Beste iedereen,

Redden jullie het nog in deze gekke tijden? Wennen jullie langzaamaan een beetje aan de stilgelegde samenleving? Houden jullie nog bij wat er gaande is nu de wereld op een grote pauze knop heeft gedrukt? Ik knipper met mijn ogen en het is al Pasen. Intussen hebben wij thuis drie van de vier verjaardagen gevierd de afgelopen twee weken. Zoonlief werd 13, ik 45 en dochterlief 11. Geruisloos, zonder dat velen het wisten. Een hele andere manier die heel eerlijk gezegd wat meer bij mij past. Maar meer bij mij passen betekent automatisch niet dat het bij mijn kinderen past want het heeft wat uitleg-cellen gekost om mede te delen dat er niemand op visite kon komen. Dat een partijtje er niet in zit want we zijn met z’n allen verantwoordelijk voor het elimineren van deze ziekte. Maar het landde. En we vierden het thuis wel lekker door.

Intussen is op mijn eiland van herkomst een complete lock-down gaande. Zeker geen ver van mijn bed show want mijn gehele familie zit er vast. Inclusief mijn oudste dochter die er toevallig voor een begrafenis was. Door een plots opkomende astma probleem moest ze va de dienstdoende huisarts twee weken in thuis isolatie. Dat was op een zaterdag en die dinsdag daarop vertrok de laatste TUI vlucht. En nu zit ze al zeker een maand vast op het eiland. Met de juiste mensen, daar niet van maar wanneer zie ik mijn oudste kind weer terug? En wat als er wat gebeurt op Curaçao met één van mijn familieleden? Nooit eerder is het voorgekomen dat ik niet in de gelegenheid was om die kant op te vliegen als het echt moest. En dat vind ik best wel eng. Want of je er geboren bent of niet: je komt het eiland gewoonweg niet meer op. Dus zit ik nóg meer vast.

Maar ik ben een optimist. En zolang iedereen netjes thuis blijft en zich aan de regels houdt, hoort het goed te komen. Dat niet iedereen zich zo netjes aan de regels houdt went echter niet. De intelligente lock-down die we in Nederland opgelegd hebben gekregen is niet voor iedereen goed te interpreteren. Ik kom nog steeds groepen mensen tegen die gewoon gezellig met elkaar op de BBQ gaan want je weet toch? Mooi weer! Of die lekker met elkaar knus aan de borrel gaan. Ik begrijp echter dat Rutte ook dit ingecalculeerd heeft in zijn intelligente lock-down. Dus vertrouw ik er maar op.

Een maand later heb ik nóg het gevoel in een waas te leven. Ik heb nu wel met mijzelf afgesproken niet meer zo moeilijk voor mijzelf te zijn. Net als de andere ouders met schoolgaande kinderen ben ik en juf en opvoeder en werknemer. Dit betekent dat ik in het begin zó aan het strugglen was en enorm mijn best deed 8 werkuren in een dag te proppen. Maar dit hield ik ongeveer 3 werkdagen vol. Vanaf nu start ik de dag met meer structuur. Ik ontbijt met mijn kinderen en help ze op weg met hun huiswerk. Dit betekent dat mijn werkdag bijna nooit voor 10 uur start. Dat ik soms even wat meer werkuurtjes pak als de kinderen slapen is veel rustiger en werkt beter.

Ik geniet meer van de kleine dingen in het leven. We leven op micro-niveau. Ik vind het heerlijk om als gezinnetje in ons eigen coconnetje te leven. Dat het soms een irritatie hier en daar oplevert omdat ik in een superklein kantoortje met mijn man werk en hij zijn werktelefoon aanneemt als hij gebeld wordt terwijl ik midden in een videogesprek met ouders zit, lijkt mij meer dan normaal. Dat ik mijn kinderen soms moet wegsturen omdat ze opeens in beeld verschijnen in badjas terwijl ik in een groepsgesprek zit met zeker vier andere mensen is wat het is. Ik krijg inzage in de privé levens van collega’s: ik hoor hun kindjes op de achtergrond. Ik zie hun wederhelften in beeld komen. En ik weet..dit is het nieuwe werken. Ik zorg ervoor dat ik er netjes uitzie als ik in beeld moet komen. Ik sta lekker vroeg op, ga douchen, poets mijn tanden en doe schone kleren aan. Dat ik van de zeven dagen misschien maar 1 dag een bh aanheb is een zegen. Ik ga zeker één keer in de week naar kantoor (vitaal beroep hé) en moet mijn auto soms opladen. Veel minder dan normaal in ieder geval en geef zo weinig geld uit dat ik 8 maanden eerder dan verwacht mijn studielening in één keer afgelost heb.

Ik lees weer, ik luister veel muziek, mijn was is nog nooit zo goed bijgehouden. Ik heb nog nooit zo weinig Netflix en Videoland gekeken (vraag niet hoe het mogelijk is) en kook praktisch iedere dag. Ik ben de aanwezige ouder in plaats van de afwezige moeder. Ik werk mij te pletter, net als vele anderen: iets met twee banen én bij de GGD (veel in het nieuws ivm Covid-19) én in de jeugdzorg. Mijn jeugdzorg cliënten en hun ouders hebben het zwaarder dan ooit. Ik check iedere week, soms meerdere keren in de week met mijn cliënten om te kijken hoe het met ze gaat. Soms ook in het weekend of in de avond. En ik besef mij: als ‘wij’, de niet-jeugdzorg ouders het al zo zwaar hebben nu onze kinderen 24×7 om ons heen zijn, hoe doen zij het? Met kinderen die ADHD hebben, kinderen die het juist beter doen als ze structuur hebben en deze nu weggevallen is. Kinderen die op het autistisch spectrum leven en momenteel niet naar school kunnen. Kinderen met angststoornissen. Ouders met burn-out klachten.

Er zijn maar 24 uren in één dag. Te weinig om alle aandacht te geven wat ik zou willen aan mijn gezin, mijn cliënten en hun ouders en mijzelf. Het is en blijft strugglen en uitzoeken wat het beste bij mij en mijn gezin past. Maar ik vermoed dat dit nog wel even gaat duren. En heb ik dus voorlopig nog wel tijd om mijn structuur te vinden. We komen er wel. #StayHome

Liefs,

Vanessa