Mijn dochter (9) is sinds ze zelf kon kiezen wat ze aan kon doen, jongensachtig geweest. Hoe blij ik ook was toen ik te horen kreeg dat ik een meisje kreeg, hoe snel ik van deze roze kledingwolk viel toen ze een eigen stemmetje kreeg. En dus een eigen stijl. Sinds een jaar of 2 bant ze jurken uit haar slaapkamer. Ze mogen het huis wel in maar ze blijven onaangeroerd in de zak. Mijn nichtje L. heeft al heel veel jurkjes mogen overnemen van onze dochter. En na de laatste schoonmaakbeurt in mijn dochter haar kast vorige week wilt nichtje L het liefst in die roze bikini met een rokje slapen die ik ooit op Bonaire scoorde voor mijn dochter. Mijn dochter doet, als ze gaat zwemmen, alleen jongens zwemshorts aan.

2 maanden geleden, tijdens een voorjaarsvakantie kwam ik op het idee om het matras van mijn dochter in de kamer van haar broer te zetten. Een soort logeerpartij voor de vakantieweek. Inmiddels zijn wij ruim 2 maanden verder en slapen ze nóg bij elkaar. Ze hebben het gezellig met elkaar en delen nu dus 1 kamer. Maar daar blijft het niet bij want mijn dochter besloot om ook de kleren van haar broer aan te doen. Ze groeit zo hard en ze schelen maar 2 jaar en 16 dagen dus voor mij was het ook een verassing dat ze elkaars kleren aan konden. Op een ochtend, niet lang geleden toen ze naar school moest, trok ze uiteraard weer de kast van haar broer open. Maar het bleef niet bij de spijkerbroek en trui van haar broer. Tot mijn verbazing deed ze ook zijn sokken én zijn boxershort aan. Zowel zij als haar broer maakten er niets van.

Maar hoe nu verder? Moet ik hier als ouder wat van vinden? Hoe ga je ermee om als je zoontje het liefst een mooie balletpakje aan wilt en je dochter alleen maar stoere broeken aan wilt? Het is voor sommige gezinnen een gevoelige kwestie. Nu ben ik vrij open opgevoed en is mijn man hier ook zeer nuchter om. Maar ik kom ook uit een macho cultuur en weet dat velen waar ik vandaan kom het niet op prijs zouden stellen of met hun zoontje van 3 in een balletpakje op straat zouden lopen. En dat is jammer want het is voor een kind belangrijk om te zijn wie hij of zij op dat moment wilt zijn. Op dat moment ja want heel vaak zijn het fases en is het zo dat kinderen het gedrag van hun naasten kopiëren. Als een klein jongetje ziet dat zijn moeder altijd hakken aandoet en een jurkje, is het ook niet vreemd dat hij zijn moeder wilt kopiëren. Ouders zijn enorm belangrijk voor kinderen en zij kijken naar ons als ouders op.

Sommige ouders maken zich ook ongerust om hun kinderen. Zijn beschermend naar hun kinderen toe (gelukkig maar) en willen liever niet dat hun kind als anders wordt gezien want anders zijn betekent helaas ook vaak dat kinderen doelwit zijn of worden van pesten. Het zou enorm schelen als de wereld iets toleranter was en men zich niet altijd zo druk zou maken om iets kleins als hoe een kind zich kleedt. Wij geven onze kinderen een veilige basis in ons huis mee en leren onze kinderen dat zij zich veilig moeten kunnen voelen, ook buitenshuis. Dat zij mogen zijn wie zij willen zijn. Dat zij mogen aandoen wat zij willen. En dat het okay is als je niet bent zoals iedereen anders. Ben je het wél is dat uiteraard ook okay want je bent wie je bent.

En dat betekent dat onze dochter zich nu het prettigst voelt in jongens kleren. Sinds een haar-schaar incident vorig jaar heeft ze kort haar. En dat komt haar heel goed uit. Mijn man en ik vonden het op een gegeven moment erg vervelend dat iedereen onze dochter aanzag voor een jongen. Maar op een dag toen mijn dochter achterop mijn fiets zat en ze vlak ervoor van een voorbijganger weer het volgende te horen kreeg: “hallo jongeman”, had ik het er met haar over. Haar antwoord was voor mij een eye-opener. Ze zei namelijk het volgende: “mama, jij en papa vinden het erg vervelend dat iedereen denkt dat ik een jongen ben, maar ik vind het echt helemaal niet erg. Jullie zitten ermee maar ik niet”. Wij lieten haar al in haar waarde maar je wilt je kind zo optimaal mogelijk blijven beschermen. Sinds deze dag hebben we het nog meer losgelaten.

Onze dochter van 9 voelt zich een jongetje. Ze speelt met jongens in de klas en is altijd de enige jongen op een partijtje. Ze draagt jongenskleren, ja, óók boxershorts en draagt als ze  gaat zwemmen een jongenszwemshort. Ze heeft kort haar. En mooie ogen en mooie sproetjes. Haar naam is Sara en ze is wie ze is. En als ouders maken wij ons daar totaal geen zorgen om. Sterker nog, wij zijn trots op haar want ze durft te zijn wie ze is en staat stevig in haar eigen schoenen. En voor mij als moeder is dat het mooiste compliment wat ik ooit had kunnen krijgen.