Het Gemis, al 8 jaar, is en blijft enorm groot. Zijn verjaardag- op 25 december- blijft een moeilijke dag om doorheen te komen al wil ik wel mijn gevoel delen en dat is dat de mooie momenten inmiddels in de meerderheid zijn vergeleken met de verdrietige momenten. Onder onze kerstboom staan er al geruime tijd cadeaus, zoals wij dat ook op Curaçao deden want, het was mijn vader zijn verjaardag en niet alleen wij maar ook anderen brachten een cadeau voor mijn vader. Met naam want daar zorgde mijn vader wel voor (“het is belangrijk dat je goed bijhoudt van wie je wat krijgt zodat je die persoon ervoor kunt bedanken”. Ik ben inmiddels 45 maar doe dit nog steeds en breng deze boodschap door naar de volgende generatie). Maar wat het het moeilijkst maakt om mijn vader niet bij mij te hebben is het vragen om advies.

Sinds gisteren zit ik er doorheen. Noem het een samenloop van de volgende omstandigheden: corona, erop letten dat je niet besmet wordt, enorm je best hiervoor doen, de frustratie van het zien dat mensen om je heen lak hebben aan de regels en je er niet doorheen komt, al twee zeer verdrietige mededelingen dat iemand die je kent, overleden is aan corona, je ziet dat mensen in je naaste omgeving toch besmet zijn geraakt ondanks dat ze extreem voorzichtig zijn geweest, niet zomaar naar je familie toe kunnen want reis alleen indien noodzakelijk, je familie blijvend missen, doorwerken want vitaal beroep, de kinderen thuisonderwijs geven, de wereld verandert zo snel om je heen dat je het niet bij kan houden. Zo, dat is mij een hoop maar ik weet zeker dat ik niet de enige ben die hiermee zit.

Maar goed, weer even terug naar mijn ‘ ik-stortte-gisteren-in’ moment. Ik moest mij even afzonderen gisteren want ik had het niet meer. Mijn man liet mij enkele uurtjes alleen maar kwam later naar mij toe om het erover te hebben. Hij zorgde ervoor dat ik wat er gisteren gebeurd was, niet op hem bleef projecteren want hij kon er (echt) niets aan doen. En hij vond het ook erg erg vervelend maar wist zelf ook niet hoe om te gaan met de situatie. Terwijl ik op bed lag en mijn stemming om de 2 seconden omsloeg en ik huilde-kwaad werd-huilde-mij machteloos voelde, miste ik mijn vader het meest. Ik had zijn advies nodig en had het nodig om met hem te sparren. Maar hij was en is er niet dus moest ik diep graven in mijn harde schijf en resteerde mij de vraag: Wat zou papa tegen mij zeggen? Wat zou hij mij adviseren? En toen wist ik het opeens. Hij zou het volgende tegen mij zeggen:

• Blijf rustig (want hij zou het zelf rustig tegen mij zeggen).
• Je kan anderen niet veranderen, verwacht dit dus niet.
• Blijf goed voor jezelf zorgen en blijf goed op jezelf letten, verwacht niet dat anderen dat voor je doen.
• En opnieuw: blijf rustig, want zo heb ik je opgevoed 🙂

En dus bleef ik rustig. En nam ik een besluit. Ook dankzij mijn besties Lis (dank dat ik gisteren lelijk mocht huilen tegen je) en Luis (via whats app berichtjes) die mij gisteren hier echt doorheen gesleept hebben.  Luis zijn advies was:

• Blijf rustig (stay calm).
• Je mag teleurgesteld zijn.
• Neem een besluit en houd je hieraan vast want there is a lot more coming.

Mijn besluit staat vast. Het is mijn besluit en ik kan niet verwachten dat anderen hetzelfde gaan doen maar dit is wat het is. En ik voel mij er goed bij.

Dus…Ondanks dat mijn vader er niet is, heeft hij mij veel nagelaten. En heb ik anderen om mij heen die mij sterker maken en houden. How blessed can a person be?

Ik sluit deze blog af met het volgende. Ik weet dat ik niet de enige ben die mij zo voelt. Zorg voor jezelf, zorg voor elkaar, en graaf diep in je geheugen hoe die ene persoon die er niet meer is, je erdoor heen zou slepen.