“Ben je er klaar voor?” vroeg mijn man mij gisteravond. “Meer dan ooit” was mijn antwoord. Nog nooit had ik zo uitgekeken naar een injectienaald in mijn bovenarm. Maar gisteren was het zo ver. Ik was onder de indruk hoe goed alles geregeld was en ik was zo aan de beurt. Ik ontblootte mijn bovenarm en een aardige mevrouw prikte zo de corona vaccinatie in mijn rechter bovenarm.

Zo. Dat was het. Sinds gisteren heb ik mijn vaccinatie. Eindelijk. Toch eerder aan de beurt dan verwacht door mijn beroep. Want door mijn beroep ben ik extra kwetsbaar. Door mijn beroep ben ik namelijk ook besmet geraakt en goed ziek geweest. Waar ik al zo bang voor was en daarom al zo voorzichtig was. Maar het virus kent geen schaamte. En vermenigvuldigt supersnel. Intussen werk ik weer zo goed als volledig. Veel restklachten nog ja. Haaruitval, vermoeidheid, mijn conditie is weer helemaal naar -8, soms nog wat verward. Vaak zeg ik nog complete verkeerde dingen terwijl ik iets heel anders bedoel. En sinds deze week val ik moeilijk in slaap terwijl ik oververmoeid ben. Ik ben er nog niet en niemand kan mij vertellen hoe lang dit nog zal duren. Maar ik blijf positief van aard. Want positief van covid-19, dát wil ik liever niet meer. En daarom wachtte ik met smart op mijn prik. Eerst anderen aan de beurt maar intussen kom ik soms wel bij 5 mensen op een dag thuis. En voel ik mij niet geheel veilig.

Toen afgelopen woensdag het verlossend woord kwam van mijn werk was ik compleet verrast. Nu mocht het tóch wel! Omdat wij in de GGZ werken met kwetsbaren, zijn wij extra kwetsbaar (duh!) en kregen wij een uitnodiging van het werk om een afspraak te maken. Je begrijpt het wel, 24 uur later had ik een afspraak gemaakt en nog eens 24 uur later mocht ik hem gaan halen. Voor mij was 1 vaccinatie voldoende omdat ik 2 maanden geleden ziek werd. Dat scheelt en betekent ook weer 1 vaccinatiekostenplaatje minder. Nu nog 2 weken wachten tot ik nóg beter beschermd ben. Voorzichtig blijf ik. Ik blijf mij houden aan de RIVM maatregelen. 3 vrienden op visite? Nope! En als er iemand komt, zit ik zo ver mogelijk van deze persoon vandaan. Gewoon voorzichtig, niet alleen voor mijn gezin maar ook voor die van hun.

Evengoed voel ik mij goed, het feit dat mijn moeder, broer, zusje en nu ik gevaccineerd zijn, geeft een beschermd en opgelucht gevoel. Dat het een persoonlijke keuze is om je te laten vaccineren besef ik mij al te goed. Een ieder heeft zijn eigen redenen om het wel of niet te doen. Hoe gek ik het soms ook vind om te horen dat iemand zich niet laat vaccineren omdat ze van mening zijn dat je wellicht last krijgt van het 5G netwerk of dat je je wel laat vaccineren omdat je dan eerder op vakantie kan- ondanks dat we te maken hebben met een (wereldwijd) pandemie, ik respecteer een ieder zijn keus. Maar voor ons voelt het goed. En ik weet zeker dat een aantal cliënten het ook prettig zullen vinden als ze ernaar vragen en ik eerlijk antwoord geef.

The day after. Ik heb goed geslapen, voel mij niet koortsig of grieperig maar man o man wat doet mijn arm pijn. Alsof hij in elkaar gebeukt is. Ik kan hem nauwelijks tillen en ik hoef hem maar even ergens aan te stoten of ik voel het. Maar als dít het enige is, teken ik ervoor en vind ik het prima. Mijn complimenten overigens aan de medewerkers van de plaatselijke GGD. Ik zag nog enkele bekende gezichten (eens een GGD-er, altijd een GGD-er) maar de service en professionaliteit was top. Ik trof het met een aardige verpleegkundige die mij geruststelde, mij op de hoogte hield van wat zij ging doen en ervoor zorgde dat ik helemaal niets voelde van de prik. Helemaal niets! Maar vandaag dan weer dubbel en dwars. Hoe dan ook, het is tijdelijk. Maar voor nu voel ik mij veiliger. En beschermder. Naar mijn gezin maar ook anderen toe.