Vandaag hadden mijn man en ik het erover dat onze 9-jarige dochter deze dagen weer extreem druk is. Ze is al druk maar drukker dan normaal. Yup, het is mogelijk. Net als je denkt dat het niet meer kan, kan het nog een tandje meer. Haar hierover aanspreken heeft niet zoveel zin. Sterker nog, we doen het liever niet want we weten dat ze er toch niets aan kan doen. Het zit gewoon in haar systeem en mijn man en ik moeten ermee dealen, een oorzaak proberen te vinden en maatregelen nemen. In dit geval besloten we vandaag dat ze de komende week op een nóg strenger suikervrij dieet gaat. Natuurlijk, het is een kind en ze mag snoepjes eten. Geen hele zakjes snoep maar een kleintje mag er wel in. Maar als je erop moet gaan letten, valt het je nog meer op dat er echt overal suiker in zit. Gelukkig zitten we nu middenin de herfstvakantie en geeft ons dat als ouders de tijd om er rustig over na te denken. Omdat wij geen gebruik maken van een naschoolse opvang moeten wij de vakanties verdelen en zelf vrij nemen. Gelukkig hebben wij op dinsdag wel vaste opvang aan huis maar de overige dagen werk ik of thuis of neemt mijn man vrij. En doordat ik hier en daar wat overgewerkt heb de afgelopen weken, kan ik een paar daagjes vrij nemen. Dat geeft ons weer de kans om iets andere activiteiten met onze kinderen te ondernemen.

Want een druk kind vraagt namelijk ook om extra beweging. Ze heeft een uitlaatklep nodig om haar energie te lossen. Ze is nu negen en vraagt er zelf om. “Mama, wat gaan we vandaag doen?” “Blijven we vandaag wéér thuis?” “Kunnen we straks (wéér) voetballen?” “Kunnen we straks gaan zwemmen?”. Voor ouders zoals mijn man en ik- cum laude afgestudeerd als huismussen- zijn dit wel héle vervelende zinnen. Mind you, het is niet dat we niets doen met onze kiddos. Want iedere avond staat mijn man met onze kinderen te voetballen. Het komt echt maar een paar keer per maand voor dat hij niet met ze gaat voetballen. En aangezien we vanuit onze voordeur kijken naar een mooi voetbalveld, ongeveer 20 stappen verwijderd vanuit onze voortuin, is het raar als je er geen gebruik van maakt. Dus maken we er flink gebruik van.

Daarnaast zitten onze kinderen ook op judo. Het kost mij 3 kwartier reistijd iedere donderdagavond maar ze kunnen lekker hun energie kwijt. Zolang ze het daar in die gymzaal achterlaten vind ik het best!

Maar goed, even weer focussen op onze fireball. Ik ga niet liegen. Het is niet altijd gemakkelijk. We wonen in Nederland en ons huis is niet groot. Als het dan ook nog slecht weer is en je eigenlijk binnen wilt blijven want koud, regen en wat nog meer buiten, dan is het lastig. Als we dan een spelletje spelen, beweegt ze van links naar rechts. Ze moet altijd bezig zijn en als ze 2 minuten niets te doen heeft, zegt ze dat ook direct. Haar tweede naam is bijna ‘ik heb niets te doen’. Ze zit nooit stil en als haar ledematen niet bewegen, dan beweegt haar mond wel. Het is ook niet raar dat haar vuurtje rond een uur of half acht in de avond begint te doven. Het arme kind vraagt dan zelf of we haar naar bed willen brengen. En dat doen we dan ook.

Los van haar drukte is ze ontzettend lief. Zodra ze wakker wordt, geeft ze je een knuffel. Ze plakt aan mij als superglue. Natuurlijk, je wilt soms dat ze even los van je is, maar ze worden ook zo snel groot. En voor haar kan het ook zeker niet fijn zijn dat ze zo druk is, het druk in haar hoofd heeft en af en toe te horen krijgt dat ze druk is en even geen snoepjes mag. Ze is toch maar negen.

Maar ik mag ook niet jokken. De avonden zijn écht om bij te komen. Om even te resetten, even geen constant geluid om je heen, een kind wat letterlijk op je schoot zit. Zelfs als we naar een restaurant gaan kan ze niet stilzitten, zoals afgelopen donderdag toen mijn man jarig was. Achteraf zei mijn man: “zo, ik ben weer genezen voor een jaar”, en binnen een uur stonden we weer buiten. Sinds dit jaar hebben ze een continurooster op school en heb ik soms een uurtje voor mijzelf voor ze van school komen. Heerlijke momenten om even bij te komen.

Nope, het is niet altijd gemakkelijk om een druk kindje in je gezin te hebben. Het ging niet over toen ze uit de peuterpuberteit kwam en ik vrees dat ze ook een energieke puber zal zijn. Maar ze is wie ze is en we zouden haar voor geen goud willen omruilen voor een ander kindje. Ze is wie ze is, die ondeugende, aanwezige, drukke, ‘ik-verveel-mij’ dochter. We moeten het ermee doen en dan maar genoeg resetten!