Ik realiseerde mij gisteren opeens dat het alweer een tijd geleden is dat ik voor het laatst een blog schreef. Iets met een verhuizing, werk, revalideren en het leven gaat gewoon door. Maar ik pak het oude leven ook graag weer op dus dacht ik gisteravond: wat er ook gebeurd, vandaag schrijf ik weer een blog. Intussen is het alweer bijna 17 uur en komt het er nú pas van maar ik zit ervoor hoor.

Voor wat betreft de verhuizing kan ik met trots mededelen dat wij vanmiddag de laatste 2 verhuisdozen verplaatst hebben naar de garage. Alles wat in de garage zit, is voor mijn man zijn rekening. Zielig? Nee hoor! Het is namelijk zo dat er bovenop onze garage nog een volwaardige zolder is die omgetoverd is tot geweldige man-cave. Mijn man verwoorde het vanmorgen zo mooi en zei dat zijn zolder meer is dan hij ooit had durven te dromen. En als mijn partner blij is, ben ik dat ook. Alles wat dus nog in dozen staat, is hij op zijn dooie gemak aan het uitzoeken, verkopen, of aan het re-sorteren. Een heerlijke klus. Af en toe breng ik een kopje koffie met een stroopwafel en kan hij weer verder.

Intussen zijn de kinderen ook weer gewend aan ons nieuw huis. Ze vinden het een upgrade maar missen hun oude buurt nog steeds. Begrijpelijk gezien de jongste daar geboren is en er 12 jaar gewoond heeft en mijn zoon daar 3 minuten nodig had om te fietsen naar zijn school. Maar het blijft mooi hoe snel kinderen kunnen wennen; ze zijn blij met hun kamers, de game zolder, de voorraadkast met lekkernij (vooral dat!), en de tuin met de loslopende dwergkonijntjes.

Benji en Jack. Onze konijntjes. Ze hebben een eigen 2 verdiepingshuisje maar zitten graag op het dak van hun huis, huppelen rond in de tuin, of als zich een kans voordoet, lopen ze graag onze serre in. Vaker wel dan niet komen ze even een kijkje nemen in ons huis, altijd met toezicht, en genieten ze bovenal. Onze achter tuindeur loopt schuin naar beneden maar er staat een extra veiligheidshekje aan de achterkant vast die altijd dicht is. Toch gebeurde het vrijdag, ik kwam net terug van de huisarts, dat mijn dochter weer een kijkje ging nemen in de tuin en tot haar allergrootste schrik erachter kwam dat beide konijnen ontsnapt waren! We snapten er niets van maar dochterlief raakte volledig in paniek! Ze begon te gillen, huilen, belde haar vader in paniek op en begon als een kip zonder kop te rennen. Ze waren nergens te vinden! We wonen in een steeg en ik stapte elke tuin maar binnen waar het hek van open kon. Bij de eerste tuin zagen we in ieder geval Jack. Maar Jack laat zich niet zomaar vangen dus hij ontsnapte weer, probeerde onze tuin in te rennen maar intussen stond het hekje er weer voor en rende in paniek een andere tuin in. Mijn dochter was zo slim om de huizen te tellen en wist mij te vertellen bij welk huis ik moest aanbellen dus belde ik aan, legde de situatie uit en mocht gaan kijken. Gelukkig hadden ze geen hond in de tuin en vond mijn dochter Jack die zich achter een bloempot verstopt had. Intussen was haar paniek deels overgeslagen naar boos zijn op de konijnen en ondanks dat ze al een aantal keer gebeten en gekrabt is door Jack, pakte ze hem in 1 keer vast en liep ze met flinke passen naar de serre om hem daar neer te zetten.

Jack

Dat was konijn 1. Nu nog zijn zusje. Ik adviseerde de kinderen om bij de buren aan te bellen en die wist ze te vertellen dat hij een konijn had gespot onder een auto die aan de overkant van de straat was geparkeerd. Zo lenig en slank als mijn dochter, kroop ze onder de auto en vond Benji daar. Benji is wat slomer en laat zich gemakkelijker vangen dus rende zoonlief om een netje te halen en ving ze Benji in 1 keer. Toen ze beide konijnen had gevangen, kwam de opluchting ontlading er ook aan en barstte ze in tranen uit. Ik hield haar stevig vast, troostte haar en toen kon ze weer opgelucht adem halen. Ik overigens ook want ik had echt nooit verwacht die konijnen nog te zien. Of als we ze gevonden waren ze konijnenpuree waren. Wat een geluk. Intussen was mijn man ook aangekomen want die was natuurlijk hals over kop naar huis gereden en ging bij de konijnen kijken. We lieten ze weer los in de tuin en op het moment dat zowel mijn dochter als man buiten waren, zagen we Jack weer naar de achtertuin deur huppelen en zelf het hekje achter de tuindeur open maken. We zaten er met de grootste verbazing naar te kijken! Niet normaal dus; het was al die tijd het konijn zelf die op zoek was naar een escape. Mijn man heeft gelukkig het hekje nu zo goed vastgezet dat zelf een hond het niet lukt om het hekje open te doen.

Benji

Wij blij, konijnen wellicht minder. Ze lopen weer vrolijk rond, al gaan ze wel een aantal keer per dag naar het hekje en blijven ze het proberen.

Intussen zit de eerste mei vakantie week er weer op en terwijl mijn zoon met volle teugen geniet van het niets doen (hij moet zich van ons wel een paar keer per week aankleden!) heeft onze dochter gisteren opgebiecht dat ze vakanties verschrikkelijk vindt. Ze gaat liever naar school of heeft af en toe een studiedag. Het is voor ons geen verassing maar het was wel sneu om haar dit te horen zeggen. Onze dochter kan zichzelf namelijk niet vermaken en heeft constant aandacht nodig. Uitgestelde aandacht lukt maar niet te lang en ze moet steeds wat te doen hebben. Helaas heeft ze ouders die ook graag zelf rust pakken maar ik probeer het dan maar met kleine dingen: samen brownies bakken, pizzas maken (ernstig mislukt), een pandapuzzel met 408 stukjes, een lange strandwandeling, tennis spelen, een film kijken. Veel maar toch te weinig voor onze bezige bij. Ik heb daarom komende woensdag vrij genomen, iets wat ze op prijs stelt maar terecht ook aangeeft: door de lockdown is alles dicht! Dus zal ik creatief moeten gaan nadenken en toch op pad gaan- covid proof- met de kinderen. Gelukkig heeft ze als afleiding onze konijnen, dat scheelt maar als ze na 12 jaar zichzelf niet kan vermaken, vrees ik dat dit er voor altijd in zit.

Maar we blijven positief en we hebben nog 1 week te gaan. Dan kan ze weer lekker naar school. Intussen zie ik buiten heerlijk 2 vrolijke konijnen rondhuppelen, veilig in onze tuin en geniet ik van een verhuisdoos-vrije woning. Op naar het nog meer genieten van onze nieuwe woning, omgeving en huisdieren. Tot de volgende keer: ik beloof het: het zal niet meer zo lang duren.