Geheel onverwachts kochten mijn man en ik (inclusief de kinderen uiteraard) een ander huis een maand geleden. We hadden het er wel over dat wij binnen 2 jaar wilden verhuizen maar we waren vergeten dat wij ernstig ongeduldig zijn en een vertraging van enkele jaren niet in ons systeem geprogrammeerd is. Ik was vorige maand op Curaçao en zat op Funda te scrollen toen ik een interessant huis zag. Niet geheel waar ik naar op zoek was maar wel bezichtigings-waardig. Schijnbaar bestaat het concept open huizen niet meer maar staan er vaste bekijk-dagen gepland waarop je je moet inschrijven. Wel covid-proof. Dus stuurde ik mijn man een link, die was ook wel enthousiast en schreven wij ons in voor de laatste mogelijkheid om te gaan kijken, nog geen 24 uur na mijn terugkomst van Curaçao. De kinderen mochten niet mee (want corona) maar wij gingen er wel enthousiast naar toe.

Leuk huis ja, van binnen en buiten. Niet waar ik echt op zoek naar was want (a) geen kookeiland en (b) geen badkuip. Echt wel bucketlistzaken. Maar wél een ruimere woonkamer, geen geheel open keuken meer (zeer onhandig vind ik), wel een fantastische serre met een houthaardkachel (hoe knus), een leuke tuin met bomen en een leuk grasveld, wel een garage (voor de motor een must) mét een zolder (dus mancave), airco’s in de slaapkamer en een ruime zolder (eindelijk echt een eigen werkplek). Dat je concessies moet doen: dat blijft. Want we hebben nu een fantastisch uitzicht op het water. Maar verder waren we wel toe aan een wat ruimer huis. Eerlijk gezegd had ik een wat ruimer huis in gedachte dan deze maar de prijs wat wel ernstig ruim onder ons budget. En zoals mijn man zei: het wordt niet ons eindstation. Daarnaast worden wij de tweede bewoners en is het dus echt een nieuw huis, anders dan ons huidig- bouwjaar 1972-huis. Hoe dan ook een vooruitgang. Na wat spannende dagen waar wij mochten bieden werden wij de nieuwe eigenaars van het huis.

Tijd om ons huidig huis, het huis waar onze dochter geboren werd, te verkopen. Druk maakte ik mij er niet om want als ik 1 eigenschap van mij mag uitvergroten is het wel dat ik geloof dat alles goed komt. Dát het huis verkocht zou worden twijfelde ik niet aan; de woningmarkt is namelijk erg overspannen en huizen gaan als zoete broodjes over de toonbank. Maar voor welke prijs: dat was wel de vraag. We waren echter wel verbaasd dat het zo snel zou gaan maar waren vooral verbaasd over de stress van het verkoop klaar krijgen van je huis.

Want, er werden foto’s gemaakt en ons huis moest zo onpersoonlijk mogelijk en leeg mogelijk op de foto. Ik had altijd de illusie niet veel troep in huis te hebben maar niets is minder waar. Ik begon met een opruim woede en begon met de keuken. Ik denk dat er een halve vuilniszak met plastic bakjes zonder deksel weggegooid is (hoezo duurzaam wonen?). Maar ook bekers van de kinderen van toen ze 2 waren. Bestek voor de kids zonder scherpe randjes. Prularia, oude tubetjes met crèmepjes die al ver over de datum heen waren, tijdschriften en boeken. Spullen in de schuur, schoenen en kleren die je eigenlijk al 3 jaar niet gedragen hebt dus huppakee, ook maar naar een andere bestemming. Dozen met spullen die alvast mochten logeren bij de schoonouders. Maar eerlijk is eerlijk: de foto’s zagen er geweldig uit: de uitdaging was om nu door te blijven gaan met de opruimwoede. Want al verhuizen wij pas over 5 maanden; mijn man en ik hebben afgesproken dat onze verhuizing zo smooth mogelijk zal verlopen. En ik heb de wens dat wij met zo weinig mogelijk dozen gaan verhuizen. Of het lukt? Geen idee maar een meisje mag dromen toch?

Al met al hebben wij er zin in om te verhuizen. Ik rijd stiekem zeker 2x per maand langs ons nieuw huis en geniet er iedere keer van. We hebben er zin in om naar een ander huis te verhuizen: change of scenery. En dat mijn man zijn mancave buiten ons huis zal zijn, daar heb ík vooral zin in. Dat we konijntjes gaan krijgen is een ander ding maar dat had mijn man al afgesproken met onze dochter, daar kan ik niets aan veranderen. Het worden bijzondere maanden, niet persé de meest rustige maar we gaan ervoor. En het zal vast niet de laatste keer zijn dat ik erover blog dus…wordt vervolgd…