Vandaag, zondag 14 maart, zit ik op dag 9 in isolatie. En moet ik toegeven dat het iets beter gaat. Baby stapjes. Vanmorgen vroeg mijn man mij, van achter een dichte deur en een muur hoe het met mij ging. Ik zei ‘beter’ en hij antwoordde weer terug dat ik dat waarschijnlijk zeg omdat we morgen de sleutel van ons nieuw huis krijgen. But I kid you not. Ik voel me echt iets beter. Nog steeds enorm enorm moe. Maar sinds enkele dagen heb ik gedurende de dag geen koorts meer. En komt het kwik in de avond niet boven de 38. Het blijft netjes op de 37.7 of 37.8. Verhoging nog maar vergeleken met vorige week waar het piekte tot 40.5 gaat dat dus beter.

Gisteren belde de GGD keurig weer op dag 7. Ze vroegen hoe het ging. En of het lukt om in isolatie te zijn. Ik gaf aan waar ik nu sta: overdag geen koorts meer maar in de avond lichte verhoging. Gedurende de dag hoest ik misschien nog iets van 5-6x. En mijn neus zit nog verstopt. Maar de hoofdpijn is gelukkig wel weg en ik heb al sinds dinsdag geen paracetamol meer aangeraakt. Die beste man was blij te horen dat het beter gaat. Maar nog geen groen licht om uit isolatie te gaan. Van de 24 uur, zit ik zeker 23,5 uur in isolatie. En dat overige half uurtje ben ik aan het douchen of was ik, met een mondkapje én handschoentjes aan, mét schoonmaakdoekjes in mijn pyjamabroek, terwijl niemand verder beneden is, mijn eigen bestek af. Als ik alles weer schoongeveegd heb- ondanks de latex handschoenen- is het weer tijd om naar mijn kamer te gaan. Maar ben ik ook moe. Ik ben dus nog besmettelijk zei die meneer. En ondanks dat ik het zelf wel wist, had ik het gisteren even moeilijk. Vooral toen hij zei dat hij over een week weer belt. Poe. Nóg 7 dagen erbij. Maar het moet. Want ik zou het mijzelf nooit vergeven als ik een ander besmet. Daarom begrijp ik het niet zo goed als mensen niet in isolatie gaan terwijl er nog gezonde mensen rondlopen in huis. Of vanuit de GGD teststraat niet naar huis gaan maar bijvoorbeeld naar het werk of een tuincentrum. Ik bedankte de meneer en wenste hem een prettige dag. Ook hij werkt op de zaterdag.

Ik heb echter goede hoop. Ik ben erg moe ja maar ik probeer zo goed als het kan voor mezelf te zorgen. Ik heb mijn survival kartonnen doos hier met mijn eigen bestek, veel schoonmaakdoekjes, een doos met mondkapjes (op advies van een ex-collega die bij de teststraat werkt, schaf ik deze week toch de medische variant aan) en latex handschoenen, een doos thee, vitamine D en tijmsiroop (oud advies van mijn vader). Ik heb mijn kan met water op mijn nachtkastje. Ik eet dagelijks ongeveer 2 mandarijnen en ik geniet van het uitzicht op het water, het park, een bosje rode tulpen en lentebollen. En sinds vandaag hoest ik niet meer. Mijn neus zit veel minder vol (mijn linker neus helft helemaal niet meer) en ik voel me iets minder moe. Kortom, ik lig niet de hele dag meer op bed maar tegen een uur of acht begint mijn lichtje wel te doven. Ondanks dat ik mij beter voel, houd ik mij nog wel scherp aan alle maatregelen. Omdat ik volgende week graag de verjaardag van mijn zoon wil vieren. Omdat ik weer ernstig up to date ben en intussen naar mijn gevoel veel Netflix gekeken heb. Omdat ik intussen al zó vaak aan de telefoon heb gehangen met de GGD. Omdat ik die saturatiemeter aan mijn vinger zat ben. Omdat ik volgende week graag naar mijn nieuw huis wil. Ik spreek namelijk met mijn man af dat éérst IK mijn huis binnenstap in plaats van anderen. Ik verdien dat. Het moet zo zijn. Het zal zo zijn.

Dus lieve mensen, vooral iedereen die constant lieve app’jes of FB berichtjes stuurt, ik ben er nog niet, maar ik zie weer wat hoop. Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb and I am embracing it. Bring it on. Want ook hiervan zal ik bijkomen.