Degenen die heel dicht bij mij staan, weten dat ik een enorme twijfelkont bent. Knopen doorhakken? Ik ben er slecht in. Ik moet alles herdenken, nogmaals dan erover denken en dán nog kan ik geen besluit nemen. Ik kan je zeggen, het is enorm vervelend. Zo is het wel eens voorgekomen dat er een spot goedkoop ticket was naar Curaçao, nog nooit heb ik zo een lage prijs gezien en omdat ik zo aan het twijfelen was, zag ik deze mooie kans zo langs mijn neus voorbij gaan.

Je zou denken dat ik leer van dit soort situaties maar niets is minder waar. Helaas heb ik nog steeds last van het ‘twijfel-syndroom’ en zie ik niet dat het snel voorbij gaat. Sterker nog, ik herken deze trekjes ook in mijn dochter. Helaas.

Soms zijn er grote kansen die ik laat liggen.  Soms zijn er belangrijke knopen die ik door moet hakken maar het gewoon niet lukt. Want ‘wat als?’. Al enkele maanden denk ik na over het opzeggen van één van mijn twee banen. Niet omdat het te druk werd, want ik werk al bijna zes jaar met dubbele banen maar omdat ik mij er niet meer goed bij voelde. Mijn sabbatical gaf mij de tijd, rust én ruimte om erover na te denken. Op dat soort momenten mis ik mijn vader meer dan normaal want ik weet zeker dat hij mij wijze raad zou hebben gegeven. Iets waar ik echt wat aan zou hebben. Hij zou mij de empowerment geven om het juiste besluit te nemen en achter mij staan. Hij zou mij bellen op de dag dat ik het besluit zou nemen en de dag erna.

Toen ik eenmaal terug was van een periode ver weg en weer in de wondere wereld van baan 2 stapte, merkte ik dat ik al langzaamaan afstand begon te nemen. En afgelopen weekend, eigenlijk toen ik extreem moe was van een crisis op het werk, werd het mij nóg duidelijk: de tijd was rijp, het werd tijd. Ik besprak mijn twijfels (maar natuurlijk: ik twijfel altijd, zelfs tot op het laatste moment) met mijn man en hij was erg duidelijk: “voel je je niet meer gelukkig? Er liggen nog meer kansen in het verschiet. Schrijf nou je ontslag brief. Zo gezegd, zo gedaan. Afgelopen zondag printte ik in drievoud mijn ontslagbrief uit en maandagochtend reed ik met een klein beetje twijfel in mij, maar toch 99% zeker van mijn zaak naar het werk. Ik liep vol vertrouwen de trap op, voelde een zucht van verlichting toen ik mijn manager zag zitten en stapte direct op hem af.

Of er een last van mijn schouder afviel? Nou, nee, niet direct. Want ik heb genoten van de laatste kleine zes jaar dat ik dit werk heb mogen doen. Ik weet van mijzelf dat ik ben gegroeid en deed wat ik moest doen, zelfs als anderen het er niet mee eens waren. Ik zat in een flow en genoot van het soms werken tot in de kleine uurtjes. Ga ik het missen? Zeker! Het werken onder hoge druk, het werken als team. Het werken met de brandweer, politie, de meldkamer, gemeenten en anderen. Ik heb genoten maar soms is het tijd om verder te gaan. Om de ruimte te durven nemen om open te staan voor andere uitdagingen. Om te kiezen om jezelf te zijn en je niets aan te trekken van wat anderen van je vinden want believe me, I don’t care.

Het voelde goed toen ik de brief achterliet. En als het goed voelt, dan doe je het goed!