Sinds ik op het moment de rust maar vooral de energie ervaar om een blog te schrijven, dacht mijn hoofd: GO! Dus hier zit ik dan, aan een andere eettafel, in een ander huis, een ander dorp en geen besmettelijke covid meer in mijn lijf. Helaas nog herstellende van de restjes covid die er nog zitten en een ouderwetse griep maar mijn energiepeil is vandaag best wel ok!

En daarom ook de titel van deze blog. Want hoe mijn leven er op het moment uitziet, is als ik terugkijk naar de afgelopen weken, best wel pittig. Hoe veel ik dus ook mijn best had gedaan om niet besmet te raken met het vreselijke virus: het is tóch gelukt. Het is bijna geen ‘wat als’ verhaal maar een ‘wanneer’ verhaal. De nieuwe variant is super besmettelijk en helaas zie ik nog teveel mensen in de supermarkt lopen zonder mondkapje of alleen maar over hun mond. Niet echt helpend dus. Ik moet ervoor waken om geen bittere persoon te worden want ik merk dat ik soms wel die kant op neig. Sinds ik zelf covid gehad heb en er weken lang als een zombie uitzag maar het ook zo voelde, kan ik het minder hebben als mensen klagen over de maatregelen. Of zich er gewoonweg niet aan houden. Soms laat ik een opmerking op Facebook liggen, maar soms ook weer niet. Ik zie duidelijk een verschil tussen mensen die echt niet weten waar ze het over hebben, en mensen die ook covid hebben gehad en er een jaar na dato nóg last van hebben. Evengoed ben ik dankbaar dat ik kleine positieve stapjes maak, dat ik niet in het ziekenhuis beland ben, dat ik er nog mag zijn.

Los van het covid verhaal stond er ook een verhuizing op de planning. Al een half jaar. Ironisch genoeg kon ik dus niet bij het ondertekenen bij de notaris zijn. En mijn man ook niet. Dus waren we wel via Skype aanwezig en zat ik in mijn isolatiekamertje, mijn man beneden aan de eettafel en de notaris in hetzelfde dorp maar dan in zijn kantoor. Op die manier vond de overdracht van ons nieuw huis plaats. Mijn man en ik konden elkaar niet eens een knuffel geven om elkaar te feliciteren. Maar dat mocht de pret niet drukken. Ik kon helaas ook niet aanwezig zijn bij de sleuteloverdracht en het bekijken van het huis. Sterker nog, anderen bekeken mijn huis eerder dan ik! Ik wond mij erover op, nu heb ik het losgelaten. Want ook hier ben ik dankbaar; dankbaar dat ik enkele dagen erna tóch uit isolatie mocht. Dat ik mijn gezin weer kon vasthouden. Dat ik ook even in mijn nieuw huis kon komen kijken. Dat ik aanwezig kon zijn bij dé verhuisdatum.

De verhuisdatum heeft er helaas ook voor gezorgd dat ik een flinke terugval kreeg. Nooit eerder heb ik mij zó slecht gevoeld als de dagen na de verhuizing. Ik leerde in rap tempo dat er iets bestaat als een corona-muur: te vaak lopen ex-patiënten tegen deze muur op. Als je nét over je grens heen gegaan bent, fluit je lijf je terug. En hoe! Doordat ik bijna een onverdraagbare lichaamspijn had, moest ik van de huisarts aan de ibuprofen. Voor de heftige keel- en hoofdpijn, moest ik aan de paracetamol. Ik sliep slecht, kon geen licht en geluid verdragen en kon alleen maar huilen, maar ook dat deed mijn kop pijn dus moest ik er ook mee ophouden. Erg frustrerend allemaal dus. Gisteren waren we een week verder en eindelijk begon ik mij weer mens te voelen. Ik kon weer wat verhuisdozen wegwerken, het huis stofzuigen en een was draaien. Ik was gisteren iets minder moe al kon ik zo in slaap vallen op de bank (deze blog schrijf ik dan ook in delen!). Ik hoefde geen medicijnen meer in te slikken en heb niet de hele dag meer keelpijn. Maar vandaag is weer een andere dag: gelukkig geen keelpijn maar weer die verdomde lichaamspijn. En niet vooruit te branden; gewoon heel erg moe. Ieder uur kan dus anders zijn. Over je grenzen gaan is dus not-done als je net covid gehad heb.

Intussen sta ik te popelen om mijn werk weer langzaam aan op te pakken en dat doe ik ook echt. Ik moet niet teveel afspraken achter elkaar plannen want mijn concentratie is nog ver te zoeken en ik blijf teveel geluid en licht als vervelend ervaren. Ik doe het dus erg rustig aan en tot nu toe blijkt dat goed te gaan. Ik heb afgelopen week ook mijn opleiding afgerond, een verdieping als ik cliënten behandel en ondanks dat dit heel veel energie kostte (héél veel!), leverde het mij ook energie op. Ik ben echter wel blij dat het afgerond is.

Mijn leven is op dit moment een chaos. Geen puinhoop maar er gebeurt veel tegelijkertijd. Ik ben sterk, ik heb veel wilskracht maar ik heb ook geleerd dat niet alles daar omheen draait. Ik voel mij vaker wel dan niet een slechte moeder en partner omdat ik mij vaak moet terugtrekken in mijn slaapkamer met het licht uit en de gordijnen dicht en we hebben nog nooit zoveel take-out gehad als de afgelopen maand. Maar het is wat het is. Ik doe wat ik kan, ik vierde vorige week samen met mijn (bijna compleet) gezinnetje mijn verjaardag en het was een mooie dag! De dagen zijn saai maar ook zo om. Veel kan ik niet doen, maar dat is okay. Dat er nog een aantal maanden een aantal onuitgepakte verhuisdozen mij aan gaan kijken is wat het is! We zijn er om er voorlopig nog te blijven dus heb ik alle tijd. En die tijd neem ik dan ook.

Mijn leven op het moment is bijzonder. Gek. Vaak frustrerend. Maar ook fijn. Warm (al heb ik het vaak koud). Liefdevol. And this is my life at the moment..