Omdat ik van schrijven houd én niet al te mysterieus doe over hoe het mij momenteel vergaat in het leven, weten velen inmiddels al dat ik al langere tijd last heb van een rughernia. Met hele nare en pijnlijke gevolgen helaas. Ook met een vreemd verloop want na langer dan een jaar veel pijn te hebben gehad, vertrok mijn pijn eind februari opeens met de noorderzon. Eerst dacht ik dat de pijn maar een kwartier, toen een half uur, toen een uurtje en toen een dagje wegbleef maar toen hij opeens een hele week, en toen twee weg was, kon ik mijn geluk niet op. Dit euforisch gevoel duurde zes weken. Intussen ging ik weer langzaamaan weer naar de sportschool en besloot ik onder toeziend oog van een fysiotherapeut weer te gaan sporten. Dat ging goed tot drie weken erna. Toen ontdekte ik opeens een helaas herkenbare pijn in mijn rug. De fysiotherapeut maakte er in het begin niet zoveel van maar het ging al heel snel van kwaad tot erger tot ik het kookpunt bereikte rond april.

Dat kookpunt is een punt geweest waar ik nooit eerder beland ben. Ik kwam in een acute hernia fase terecht en ik kan elk van jullie zeggen dat ik van harte hoop dat jullie deze nooit hoeven mee te maken. Als ik jullie vertel dat ik nooit eerder zoiets heb meegemaakt, mogen jullie mij geloven. Ik ben van nature een hartstikke blije, vrolijke en positieve persoon maar ik heb nog nooit zoveel pijn moeten lijden. Huilen deed ik liever niet want dat alleen al deed extra pijn. Ik heb last van een chronisch niesprobleem: niet te doen met een hernia uiteraard en een vervelend kuchje onder de leden? Je sterft iedere keer een stukje meer. Na (alweer) bij de neuroloog te zijn beland, kreeg ik een flinke dosis morfine mee- wat ik overigens samen met 8 paracetamol per dag innam. Ik kon 5 weken lang niet autorijden- en ik wilde het overigens ook niet want ernstig onverantwoord- en moest mij helaas ziekmelden. Ik wandelde iedere dag zeker minimaal drie uur en ken inmiddels iedere stoeptegel van het dorp waar ik woon. Ik voelde mij een zombie, werd weer zeer misselijk van de medicijnen en had last van obstipatie. Ik sliep nauwelijks, liep op krukken en even snel een plasje doen in de ochtend? Ook dat ging niet want zitten kon ik bijna niet. Een onderbroek aan? Ik had daar hulp bij nodig en laten we het houden op het feit dat het verdraaid handig was dat er naast mijn badkamerdeur een trap naar zolder was. 1 voet op de trap hielp al deels met het aandoen van ondergoed. Leuk was echt anders.

Maar na ongeveer twee maanden begon het langzaamaan weer iets beter te gaan. Ik begon weer langzaamaan een uurtje te werken en bouwde het met behulp van een geweldige bedrijfsarts weer op. Ik kon weer helderder nadenken en begon weer steeds minder te vergeten. Ik bouwde de morfine af en voilà- het ging echt beter. Maar helaas duurde ook dit weer niet al te lang. Want ongeveer een maand geleden begon ik wéér een herkenbare pijn te voelen (inmiddels ervaringsdeskundige). We zijn nu enkele weken verder en het compleet terugvallen in de acute hernia fase is mij nét bespaard gebleven. Echter, ik slaap weer slecht, ik heb erg veel pijn onder in mijn bil en in mijn been (klassieke hernia symptomen) en moest helaas toch mijn huisarts weer bellen om het over pijnbestrijding te hebben. Hij stelde weer de vervloekte morfine voor maar dit hield ik af. Het werd een maagbeschermer, ibuprofen in combinatie met paracetamol maar ik had het kunnen weten; deze pillencombinatie doet niets voor de zenuwpijn. Ik hield het nog geen week vol en hing toen weer aan de lijn met meneer huisarts. Deze keer kreeg ik diclofenac en ik moet je zeggen: het helpt enigszins zeker. Waar ik enkele weken geleden op een schaal van 1 tot en met 10 op een 9 zat (voorheen zat ik op een 15!), zit ik nu 7½. Een vrij hoog pijncijfer zul je wel denken en ja dat klopt maar weet je nog dat ik schreef dat ik van nature een positieve persoon ben? Nou! Er is wel degelijk vooruitgang.

Ik moest toch terug naar de pijnpoli. Dat had ik met ze afgesproken dus afgelopen maandag, op een regenachtige dag, stapte ik de pijnpoli binnen. Ik trof een arts die mij voor het eerst mijn MRI liet zien. De tijd nam om alles uit te leggen en al mijn vragen te beantwoorden. Uit te leggen dat een wortelblokkade- een soort ruggenprik-  het beste voor mij is en waarom. Dr. Mc Dreamy legde uit wat er ging gebeuren, namelijk: “we gaan met een naaldje in uw rug en als wij dicht bij de hernia zitten, zult u het gevoel hebben dat u uw ellenboog hard stoot”. Ik vertrouwde Dr. Mc Dreamy toen al niet en toen ik de folder van de procedure toen ik eenmaal thuis was, las, trok ik steeds witter weg (ja, het is mogelijk). Want in de folder hadden ze het over een ‘naald’ in plaats van een naaldje. Over aanzienlijk veel pijn versus ‘het gevoel hebben dat je je ellenboog hard stoot’. Ik werd er niet goed van en ondanks dat ik het mijzelf zó had beloofd, ging ik op internet toch op zoek naar ervaringsverhalen. Een inmiddels vrij goede vriend met wie ik dagelijks app want ook hij heeft rugklachten sleept mij erdoor heen. Ook hij houdt net als ik niet van injecties maar hij heeft wel twee keer dezelfde procedure gedaan als ik. Een andere collega die inmiddels aanvoelt als buddy is net enkele dagen geleden geopereerd aan een hernia. Zij zegt dan weer: ‘ontspannen is het beste want wij verkrampen door het feit dat we wachten op de pijn’ en ook daar kan ik mij in vinden. En een andere collega die ook in een vreselijke hernia-fase heeft gezeten en al enkele wortelblokkades heeft meegemaakt zei: “gewoon doen, het valt reuze mee”.

Toch blijf ik het lastig vinden en zitten mijn emoties in een zware rollercoaster. Ik zal proberen om rustig te blijven. Niet al teveel na te denken over het feit dat het onmogelijk is dat er een klein naaldje in mijn rug wordt gebracht. Ik bedoel: hallo?? Heeft iemand gezien dat ik ‘wat’ Antilliaans/Surinaamse rolletjes om mij heen heb hangen? Ook bij mijn rug? Ik zie het namelijk zo voor mij dat de neuroloog ervan uit gaat dat het gebruikelijke injectienaaldje maat S wel past. Tot meneer/mevrouw mijn vetrolletjes ziet en zich dan bedenkt. En toch maar moet gaan voor maatje XL.

Hoe dapper ik mij ook nog hou, ik schijt zeven kleuren. Toch maar even volhouden. En het laten gebeuren. Ik zal er later vast nog op terugkomen in een nieuwe blog.