Als het even ‘mooi’ weer is, met andere woorden: het regent niet, sturen we onze kinderen naar buiten. Niets even achter de pc of binnen op de tablet: naar buiten gaan! Wij stimuleren onze kinderen om zoveel mogelijk te bewegen en hebben de luxe om te wonen op een plek waar het mogelijk is. Sterker nog, voor ons was dit dé reden om dit huis uit te kiezen toen we ongeveer 12 jaar geleden dachten aan het kopen van een huis in plaats van blijven huren. Nu zijn we steeds kleiner gaan wonen want eerst vrijstaand, toen hoekwoning en nu tussenwoning maar de buurt waar we nu wonen is kinderrijk, we hebben een voor- en achtertuin(tje) en aan de overkant is een heel groot grasveld en een klein parkje. Er is tevens een groot voetbalveld en we wonen bij het water (niet persé veilig maar we letten er goed op!) dus voldoende plek om te spelen.

Voor ons dus stof om over na te denken toen wij naar dit huis kwamen kijken. Dat onze kinderen veilig zouden zijn én het leuk zouden vinden stonden bij ons bovenaan ons prioriteitenlijstje. Het werd dus dit huis en tegen de tijd dat we hier kwamen wonen was zoonlief 1 en was ik net zwanger van dochterlief. Een jaar later kwam onze tiener er ook bij wonen. Er woonden toen jonge gezinnen met of peuters of kleuters of sommigen waren zwanger.

Fastforward naar 10 jaar verder. We wonen er in principe met plezier (ik wil graag terug verhuizen naar Curaçao én groter wonen) en waar we naar zochten, hebben we ook gekregen. Onze kindjes spelen met enorm veel kindjes hier in de straat en er komt weinig verkeer door de straat. Onze school is aan het einde van de straat dus je bent er in 2 minuten en het uitzicht is fantastisch! Als het goed vriest, zoals begin van dit jaar, dan kun je schaatsen op het water voor ons huis. En mijn schoonouders wonen een dorp verderop aan hetzelfde meer dus als het lekker weer is, varen ze langs en gaan de kinderen mee op een boottocht.

Weinig te klagen dus. En dat zal ik ook zeker niet doen. Het is een kinderrijke buurt en wij houden van kindjes. Maar op één of andere manier is het zoete inval bij ons thuis. Laat mij voorop stellen dat wij het helemaal niet erg vinden. Sterker nog, wij zien het als een compliment dat ons huis constant vol is met kinderen die niet van ons zijn. Toen we enkele jaren geleden ook nog een grote trampoline achter in de tuin plaatsten, was het helemaal een feest! Af en toe ook een ongelukje maar vooral feest. Onze voordeur staat op de mooiere dagen alleen maar open, hij gaat niet eens dicht. Vaker wel dan niet staat er opeens een kindje, die niet van jou is, middenin onze woonkamer. Vaker wel dan niet eet er buurmeisje of buurjongen mee. Of het nou het middageten of avondeten is, we houden er bijna rekening mee en als er niet voldoende lijkt te zijn, rijden of fietsen we gewoon even naar de supermarkt.

Koekjes bakken, slijm maken, mijn man om een computer of gameprobleem advies vragen: niets is te gek hier thuis. Een vriendinnetje die mee gaat als mijn man boodschappen gaat doen; hij vindt het inmiddels normaal. Ik app mij soms suf met andere ouders. Ook op de dagen dat ik aan het werk ben en mijn man thuis is. Ik krijg dan vaak app’jes met de vraag of ik hun kind naar huis wil sturen. Of hun kind bij ons thuis is. Middenin een vergadering of als ik onderweg ben naar een vergadering.

Het hoort bij ons. Het hoort bij ons gezin en wij houden ervan. Voorlopig blijft de voordeur dus nog open op mooie dagen. En mogen kindjes bij ons binnenwandelen want ze zijn meer dan welkom. En op de dagen dat de deur dicht is, bellen ze gewoon aan!

Zoete inval!