Mijn man heeft mij geleerd dat als je voornemens hebt, je niet tot 1 januari van een nieuw jaar hoeft te wachten. Ik moest er even over nadenken maar hij heeft uiteraard gelijk. Toch zijn er een aantal zaken die ik graag in het nieuwe jaar oppak en niet persé nu hoef uit te voeren. Maar, er zijn ook een aantal zaken die ik tot echt nu moest uitvoeren en waar ik niet mee kon wachten. Zo diende ik een maand of twee geleden mijn ontslag in voor baan nummer 2. Geen gemakkelijke klus want het is een enorm fascinerende baan. Een voor mij compleet nieuwe wereld en ik denk voor heel veel anderen ook. Mensen hebben namelijk niet door wat er allemaal achter de schermen gebeurd als er een groot ongeval of brand is. En dat ik eens in de maand hard piket dienst heb en dan met een pager, portofoon en telefoon loop. Yup, overal waar ik naartoe ga. Als ik dienst heb, ik niet uit mijn woongebied kan en gisteren met Kerst een tas meesjouwde met laptop, portofoon, een pasje van het werk om het gebouw in te kunnen indien nodig én een pager. Toch heb ik het werk met veel plezier uitgeoefend en heb ik met een paar mooie incidenten mogen meedraaien. Ik ga het missen maar waar een deur dichtgaat, gaat een andere open.

Ontslag voor baan #2

Zo heb ik besloten om in 2019 weer naar de schoolbanken te gaan. 2018 was voor mij een leer-vrij jaar. Even geen nieuwe opleiding of cursus. Jammer maar het gaf mij ook rust. Het leren blijft echter kriebelen. En heel lang had ik geen focus want ik vind alles leuk. Dus moest er dit jaar focus komen. Door een fijne sabbatical kwam deze ook. En schrijf ik mij binnenkort in voor een opleiding tot specialist Hoogbegaafdheid. Ik heb er onwijs veel zin in en de opleidingsdagen zijn allemaal op een zaterdag! En een keer erg dichtbij huis. Ik kijk er naar uit.

Een ander iets wat ik niet moet uitstellen, al duurt het nog maar  een paar dagen tot het 2019 is, is mijn mindset. Ik merk dat ik momenteel niet in een happy place ben. Gelukkig heb ik een enorm steunende partner dus aan mijn thuisfront ligt het niet. Ik merk wel dat ik steeds minder ertegen kan als een en ander oneerlijk verdeeld is en ik mijzelf moet blijven verdedigen. Het heeft mij enorm veel energie gekost om aan bepaalde mensen te laten zien dat ik doe wat ik het liefst doe en het ook met veel liefde doe. Maar dat er inmiddels echt een enorme disbalans is ontstaan. Ik merk dat ik moe ben van het strijden, vragen, uitleg geven. Moe van negatieve reacties die ik krijg en moe van zoveel geven en zo weinig terugkrijgen.

Gisteren sprak ik hier over met mijn beste vriend Luís. Luís ken ik al zeker 24 jaar en als er iemand anders tegen het leven aankijkt, is hij het wel. Ik kan bij hem terecht voor raad, advies, steun. Hij luistert en blijft stil wanneer hij ziet dat ik het nodig heb om mijn verhaal kwijt te raken. Na een goede drie kwartier verder, drukte ik op mijn what’s app video uit-knop en was ik weer rustiger. Waren er weer veel puzzelstukjes op hun plekje gevallen. En wist ik weer waarom ik zo van deze kerel houd. We zijn het er niet altijd met elkaar eens maar we respecteren elkaars mening en weten wat we aan elkaar hebben.

Luís en ik. 18-08-2018

Terwijl ik dit schrijf besef ik mij dat dít the clue is. Dit is waar ik mee zit op het moment. Dit is waar ik verdrietig om kan worden: het feit dat je mening niet meer wordt gerespecteerd en geaccepteerd. Het feit dat je soms niet meer weet wat je aan een ander kan hebben. Hoe onzeker maakt dat je wel niet in het leven? En wil je in een omgeving blijven waar je je zo voelt?

Mijn antwoord is neen. Ik ga er weer voor om in een happy place te zijn. Ik hoef niet nog 5 dagen te wachten tot er weer nieuwe cijfers in het jaar zijn. This is the time to take action. Ik kies ervoor om net zoals ik het thuis ervaar, ook buiten mijn voordeur het gevoel te hebben dat er waardering voor elkaar is. Ik weet het, het zit diep. Maar je kiest zelf je pad en daarom wil ik ook van de onrust af. De onrust om het feit dat ik niet kan sporten (iets met een hernia). Daarom belde ik enkele dagen geleden toch weer mijn vroegere personal trainer op; ondanks mijn ‘bewegingsdieet’ advies van de fysiotherapeut zal er zeker wat zijn wat ik wél mag doen op sportgebied. Daarom ga ik op zoek naar leuke lichtpunten en schrijf ik mij vanavond in voor die leuke opleiding. Daarom zet ik er vaart achter om te gaan voor mijn droombaan.

2019: het jaar om het sporten mét hernia weer op te pakken!

Niets voelt zo goed als het heft in eigen handen nemen. Door te schrijven vallen er vaak puzzelstukjes op zijn plaats. Door het met jullie te delen, stel ik mij kwetsbaar op. I know, niet iets waar ik eigenlijk van ben. Maar niets voelt voor mij fijner dan typen, schrijven, bloggen, vloggen, anderen helpen, mijn dromen achterna te gaan én het allerbelangrijkste: bij mijn familie te zijn.

This is what supports looks like…

Nothing more than love

How I love this little boy

Family=everything

Blessed with this kid

Mijn voornemens zitten allemaal in deze blog. Met sommige ben ik al begonnen en anderen vinden pas plaats in het nieuwe jaar. Maar het allerbelangrijkste is toch, zoals mijn vader dat altijd zei, je gezondheid. Ik wens jullie prachtige dagen maar vooral een gezond 2019 toe.

Happy face=happy place

The mom

Blessed with another BFF

Wise people