De laatste 2 weekjes merk ik dat ik het warm heb. Maar is dat zo vreemd hoor ik je denken? Voor mij wel. Ik ben namelijk een tropenkind en warm bloed stroomt door mijn aderen. En dat is ook niet vreemd. Geboren op een tropisch eiland uit twee Surinaamse ouders. Warm bloed dat letterlijk door mijn aderen stroomt. Met als gevolg dat ik het altijd koud heb in de winter want ik woon in Nederland. A-l-t-i-j-d koud. Truien kunnen mij niet dik genoeg zijn en ik ben dankbaar dat enkele jaren geleden mijn zusje geen plek meer had in haar koffer en haar ski jas moest achterlaten bij mij. Deze jas is zó warm dat ik alleen met een onderhemdje eronder naar buiten kan lopen als het vriest. Je kan mij niet blij genoeg maken.

Nu is mijn moeder hier onlangs een maand (hoera!) op vakantie geweest. Het viel haar schijnbaar op dat ik vaak t-shirts droeg in huis terwijl de herfst al lang was begonnen. Zij had het- logisch genoeg-  wel wat kouder dan de gemiddelde persoon die al lang in Nederland woont dus mocht ze mijn jas aan. Ik hoefde hem niet aan. “Heb je het niet koud?” vroeg me zij vaker wel dan niet. Nee, vreemdgenoeg niet. Terwijl ik deze blog schrijf heb ik namelijk ook alleen een onderhemd aan. En dát is vreemd voor een tropisch meisje in Nederland (die nooit aan de kou heeft kunnen wennen).

Dus concludeerde ik afgelopen week het volgende: ik word binnenkort al 44. Misschien zit ik gewoon al in de overgang! Oh boy dacht ik. Een volgende fase in mijn leven. Ik heb mij er nog niet eens in verdiept want in mijn hoofd (én die van mijn bff Lis) blijf ik 25. Maar zo werkt de natuur overigens niet. Mijn biologische klok tikt opeens achteruit in plaats van vooruit. Dus droeg ik dit geheim stilletjes met mij mee. Tot ik het mijn man enkele dagen geleden vertelde. Ik zei letterlijk: “Wen, ik denk dat ik in de overgang zit. Ik heb het steeds zo warm en dat is niets voor mij”. Hij keek mij met een glimlach aan en begon semi te lachen. Schijnbaar vond hij het wel geinig. Ik minder. Zonder dat ik precies wist wat mij te wachten stond.

Tot afgelopen woensdag. Ik had mijn moeder weggebracht naar Schiphol (snik snik) en kwam thuis. Ik dacht dat ik een vrije dag ingeboekt had maar moest gewoon werken (inschattingsfout) dus kroop direct achter mijn laptop. Opeens voelde ik mij niet zo fit en zo lekker. De volgende dag werd het slechter en gisteren en vandaag zat ik op mijn piek. Ik kreeg er hoofd- en keelpijn gratis bij én ik had het steeds warmer en warmer. Had ik gisteren een dikke trui aan naar de supermarkt, ik kwam thuis en wist niet hoe snel ik hem uit moest doen. Ik stripte mijn kleren uit, deed het raam open en klom in mijn bed. Hoe kouder, hoe beter. En toen kwam het a-ha! Moment: ik zit helemaal niet in de overgang: ik ben gewoon ziek. Mijn interne thermometer is momenteel stuk (en ik vind het helemaal niet erg) en meer dan dat is het niet.

Ik ben 44. En ik zit (nog) niet in de overgang: ik ben gewoon ziek!