taart 1 van zoonlief

taart 2 van zoonlief

Maart en april zijn drukke maanden. Want zowel mijn zoon, dochter als ik zijn achter elkaar jarig. Met weinig tijd ertussen. En op één of andere manier vieren mijn kinderen het wel drie tot vier keer. Per kind. Want het toeval is dat de kindjes hun verjaardag vaak valt op een dag in bijvoorbeeld het weekend of dat er een studiedag is. Dus dan vieren we het thuis, bijvoorbeeld als gezin, een dag erna op school, op judo en een aparte dag voor het partijtje. Dat zijn heel veel cupcakes bakken kan ik je zeggen. En iedere keer vraag ik mij af waarom ik mij zo uitsloof. Een grote zak chips waarin bijvoorbeeld 15 kleine zakjes chips zitten is toch erg gemakkelijk? Ja, het is heel gemakkelijk maar mijn kinderen voelen zich te ‘groot’ om alleen chips uit te delen. En ze vinden het saai. Jammer dan, volgend jaar introduceer ik het gewoon weer. Omdat het kan!

Dan heb je mijn verjaardag. Meestal ben ik zo wiped-out na verjaardag één te hebben gevierd en georganiseerd dat ik besluit om het niet te vieren. Vorig jaar werd ik 40, reden voor een feestje. Ik had de grote drang om het thuis te vieren en met thuis bedoel ik niet hier in Nederland maar op Curaçao, bij mijn familie. Mijn man vond het een uitstekend idee maar onze bankrekening niet zei hij. Dus ik moest vooral gaan genieten maar in mijn eentje, zonder de kinderen. De KLM werkt vaak niet mee dus ik vertrok in mijn eentje naar Curaçao om te BBQ-en op mijn 40^ste verjaardag. Het jaar daarvoor besloot ik ook om het te vieren maar op een dusdanige manier dat kinderen het ook leuk zouden vinden dus vierde ik het in onze indoor speeltuin in het dorp. Leuk voor kinderen maar ook voor de ouders. Ik kon niet veel dan zitten op een stoel want ik brak een week daarvoor mijn been en had veel pijn.

Maar dit jaar heb ik er geen zin in. Ik heb gisteren net het partijtje van zoonlief overleefd en ben moe. Nu ben ik pas over vier dagen jarig en is mijn batterij dan vast weer opgeladen, toch heb ik besloten weinig te doen. Ik heb die dag wel vrij genomen, je bent Antilliaan of niet en ik ben het, en er trots op dus op mijn verjaardag werk ik niet. Ik zal vast telefoontjes aannemen als ik word gebeld maar collega’s zien in mijn Outlook agenda een vette ‘VRIJ, VANESSA WERKT NIET’ melding. Heerlijk. Ik heb nog geen idee wat ik ga doen in de ochtend, misschien een beetje zwemmen of sporten, maar het leven gaat gewoon door: ’s middags hoeven de kindjes niet naar de overblijf want ik ben gewoon thuis, ’s middags moet zoonlief naar fysiotherapie en direct daarna moet ik met de kinderen naar judo. Jarig of niet, het leven van een moeder gaat gewoon door.

En dan is zes dagen later dochterlief jarig. Hetzelfde verhaal. Ze is op een woensdag jarig en heel toevallig hebben de kinderen die dag geen school. Een studiedag. Dus vieren we haar partijtje op diezelfde dag en mag ze de dag erna uitdelen. Zowel op school, als op de overblijf als die middag op judo. Een paar dagen daarvoor, over een week om precies te zijn mag ze het thuis vieren met de familie. Dan zit de teller weer op vijf keer gevierd. Genoeg lijkt het je niet?

de piñata van zoonlief

Als ik een kinderpartijtje vier probeer ik er niet teveel poeha van te maken. Maar het moet wel leuk blijven. Eén van onze tradities is het hebben van een piñata. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit een kinderfeestje heb gevierd (al dan niet van klasgenootjes) zonder een piñata. Het is zeer Latijns Amerikaans en dus niet vreemd dat ik ermee ben opgegroeid. Voor mij was het dus belangrijk dat ook mijn kinderen met deze traditie in aanraking zouden komen. Gelukkig heb ik een beste vriendin die erg goed is in het maken van deze geweldige kunststukken. Geef haar een opdracht en genoeg tijd en ze maakt de prachtigste piñata’s. Ze is erg erg creatief, een gen waar ik helaas niet mee geboren ben. Gisteren was het dus zover en vierden wij partijtje één. Met piñata en al. Inmiddels weten de kinderen die al vaker op verjaardag zijn geweest dat dit onderdeel van het feestje is. Ze vragen er zelfs om. Maar het is ook zo dat mijn man ieder jaar zegt dat dit het laatste jaar is dat we een piñata nemen. Simpelweg omdat wij geen bomen in ons klein tuintje hebben. En dus geen plek om dat ding op te hangen. Vorig jaar waren we zelfs zo gek om dat ding boven ons bed te hangen omdat we daar een haakje voor een klamboe hebben hangen. Achteraf was het niet zo een goed idee dus dit jaar bedacht mijn man, een uur voor het feestje begon dat we het konden ophangen aan de trampoline. Uitstekende plek. De kinderen ramden er tegen aan met mijn man zijn karatestok (ik voel mij altijd veilig bij mijn man!) maar de boodschap van mijn zoon was duidelijk: het mocht niet stuk!

Ik moest zijn piñata dus redden. Maar wacht eens even? Was het juist niet de bedoeling dat hij stuk zou gaan? Hoe dan ook: alle lekkernijen en speelgoedjes waren eruit gevallen (met een beetje hulp van mij) en de piñata is nog heel. Nu mag hij gaan staan in mijn zoon zijn kamertje. Totdat zijn ouders het tijd vinden om het weg te gooien. Maar even terug naar het partijtje, het was een succes. De kinderen vonden het leuk, hebben genoten en lekker gegeten en precies om zes uur waren ze weer opgehaald. Tien minuten later was mijn huis weer opgefrist en schoon (ik werk snel). Ik plofte op de bank neer, kon bijna niet meer opstaan en viel vroeg in slaap. De volgende ochtend, vandaag dus, stond ik op met een enorme spierpijn (don’t ask: ik heb werkelijk geen idee) en had ik moeite met lopen. Ik loop nog steeds rond in mijn onesie, al is het al bijna vijf uur in de middag en probeer ik mijn batterij op te laden voor partijtje nummer twee over een kleine week.

cupcakes bakken en in leuke bakjes zetten

Dan mag ik weer opnieuw beginnen met het bakken van cupcakes, het vullen van een piñata, zeven ADHD kindjes om mij heen (ze hebben het wellicht niet maar ze vertonen de symptomen wel op kinderfeestjes), vijf keer uitdelen, kindjes bezig houden, het slaan maar toch intact houden van een piñata, patatjes en ijsjes toe. Zeker weten dat ik op zeven april weer met spierpijn uit mijn bed rol. Helaas is het dan een werkdag en moet ik aan de bak. En genoeg meegeven aan mijn dochter om uit te delen op school, de overblijf én judo.

Wish me luck!