Al enkele weken open ik mijn ondergoed la, weet ik dat ik die hele la onderste boven moet halen omdat er zoveel in zit wat al enige tijd het daglicht niet meer heeft gezien, maar sluit ik hem toch maar direct. Geen zin. Het kan vast wel morgen. Je kent de smoesjes wel. Maar vanavond was mijn moeder (yes, ze is gezellig op bezoek) in de slaapkamer en schraapte ik al mijn moed bij elkaar en ging ik de confrontatie aan. Uiteindelijk vond ik veel zielige ‘ik-ben-alleen-sokken’, bh’s die mijn boobs allang niet meer kunnen supporten (want de bh is inmiddels bejaard) en ondergoed die toch steeds mijn billen in kruipen. Tijd om afscheid te nemen van kledingstukken die je niet zomaar weggeeft aan een ander.

Na een quickscan en nóg een quickscan bleef er nog een (naar mijn gevoel toch nog een behoorlijke) stapel over. En stuitte ik tegen een maillot. First of all: ik haat die dingen. Ze zitten vreselijk, mijn benen en billen worden claustrofobisch en het komt zelden voor dat ik een goede match fijn zittende maillot vind. Toch lukte het mij een jaar of 2-3 geleden. Ik was in de binnenstad van Hoorn en liep zomaar een winkel binnen. Ik zag deze hangen en dacht: ik probeer het tóch nog een keer. Je weet het, je kunt ze niet echt terugbrengen dus what you see is what you get. Ik probeerde het en ‘ahhh’. Ze zaten perfect! Dé match was gevonden. Opeens droeg ik weer wat jurkjes want de maillot zat lekker-want goed elastisch- en het hield mij vrij warm.

Maar op een dag deed ik ze volgens mij iets te fanatiek aan en het scheurde open. Precies bij mijn kruis. Nét dé match van mijn leven. Ik besloot het volgende: ik hoef ze niet weg te gooien, ik moet alleen mijn benen zeer goed gekruist houden. Waar-ik-ook-ga! Vergeet-het-niet! Dus hield ik ze in mijn kast en gooide ik ze niet weg (of het legaal is weet ik niet maar als je me gewoon tegenkwam op straat, had je niets door. Daar gaat het om toch?).

Tot vanavond. Ik ruimde dus mijn ondergoed la op en toen kwam ik dé maillot tegen. En maakte ik de fout ze aan mijn moeder te laten zien. Ik probeerde nog te zeggen dat vreemden het niet weten maar ze verhief haar stem en haar ogen werden feller groen en ze zei (lees: schreeuwde tegen me): “gooi ze NU weg!”. Nu ben ik 44 maar ik gehoorzaamde en gooide ze weg ☹. Ik probeerde het nógmaals maar ze zei: “wat als je een ongeluk krijgt en de ambulance moet je komen halen?” En toen hoorde ik mijn oma tegen mij praten. Mijn Surinaamse oma. Ze nam altijd een schone onderbroek mee in haar handtas- waarschijnlijk opgevouwen in een broodzakje)- als ze reisde van Suriname naar Curaçao (want wij woonden daar), van Curaçao naar Suriname (terug naar huis) of van Suriname naar Miami (want daar woonden haar twee zoons) en terug. Mijn oma zei namelijk het volgende:

1. Je weet nooit wat er met je koffer gebeurt en of je voor welke reden dan ook een schone onderbroek nodig hebt én
2. Draag altijd schoon én niet kapotte ondergoed want stel dat je een ongeluk op straat krijgt…

En dus hoorde ik mijn moeder én mijn oma dat net zeggen. Ik moet je zeggen, terwijl ik deze blog schrijf, kijk ik naar mijn maillot. Ik heb hem toch nog even apart gehouden. Om een fotootje voor deze blog te maken. Maar stiekem ook om er goed afscheid van te nemen.

Ik denk dat ik hem toch zal weggooien. Want wat als ik een ongeluk op de snelweg krijg?