud ja. Maar toen werd het tijd om naar huis te gaan en die taarten bleven mij net zo aanstaren als toen ik aankwam op het feestje. Als bedankje voor het komen kreeg ik wel in aluminium folie een stuk taart (lees: super klein stukje want er waren natuurlijk zeker 30 kindjes op het feest en iedereen kreeg zo een zakje mee) mee maar het was niet van één van die heerlijk uitziende taarten.

bolo cashupete

bolo di tres leches

Okay, dat was dus in een vogelvlucht een Tour de Antillianen-feest. Mijn kindjes waren jarig en dat laat je niet zomaar voorbij gaan. Dat betekent: je denkt na over een thema, je zorgt ervoor dat je voldoende in huis hebt om zakjes te maken met lekkernijen of speeltjes voor alle kindjes uit de groep of klas én je denkt na over een piñata. Gelukkig heb ik een bestie vriendin die héél goed is in het maken van het laatste. Geef haar een thema en ruim de tijd en ze maakt het voor je. Zonde om het stuk te slaan maar het is ook weer zielig voor de kinderen als ze er alleen naar mogen kijken en niet tegenaan mogen slaan zodat alle snoepjes en speeltjes uit vallen. Zakjes met inhoud wordt uit Curaçao gehaald (je bent Antilliaans of niet); je geeft je moeder ruim van te voren het thema door en ze crosst door het eiland om bij The Welcome Shop of bij Diamonds spullen te kopen. En als je niets vindt? Dan bestel je het in Amerika (geen grap).

The thundermans

Nu ben ik jaren verder en heb ik zo een beetje ieder thema al gehad. Volgende week is mijn zoon jarig en wordt hij negen. Hij vindt zichzelf te oud voor Bumba, Spiderman, Superman of Cars. Nu kijkt hij graag naar Nickelodeon en daar is een tienerserie The Thundermans. Gek is hij erop dus hij wilt graag een Thundermans partijtje. Probleem is dat vrijwel niemand ervan heeft gehoord. Dus er is niets over te vinden. Gelukkig kan je bij de Hema fototaarten bestellen met een foto naar keuze; die taart is dus al besteld. En kan je met een beetje knippen en plakken leuke uitnodigingen maken in Word. Die worden morgen uitgedeeld aan vijf kindjes uit de klas. Dus dat komt wel goed. En met dochterlief komt het ook wel goed. In plaats van de Thundermans wordt het een Minions partijtje en dát is nou wel een thema wat je overal kan vinden.

Nu nog nadenken over wat we gaan uitdelen in de klas (vorig jaar vond ik op Pinterest de leukste Star Wars Storm Troopers marshmallows ooit die ik ook heb gemaakt. Ik was direct de coolste moeder!) en dan komt het goed. Dat dacht je! Want het lastigste is nog: wat voor een cadeautjes geef je aan je kinderen? Cadeaus die niet over the top zijn want kinderen hebben al zo veel. En dat is een lastige. Ik weet dat mijn dochter al jaren aast op Heelys. Ken je die? Van die schoenen waar een wiel onder zit. Serieus, die dingen bestaan. Wellicht is dat wel een leuk cadeau voor een kindje wat niet van speelgoed houdt. Ze wordt niet warm van een middagje speelgoedwinkel.

Voor mijn zoon is het nog wel even zoeken; want hij zegt dat hij een Lego bouwpakket van Star Wars wilt. Maar we vinden het serieus duur, té duur en vinden het zonde van het geld. Daarnaast, mijn man zegt (en ik geef hem ook nog gelijk): je hebt bakken vol met Lego en wat is er leuker dan zelf iets moois maken uit de blokjes die je hebt? Voor hem wordt het nog wel lastig. En dat is precies het stressen wat ik ieder jaar ervaar. Niet alleen van het organiseren van twee partijtjes achter elkaar (what to do with all the kids?) maar ook: wat deel je uit op school en wat geef je je kinderen cadeau?

Lezers van deze blog: mijn zoon wordt negen en mijn dochter zeven. Ik houd mij aanbevolen als jullie leuke ideeën hebben voor het uitdeel-gedeelte én de cadeautjes-gedeelte. Ik heb nog ruim drie weken de tijd: dan zijn de stress-weken weer voorbij!