De laatste paar weken heb ik geen blog geplaatst. Dit betekent echter niet dat ik niet geschreven heb. Sterker nog, ik heb zelden zoveel inspiratie gehad om woorden neer te pennen. Af en toe begon ik ook, een enkele keer maakte ik een hele blog af maar plaatsen deed ik toch niet. Vandaag weer wel. De laatste paar weken zijn bijzonder geweest. Bijzonder in die zin dat er van alles is gebeurd. In en buiten mijn hoofd om. Zo ben ik druk bezig geweest met het maken van een accreditatie examen quiz. Ik ben perfectionistisch aangelegd dus moest het gewoon goed doen. Maar had zoveel twijfels. Op een gegeven moment dacht ik: laat ik het maar inleveren. Fouten maken mag. Dus leverde ik het in maar nog geen 12 uur later kreeg ik bericht dat het niet goedgekeurd was. Uiteraard kreeg ik nog een kans en kreeg ik ook een compliment omdat ik er veel tijd aan had besteed. En kreeg ik hele goede tips waardoor veel puzzelstukjes in elkaar vielen. Ik kon weer verder. Mijn weekenden bestonden en bestaan nog steeds een beetje veel uit het duiken in boeken en het maken van deze vragenlijst.

Maar ik deed ook iets wat totaal niet bij mijn past. Ik stapte uit mijn comfortzone en diende vorige week zaterdag ochtend mijn ontslag in. Bij mijn baan waar ik al 13 jaar werk. Dát was wat zeg. Want ik ben een gewoontedier. Als ik ergens comfortabel zit, ga ik er niet zomaar weg. Maar dat comfortabel zitten, dat werd wat minder. En ik merkte dat ik mijzelf aan het kwijtraken was. Ik was mijzelf niet meer, ik voelde mijzelf niet meer en ik miste ‘mij’. Ik worstelde er al langer mee en dacht keer op keer: het ligt aan mij, ík moet veranderen. En wellicht ligt het ook echt aan mij maar ik kan ook met zekerheid zeggen dat wat het ook allemaal is; ik wilde mijzelf weer terug. En dus koos ik voor de moeilijkste- of misschien wel gemakkelijkste- weg en typte precies een week geleden een mail, hing als bijlage dé brief die ik stiekem al tijdens mijn 2018 sabbatical geschreven en kort geleden herschreven had, eraan vast en drukte op verzenden. Ik stapte de deur even uit om wat boodschapjes te doen en vertelde het niemand. Niet eens mijn man.

Toen ik 20 minuten later terug kwam, vertelde ik het mijn man. Natuurlijk wist hij dat het die dag zou gebeuren want ik had een paar uur daarvoor een contract getekend bij een ander bedrijf. Ook dat vond ik ernstig spannend maar na er 2 maanden over te hebben nagedacht, diverse gesprekken te hebben gevoerd met de nieuwe directeur en samen met mijn man, moeder, zusje en beste vriendin er eindeloos over te hebben gesproken dacht ik: dit hoort zo. Dit moet gewoon zo zijn.

De timing was namelijk perfect. Als je het mij een jaar eerder had gevraagd had ik het nog niet aangedurfd. Maar nu was ik toe aan een nieuwe uitdaging, om uit mijn comfort zone te stappen, weg te gaan waar ik mijzelf niet meer was en over te stappen naar iets compleet nieuws. Weg uit mijn comfortzone. Ik sprak stilletjes en stiekem met mijn vader: “Hoe zou jij het vinden pa? Wat zou jij mij adviseren? Is dit plan B, C, D en E genoeg denk je?” Aangezien er ‘een tijd van komen en een tijd van gaan is’, zoals mijn vader het altijd zo droog zei, kon en kan ik hem niets meer vragen. Maar kon ik wel goed terugdenken aan hoe hij was, hoe hij ons opgevoed heeft, fantaseren en bedenken wat hij mij zou adviseren. Daarnaast, ik weet dat mijn man en mijn vader qua denkwijze behoorlijk op één lijn zitten dus als ik naar mijn man luister, luister ik vaak ook naar mijn vader. Plus, afgelopen week belde heel toevallig oom Tollaway, de beste vriend van mijn vader. Als ik naar hem kijk of naar zijn stem luister, hoor en zie ik mijn vader iedere keer weer opnieuw. Nee, dat is niet eng, dat voelt juist heel fijn aan, als een warm bad, alsof hij er gewoon nog is want ze lijken zelf een beetje op elkaar. En soms, soms kruisen wegen elkaar zonder dat je ooit dacht dat daar kruispunten zouden en konden zijn.

En dat is dus wat de afgelopen weken allemaal gebeurd is. Zóveel maar ook zo mooi. Van het een komt het ander. Soms moet je minder achterover leunen maar kansen grijpen. Soms moet je actie ondernemen en niet verwachten dat alles maar vanzelf naar je toe kruipt. Tijd voor nieuwe uitdagingen, het creëren van nieuwe comfortzones. Tijd om stil te staan bij het feit dat ik echt trots mag zijn op mijzelf omdat ik voor mijzelf kies, ik laat weten dat ik sommige dingen niet zal accepteren en mijzelf bevrijd van de Vanessa die ik mij de afgelopen maanden en misschien wel jaar voelde. En ik weer vrijuit kan lachen, weer gek kan doen en op deze manier weer voor mijzelf kies.

Iedere dag scheur ik een affirmatie dagkalendertje van Louise Hay af. Sommige affirmaties vind ik zó mooi dat ik die bewaar. Vandaag pakte ik er weer eentje die ik in maart had afgescheurd en bewaarde. Ik keek er vandaag naar en dacht (wéér): “niets gebeurt zomaar”.