Vroeger- toen ik klein was, maar eigenlijk ook een puber, ging ik nooit naar een huisarts. Volgens mij hadden wij een huisarts-op-papier. Voor de verzekering moest je een huisarts hebben maar het was dus meer een formaliteit. Niet dat ik nooit ziek was. Integendeel. Ik ben als puber vaak ziek geweest en had een enorm lage weerstand. Ja, ook op Curaçao kan je een lage weerstand hebben. Ik was dus vaak ziek en mijn pa zorgde ervoor dat ik iedere dag een bruistablet Vitamine C moest opdrinken. Tot de dag van vandaag, ik ben inmiddels- euh, 40 en een beetje jaar oud- heb ik die dingen in huis. Nostalgie. Ik was dus vaak ziek maar mijn vader ving dat goed op. Hij was namelijk zelf arts.

Inmiddels woon ik al 20+ jaar (te lang) in Nederland. En is mijn pa helaas niet meer. Als er dus wat is, kan ik hem niet meer bellen of Skypen voor een overseas doktersconsult. Inmiddels is zijn voorraad medicijnenkastje die hij mij iedere keer meegaf, verouderd en zijn de medicijnen over hun datum heen. Ik weet het nog heel goed; een jaar of wat geleden bracht ik alle medicijnen die ik van mijn vader steeds meekreeg, naar onze plaatselijke apotheek. Een paar met, een paar zonder doosjes. Afgelopen weekend ruimde ik mijn kledingkast op en vond ik een envelop. Het werd een envelop down to memory lane. Ik vond er zakdoekjes van mijn vader, verjaardagskaarten met een handschrift die alleen artsen kunnen lezen, maar ook een aantal lege medicijnendoosjes.

Als ik nu dus wat mankeer, of denk dat ik wat markeer, moet ik naar mijn eigen huisarts. Die heb ik inmiddels helaas al heel wat keren gezien. Een gebroken been, 2x een hernia, talloze urineweginfecties, een oorontsteking, aanhoudende hoofdpijn; noem maar op. Ik ben een wandelend wrak. Ik probeer uiteraard zo weinig mogelijk te gaan maar soms heb je écht een huisarts nodig en passeert iets niet vanzelf.

Vorige week was het een ‘het gaat niet vanzelf over’ moment. Ik stel bezoeken aan de huisarts vaak uit maar mijn man die nooit naar een huisarts gaat, behalve als hij een ernstige oorontsteking heeft en braakt van de pijn of een gebroken arm, had mij de opdracht gegeven om écht te gaan. Dus ging ik (ik gehoorzaam niet altijd zo braaf maar moest hem wel gelijk geven). Wat ik zo lastig vond is dat het ging om een issue ‘down under’. Mijn man verzekerde mij ervan dat onze huisarts, dokter H., gewend is om down unders te zien. Ik weet niet hoe het met mannen gesteld is om hun down unders te laten zien maar voor vrouwen ligt het toch iets gevoeligers. Ik had er in ieder geval geen zin in maar gaf mijn man gelijk; het werd tijd voor een bezoek.

Ik ging heen en mocht direct plaatsnemen. Dr. H. is een enorm leuke vent. Leuk als in vlot, geïnteresseerd in wat ik doe, hij onthoudt dat ik niet hier vandaan kom (als is dat heel duidelijk gezien de samenstelling van de bevolking van de gemeente waar ik woon), dat mijn vader is overleden en een beetje wat hij deed. Ik vertelde Dr. H. waar ik mee zat en wat het eventueel kon zijn. En toen kwam het: “om 1 en ander uit te sluiten moet ik toch even kijken, vind je dat ok?”. “Nope”, zei ik, “maar ik vermoed dat ik geen keus heb”. Dus stond ik op, liep ik naar het kamertje met de ligtafel, kleedde mij half uit en ging liggen. Ik maakte nog een nerveuze grap en zei dat mijn man had gevraagd of het niet goedkoper zou zijn om mij te laten inslapen  omdat ik zo vaak wat mankeer. Hij bleef even stil en zei toen dat ik vast een huwelijk vol humor had. Dat klopt inderdaad. Maar toen moest het toch echt gebeuren. Hij deed zijn handschoen aan (Was ik allergisch voor latex? Ik hoopte van niet, want dat zou niet prettig zijn), deed het lampje aan, keek en was binnen een aantal tellen klaar.

Ik was opgelucht want het was snel voorbij. Of moet ik juist bezorgd zijn? Was het toch téveel disco/jaren 70 down under? Ik had nog zo mijn best gedaan (ladies, het is winter hier ok?). Was hij geschrokken? Of viel het juist mee? Het viel mee. Ik kreeg opnieuw een kuur mee en hier kon ik het voor nu mee doen. Ik wilde al opstaan maar hij had ook wat vragen aan mij! Spannend. Dr. H. wilde alles weten over mijn aankomende sabbatical en hoe ik dat geregeld had. Wat ik er ging doen en of ik ook terug zou komen. We babbelden nog even door en toen was het echt tijd om te gaan. Het was een gezellig gesprek maar ik kon maar niet over de gedachte heen stappen dat deze arts net een intieme plek had aangekeken. Ik wilde dus zo snel mogelijk weg. En gelukkig mocht dat na een minuut of 10.

Mijn man zegt dat ik mij niet zo moet aanstellen. Dat artsen praktisch de hele dag door naar down unders kijken. Ook naar die van vrouwen. Ik denk echter dat er toch een verschil is met andere dokters. Dr. H. is namelijk een fictieve naam. Hij is wel een echte dokter maar hij heet geen Hans of dokter Hanen. Dr. H. heb ik gekozen omdat hij dokter Handsome is. Ik heb een knappe huisarts. En voor een oorontsteking, aanhoudende hoofdpijn of een gebroken been is het niet zo erg om bij hem op  bezoek te gaan. Maar als een knappe dokter naar je onderkant moet kijken, dan wordt het tóch een ander verhaal…