De laatste dagen praten mijn kinderen en ik vaak over mijn vader. het zijn voornamelijk de grappige zaken. Zo had mijn dochter vandaag een hele lange driftbui. Het duurde minimaal een uur en ook voor mij was het weer wennen want mijn dochter is inmiddels 11. Ze kent zichzelf echter heel goed en kan ook heel goed haar grenzen aangeven dus mocht ik van dat uur 55 minuten niet in haar buurt komen en wilde ze mijn stem ook niet horen. Ze wilde vooral verhuizen en weg gaan bij haar vader en broer (waar de ruzie over begon). Maar uiteindelijk lukte het mij en na een half uur was ze veel kalmer geworden. Ze kwam naast mij liggen, ik zong in haar kleine oor en streelde haar rug: een combinatie die nog steeds wonderen verricht na zoveel jaar. En ik liet een scheet. Die niet onopgemerkt bleef.

Mijn dochter is ook een actrice en maakte een stikkend geluid: vaste prik als iemand een stinkscheet laat. Ik maakte een grap en zei: “trek eens aan mijn vinger”. We lachten er beiden hard om en terwijl ik het uitproestte zei ik: “weet je nog dat opa vlieger dat altijd aan je zei?”. Saartje was erg jong toen haar opa overleed, ze was nog maar drie. Met dank aan de mooie foto’s die veelvuldig gemaakt zijn en bewaard, de foto’s die door het hele huis nog zichtbaar aanwezig zijn. Met dank aan deze foto’s weet ze heel erg goed wie opa vlieger is. Maar ze wist niet meer dat opa vlieger de puffen-koning was. Als opa vlieger zei: “trek aan mijn vinger” wist je hoe laat het was. Je wist ook dat hij erg goed was in het laten van harde knallen. Geen scheet verliet zijn lijf onopgemerkt. En degene die het hardst lachte erom was ‘the man himself’. Nu ik dit schrijf weet ik waar ik het van heb. Als iets over scheten gaat, kom ik niet bij van het lachten. En dat is écht een understatement, believe me. Ik lach zó hard dat ik er schor van kan worden en af en toe een zindelijkheidsongelukje komt ook zeker voor. Inmiddels weten mijn man en kinderen wel wanneer het zover is. Zelfs mijn beste vriendin Lis, maar ook Salina weten dat als er een schetengrap is, ze hem bij mij moeten deponeren. Ik weet nu weer waar het vandaan komt.

Maar het bleef bij mijn vader- én moeder, may I add (sorry mam!), niet alleen bij het trekken aan diens vinger. Mijn ouders maakten er een sport én altijd iets leuks van als er een scheet gelaten (moest worden) werd. Vooral mijn vader moest er altijd bij vertellen dat het naar parfum rook, naar rozen of wat anders. Of dat we ons klaar moesten maken voor een puf-concert. Het moest er ook altijd dramatisch uit. Kortom, ik stam van een gezin met ouders waarbij het laten van een scheet een feest was. Althans, zo heb ik het ervaren.

En die ervaring geef ik graag over aan de volgende generatie. Mijn kinderen weten niet anders dan dat kreten als ‘puf-concert, het ruikt naar parfum, het ruikt net als een roos, trek eens aan mijn vinger’ aan bod komen als er weer een scheet gelaten wordt. Ik weet het, ik ben al 45 maar ik blijf jong als het hier om gaat. Het brengt een glimlach op mijn gezicht, en daarom ook op mijn kinderen en inmiddels ook op die van mijn man. We lachen ons een ongeluk en het is en blijft een mooie manier om opa vlieger levend te houden in onze gedachten.

Hoe graag ik opa vlieger nog had willen horen zeggen: “trek eens aan mijn vinger”. Omdat het nooit meer kan, neem ik het stokje van hem over. En hoop ik dat mijn kinderen het later ook aan hun kinderen vragen.

Trek eens aan mijn vinger…

George a.k.a. Shaft