Hoe is het om te leven met een druk kind, een eigenwijs kind, een kind die een flinke kop op haar schouders heeft? Niet altijd even gemakkelijk. Ik heb het geluk dat ik een enorm rustige partner heb en wij het samen dus goed kunnen opvangen.

Ik weet dat ze er niets aan kan doen. Ik wist, toen ik middenin mijn baringsproces zat, dat dit mij er 1 ging worden. Van dat meisje-meisje achtig gebeuren (groot deels door mij uiteraard) is er niets meer over. “jurken zijn stom. Lang haar is stom! Een staartje in mijn haar  zit niet lekker. Een speldje ook niet”. Ze groeit zo hard dat ze momenteel de stoere jongenskleren van haar 2-jaar oudere broer aanheeft. En dan ook alles. Nu ze al 2 maanden logeert bij haar broer op de kamer, bedacht ze dat ze ook recht heeft op zijn kleding kast dus trekt ze alles uit zijn kast. Een korte broek, een t-shirt en yep, óók zijn boxershorts. Haar opmerking toen ik er wat over zei: “meisjes dragen óók dit soort onderbroeken”.

Wij vinden het goed. Ze is wie ze is en dat is ze niet net. Daarom wordt ze ook gezien als 1 van de jongens en houden de juffen daar ook rekening mee. Op schoolreisje? Ze wordt ingedeeld bij haar 2 beste vriendjes. Een partijtje? Ze wordt nooit uitgenodigd door de meisjes, wél door de jongens en volgens mij vindt ze dat best. Een sleep-over party? Ze slaapt gewoon naast T, haar beste vriendje. Gaat ze zwemmen? Sinds kort vertikt ze het om haar badpak aan te doen (hij ligt in de prullenmand) en heeft ze een jongens zwembroek (geen speedo uiteraard) aan. Zonder bovenstuk want “ik heb daar nog niets”.

Onze S weet heel goed wat ze wilt. En wat ze niet wilt. Als ze iets in haar hoofd heeft, krijg je het er met heel veel moeite uit. Ze kan erg boos worden, maar ook enorm verdrietig. En ze kan haar gevoelens heel goed verwoorden voor een negenjarige. Ik maak mij vaker wel dan niet zorgen om haar. Mijn man relativeert het wat meer en kan mij sneller geruststellen. Dat lukt hem ook bij haar.

We weten nu eenmaal dat ze speciaal is. Anders. Knuffelig. Iets vaker dan andere kinderen vol met (heftige) emoties. Van tijd tot tijd levend met tics. Mooi en lief. We accepteren wie ze is maar ik geef ook direct toe dat het niet altijd gemakkelijk is. En ik soms ook een kid-free break nodig heb. Dan weet ik dat ik even alleen naar de film moet, of buiten een (flink) rondje ga hardlopen. Tijd voor jezelf is cruciaal. Altijd als moeder of vader. Bij onze S soms nét even wat meer. Voor ons is het enorm belangrijk dat wij goed moeten letten op onze 11-jarige. Hij is erg gevoelig en de woorden en acties van zijn zusje komen daarom vaker wel dan niet heel erg hard aan bij hem. Hij begrijpt haar zelden maar ik probeer hem uit te leggen dat zij haarzelf ook zelden begrijpt. Het is moeilijk uit te leggen maar één op één aandacht is daarom van cruciaal belang.

We weten dat onze dochter vaak niet weet wat ze moet doen. Zich vaak verveelt en ze een zetje van haar ouders nodig heeft zodat ze wél wat gaat doen. Dat ze niet op haar kamer speelt. En ook niets heeft met veel spelen met andere mini-mensjes. Wat ze wél leuk vindt is experimenteren met slijm, hele recepten maakt ze en bedenkt ze zelf. Ze is steengoed in Minecraft en heeft het over mods en andere ingewikkelde termen. Ze kan goed rekenen en heeft extra uitdaging nodig op school anders krijg ik haar moeilijk in het gebouw. Ze wilt niet opvallen tussen haar klasgenootjes (maar wie eigenlijk wel?) dus ze vertikt het om haar wiebelkussen mee te nemen in de klas. Ze is snel afgeleid dus heeft een speciale koptelefoon om op te zetten als ze last heeft van anderen. Ze is erg muzikaal en houdt van haar kleine elektrische keyboard. Ze helpt anderen heel graag dus is dit dé beste afleidingsmanoeuvre: “S, wil je mama of papa even helpen met een klusje?”.

Ze moet c-o-n-s-t-a-n-t bezig zijn en haar lampje begint daarom rond een uur of 19:30 in de avond langzaamaan te doven. Dan trekt ze zich terug en gaat op bed liggen of vraagt of ik ook naast haar kom liggen. De volgende ochtend rond een uur of 7 is haar batterij weer h-e-l-e-m-a-a-l opgeladen en begint de dag helemaal weer opnieuw. Ja, óók ik weet het soms even niet. Ik ben net als de andere moeders inderdaad. Maar wat ik wél weet is dat ze speciaal is. Met haar lieve sproetjes op haar gezicht, haar groene ogen en haar bos haar vol met krullen. Dat meisje die eigenlijk een jongen wilt zijn en van ons de ruimte krijgt om zich aan te kleden zoals ze wilt. Dat meisje van wie ik verwacht dat ze later stoere, gevaarlijke avonturen gaat beleven omdat dat nou eenmaal is wie en hoe ze is.

Wij zijn en blijven trots op ál onze kinderen. Hoe verschillend ze ook zijn. Hoe moe we als ouders soms ook zijn. Het hoort bij het ouder zijn en ik zou het voor goud (of zilver want dat vind ik mooier) willen missen. Maar het is wel mooi zo, we hebben genoeg kinderen maar vooral genoeg uitdagingen!